سوره سینما – نرجس علوی مقدم : «خاله قورباغه» برای کودکان دهه شصت یادآور خاطرات سال‌های دور است. یادآور خاطره شیرینی که کاراکترهای مجموعه تلویزیونی خاله قورباغه برای کودکان رقم می زدند. امروز و با اکران «خاله قورباغه» آن خاطرات زنده شده است. فرشته طائرپور به عنوان یکی از چهره‌های سرشناس سینمای کودک با این فیلم عروسکی، تلاش کرده از وضعیت این روزهای خانواده ها و پدیده تک فرزندی انتقاد کند.

فیلم هم برای مخاطب کودک جذاب است، هم برای بزرگسالان. کشمکش، هیجان و حادثه و موسیقی و ترانه را توامان دارد و سعی می‌کند مخاطب کم سن و سالش را متوجه ضعف هایش کند و به او بیاموزد چطور مقابل آنها بایستد. «خاله قورباغه» اگر چه تکنیک قوی و مدرن ندارد و شاید از این منظر نتواند نسل جدید را همراه و قانع کند، اما اثری است که متناسب نیاز جامعه و کودکانش نسخه ای برای ترس و تنهایی بچه‌ها دارد.

اگر یکی از کارکردهای فیلم خوب کودک را، آموزش غیرمستقیم بدانیم. «خاله قورباغه» در این زمینه موفق است. افشین هاشمی با قرار دادن چند کودک از فرهنگ های مختلف در کنار هم و همجواری آنها با بزرگترها و دنیای پیچیده و ترسناک آنها، قصه را پیش می برد. شخصیت پردازی می کند، تعلیق به وجود می آورد و دست آخر همه را به آرامش و امنیت می رساند. «خاله قورباغه» با ادای دین به سینمای کودک در روزهای اوجش شروع می‌شود. با نمایش صحنه‌هایی از «گلنار» و نمایی از خاله قورباغه. اما نمی‌تواند به اندازه بهترین فیلم‌های آن روزها، بدرخشد و در جذب مخاطب موفق باشد. با این همه، فیلم سرگرم کننده است و پیش از آنکه تماشاگر خسته شود، به پایان می‌رسد.

منبع : بهمن سبز