به گزارش سوره سینما به نقل از ستاد خبری جشنواره فیلم سلامت، جلسه نقد فیلم «برادرم خسرو» با همکاری جشنواره سلامت و مرکز سلامت روان تنی و موسسه دانش تندرستی (خانه بهی) با حضور دکتر عیسی جلالی، روانشناس، دکتر حمیدرضا نمازی، پزشک و پژوهشگر فلسفه و اخلاق، دکتر علیرضا منجمی، پزشک و دانش آموخته علوم شناختی و فلسفه علم و دکتر فرزاد گلی، پزشک و روانشناس برگزار شد.

در ابتدای این جلسه فیلم «برادرم خسرو» به کارگردانی احسان بیگلری نمایش داده شد. پس از نمایش فیلم دکتر نمازی توضیحاتی در خصوص فیلم ارائه داد و گفت: این فیلم یکی از فیلم هایی است که در نخستین دوره جشنواره فیلم سلامت به نمایش گذاشته شد. برخلاف فیلم هایی که پیش از این درباره مشکلات و اختلالات روانی ساخته شده بود، یکی از نقاط قوت فیلم این بود که دارای مشاور روانشناس بود. در فیلم احساس می کنیم اطرافیان بیمار، بیمارترند. نکته این است که پس از تماشای این فیلم نباید تداعی کننده این باشد که نکند ما نیز دچار اختلال دوقطبی هستیم. این اختلال در تشخیص یکی از مشکل ترین بیماری هاست. نمی توان منکر این این شد که گاهی بیماران دو قطبی خلاق تر و فعال ترند. ما با زندگی با افراد دوقطبی زندگی پرشورتری داریم. زندگی با بیماران مبتلا به این اختلال زیباست و موجب می شود به معنای عمیق تری از زندگی برسیم.

تعامل پزشکان با سینماگران، برای مشاوره بهتر در ساخت فیلم

پس از آن دکتر منجمی گفت: نکته ای که در مورد این فیلم باید بگویم این است که این فیلم را برای ما پزشکان و متخصصان نساخته اند، بلکه برای عموم جامعه شاخته شده است. شخصیت اصلی فیلم هایپراکتیو است و اگر بخواهیم از منظر پزشکی این فیلم را ببینیم کمی گل درشت و اغراق شده است. ما میدانیم که یک بیمار دارای اختلال دو قطبی، همزمان همه این علائم را با هم ندارد ولی رسانه وظیفه دارد علائم این بیماری را نشان دهد. برای همین ما پزشکان و روانشناسان باید سینماگران را بشناسیم تا بتوانیم به آنها برای ساخت فیلم مشاوره دهیم. از این رو جشنواره فیلم سلامت فرصت خوبی است که به این موضوع پرداخته شود.

در ادامه دکتر گلی عنوان کرد: تا پیش از ورود خسرو، خانواده زندگی خوب، سالم و موفقی داشتند. آشوب هایی که با ورود خسرو وارد خانواده می شود همانند دومینو عمل می کند که موجب بروز برخی رفتارها در اعضای خانواده می شود، چیزی که شاید از همان اول برادر بزرگ تر را می ترساند. گاهی نوعی جداسازی و یا قرنطینه ذهنی و فرهنگی در مورد این بیماران صورت می گیرد. اختلال دوقطبی به تعبیر چرچیل، همان سگ سیاهی که دائما باماست و این چیزی نیست که بخواهیم آن را جدا کنیم. انگ زدن درست نیست، چرا که این بیماری نیز بخشی از زندگی است که ادغام شده است.

با تولیدات فرهنگی خوب حال مردم را بهتر کنیم

در بخش پایانی این جلسه دکتر جلالی نیز گفت: یکی از نکته های مهمی که ما به آن توجه نمی کنیم مخاطبان هستند. در سینمای کلاسیک مهم ترین بحث این است که مخاطب را بشناسید. اگر فکر می کنیم که میزان امید به زندگی در جامعه کم شده و افسردگی بالا رفته است، آیا نمی توانیم با تولیدات فرهنگی و ساخت فیلم های خوب حال مردم را بهتر کنیم؟ مرحوم کیارستمی می گفت که در سینما بیش از آنکه به خود فیلم توجه کنم، به واکنش مخاطبان توجه می کنم، چرا که مخاطب بسیار مهم است.

وی افزود: یکی دیگر از مواردی که باید به آن توجه کرد این است که خانواده های چنین بیمارانی چه آموزش هایی باید ببینند. برادر بزرگ تر در فیلم منطق های خودش را داشت. یکی از مشکلات ما این است که منطق مثل قانون است، برخی با منطقی که برای خود می آورند، در واقع گویا خودکشی می کنند. این روزها وقتی کسی ناراحت می شود یعنی منطق درست است و او کاری از دستش برنمی آید.

جلالی در ادامه گفت: نکته کلیدی حل بسیاری از مشکلات، همدلی بوده و این که ما چقدر یاد گرفته ایم در ارتباط با یک بیمار همدلی داشته باشیم. باید کاری کنیم که فیلمسازان و کارگردان هایمان به این نکته توجه کنند تا اثرشان یأس و ناامیدی را در جامعه بیشتر نکند.

در پایان دکتر جلالی با مطرح کردن این سوال که «اگر جای کارگردان و یا نویسنده فیلم بودید چه بخش‌هایی را به فیلم اضافه و چه قسمت‌هایی را حذف می کردید؟» از حاضران خواست که در ادامه بحث با او مشارکت کنند.

موسسه آوای هنر سلامت از سوی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی با هدف نمایش آثار ایرانی با محوریت نقش سلامت در زندگی انسان و با شعار «سلامت برای همه؛ اجتماعی شدن سلامت» سومین جشنواره فیلم سلامت را از تاریخ ۱ تا ۵ شهریور ۹۷ برگزار خواهد کرد.