به گزارش سوره سینما، زهرا داودنژاد بازیگر فیلم «شماره ۱۷ سهیلا» به کارگردانی محمود غفاری این هفته مهمان  برنامه «باهمستان سینما» به تهیه کنندگی الهه بهبودی بود. او بازیگری را در سال ۷۹ با فیلم «بچه های بد» شروع کرد و فیلم های «ملاقات با طوطی»، «دستهای خالی» ، «نیلوفر» و «کلاس هنرپیشگی»، «شماره ۱۷ سهیلا» را در کارنامه خود ثبت کرده است . وی علاوه بر بازیگری در کسوت دستیار کارگردانی و منشی صحنه در فیلم های دیگری قبل از بازیگری فعالیت داشته است. گپ و گفت وی را با محمدرضا مقدسیان مجری کارشناس سینمایی این برنامه در زیر بخوانید:

عضو خانواده داود نژاد بودن چه حالی دارد ، آیا سایه پدر تاثیری در کسب این جایگاه مستقل شما در سینما داشته است ؟

عضو این خانواده بودن لذت بخش است. باید فراتر فکر کنیم ولی عضو این خانواده بودن بی تاثیر نیست و نمی شود منکر تاثیر شد ولی صرفا پارتی بازی نشده و شخصا زحمت زیادی برای این جایگاه کشیدم و علاقه فراوانی هم به این رشته داشتم ولی بودن در این بستر یک شانس محسوب می شود . سایه و عنوان پدرم باعث شد احساس مسئولیت بیشتری در کار داشته باشم. وهمه ی فعالیتم از سال ۷۴ در بخش های پشت صحنه ، دستیار کارگردانی و منشی صحنه بوده است و بازیگری بعد از این فعالیت ها شروع شد.

تعداد زیادی از دوستان که در این بستر و خانواده ها هستند سعی می کنند رشته مخالف انتخاب کنند ولی شما خانوادگی کار می کنید و این نوع کار به یک سبک در خانواده شما تبدیل و مشهور شده آیا مرزی بین کار و خانواده دارید؟

واقعا برای ما سینما چیزی جز زندگی است من با نان و سینما بزرگ شدم چیزی اضافه یا کمتر از سینما وجود ندارد . مادر بزرگم که هنرپیشه ی درجه یکی در سن و سال خودشان هستند در بچگی برایمان قصه تعریف می کردند و ما خودمان را در نقش های قصه می گذاشتیم و همین طورادامه پیدا کرد . الان هم سینما برای ما نقش تعیین می کند و به شدت زندگی سختی است.

 با وجود این سختی متوجه نمی شوم که مرز بین بازی نقش سینما و خانواده واقعا کجاست آیا نقش هستند یا بداهه؟ به خصوص  در فیلم کلاس هنرپیشگی.

کار کردن با خانواده به خاطر تعامل زیاد و درک احساسات عاطفی ، خشونت یکدیگر با بازیگری جمع می شود و این اتفاق می شود. همگی ما در هدف پدرم که سینماست همسو هستیم . عاشقانه او را به عنوان یک مدیر در سرقبول داریم و احساس می کنیم سربازش هستیم حتی اگر چیزی را قبول نداشته باشیم به حرفش اقتدا می کنیم و خودم را به چیزی که ایشون خواستند نزدیک می کنم.

شما برای فیلم «کلاس هنرپیشگی» کاندید جشنواره شدید و برای فیلم «شماره ۱۷ سهیلا» هم در جشن انجمن منتقدین کاندید شدید . با وجود درخشش فیلم جایزه نگرفتید . فکر می کنید دستی در کار است یا بازی های متفاوت شما نسبت به هم دوره ای  های شما باعث شده دیده نشوید؟

قطعا من و شما می دانیم که دست هایی وجود دارد و اینکه چگونه هستند نمی دانم  وبرای من هم مبهم است که چرا اتفاق می‌افتد .اینکه بازی متفاوتی از من دیده می شود به خاطر نگاه من به بازی است که عمدتا فرق دارد به هر حال من هم الگوهایی در این سینما داشتم مثل خانم معتمد آریا و خانم تسلیمی . جنس هر بازی ربطی به هنر پیشه بودن و شغل محسوب شدن ندارد . و من در حد توان و بینشم این کار را انجام می دهم . این نگاه باعث می شود من انتخاب نشوم چون بازی یا ژانر خاصی فعلا مد شده که من شبیه آن نیستم و امید دارم نگاه ها وسیع تر شود و همه مورد توجه قرار بگیرند .

در کارهای پدرتان خیلی حضور ندارید. چرا ؟

خودشان نخواستند.

اینکه بازی شما متفاوت است یعنی سبک شما چیست،  مثلا ویژگی سطحی و ظاهری و سبک بازی کدام یک شما هر دو را تجربه می کنید ؟

راستش نظر مخاطب برای من خیلی مهم است بعد از اکران فیلم بیشتر مخاطبان اظهار کردند با نقش من همزاد پنداری داشته اند و یا باور پذیر بوده براشون و این نقطه مشترک بیشتر مخاطبان بود که برای من قابل تامل است که من می خواستم نقش اینها ایفا شود.

دو خطی از حال و هوای تولیدی فیلم «شماره ۱۷ سهیلا» را توضیح می دهید.

سهیلا یک خانم میانسال هست که با بحران به نام رابطه – ازدواج و خانواده دست و پنجه نرم می کند . به دلیل مشکل ژنتیکی ۶ ماه فرصت دارد که ازدواج کند و مادر شود و سعی می کند همسر مورد نظرش را پیدا کند .

شما چطور به این پروژه اضافه شدید؟

من از اعتماد آقای غفاری و پیگیری های ایشون تشکر می کنم . از زمانی که قرار شد ما با هم همکاری کنیم این پروژه به مدت یکسال خوابید . تهیه کننده خواسته بود از یک استار استفاده شود ولی آقای غفاری خواستند من نقش را ایفا کنم . آقای غفاری صبوری کردند و تهیه کننده راضی شد. بعد از خواندن فیلم نامه مطمئن شدم این نقش برای من نوشته شده . شخصیت فیلم برای من شناخته شده بود چرا که تعداد زیادی از دوستان اطرافم این شرایط را داشتند . بحران ها و نامعلومی آینده و مادر شدن برای خانم ها جایگاه است که با هیچ چیزی مثل ظاهر و پول و موقعیت اجتماعی جبران نمی شود و جایگزینی ندارد. ما خیلی خانم ها را داریم که دچار این دغدغه هستند و سهیلا می تونست نمونه یکی از همین زن ها باشه . سهیلا با من متولد شد .

 آیا فیلم «شماره ۱۷ سهیلا» کسب جایزه در جشنواره داشته است؟

بله بهترین فیلم در جشنواره ژنو سوییس و بهترین فیلم در جشنواره کلن آلمان .

به بینندگان توصیه می کنم حتما فیلم را ببینند مطمئنم ضرر نمی کنند . با این آشفته بازار سینما که فیلم خوب کم داریم حداقل یک ساعت و نیم فکر می کنند.