سوره سینما – اینکه تلویزیون از دهه گذشته تا امروز هرچه جلوتر می رود در جذب مخاطب با چالش بیشتری روبه رو می شود شکی نیست اما همچنان هستند مردمی که با شروع اولین قسمت یک مجموعه تلویزیونی امید دارند سرگرمی ۴۵ دقیقه ای شبانه شان روتین شود و مدتی اعتماد می کنند ببینند این سریال ارزش دنبال کردن دارد یا نه. اگرچه نسبت به سال های گذشته سریال های ماهواره ای هم از آسیب ریزش مخاطب در امان نبودند اما همچنان رنگ و لعاب های تصویری، لوکیشن های رویایی و موسیقی تاثیرگذارشان نمی گذارد مخاطبی که در جستجوی سرگرمی است به راحتی از محتوای سطحی و دیالوگ های دم دستی دل بکند.

طی سال ها گفتگو و نشستن پای درد دل فیلمسازان تلویزیونی اکثر غریب به اتفاق شان از محدودیت هایی که رسانه ملی برای آثار نمایشی در نظر گرفته است گله مندند. بدقولی های مالی، ممیزی در انتخاب موضوع، طراحی لباس بازیگران، دیالوگ ها و … دست به دست هم داده تا برخی کارگردانان کاربلد و حرفه ای تلویزیون که همچنان به حفظ درجه اعتبار خود می اندیشند از این عرصه کناره گرفته و در مدیوم دیگری مشغول به فعالیت شوند در این میان هستند کسانی که همچنان گاه و بیگاه سنگرشان را حفظ کرده و دست به تولید فیلم و سریال ها می زنند.

افراد گروه دوم با اینکه مثل همکاران شان قلبا از شرایط راضی نیستند اما معتقدند باید با بی پولی و سختی های این دوره گذار کنار آمد و سکان را رها نکرد چرا که علی رغم ریزش مخاطب هنوز شمار قابل توجهی از مردم ایران هستند که سریال های ایرانی را با هیچ سرگرمی دیگری جایگزین نکرده و نیاز به خوراک فرهنگی دارند. شاید نباید در حسن نیت دوستان شک داشت اما به هر حال تمایل اسپانسرها برای همکاری با برخی از این مجموعه های تلویزیونی و حسن روابط شان با مدیران فرهنگی باعث شده خیال شان بابت کاری که انجام می دهند راحت باشد.

اساسا کار کردن در رسانه ملی یا پس زدن آن در این نوشتار مورد بحث نیست آنچه این روزها از سوی فعالان هنرهای نمایشی و سریال سازی به وفور باب شده و غالبا با خبرنگار مطرح می کنند اما نمی خواهند در مصاحبه شان درج شود این است که «ما فقط فیلم مان را می سازیم و دیگر سریال ها و برنامه های تلویزیونی را نمی بینیم». چنان به کار خود، رقبا و سایر آثار بی تفاوتند که گویا نسبت به دیده شدن و نشدن زحمات شان هیچ دغدغه ای ندارند. شاید به همین خاطر است که فضاهای مجازی پر شده از سوتی هایی که از دل سکانس های یک سریال بیرون آمده و محلی برای خنده و تمسخر باز کرده است. اما این روند ذهن را درگیر سوالاتی می کند که نه می توان مطرح کرد نه انتظار پاسخ داشت.

از ابتدای سال ۹۰ تا کنون چند سریال به خاطر دارید که در اذهان عمومی ماندگار شده و آینه زندگی بخشی از مردم باشد؟ چه دلایلی باعث می شود کسانی که در این عرصه مشغول فعالیت هستند تمایلی به دیدن آنچه خود و همکاران شان می سازند نداشته باشند ولی همچنان فعال بوده و مرتب در حال کار کردن باشند؟ همه از صرف بودجه های میلیاردی شکایت دارند اما چرا باید حتی یک ریال پول و این همه وقت و عمر صرف مجموعه هایی شود که نه تنها مردم بلکه عوامل سازنده و مدیران رسانه ملی هم حاضر به تماشایش نیستند؟

از آنجا که نمی توان نقل قول مستقیم از کارگردانانی که با افتخار از ندیدن آثار تلویزیونی سخن می گویند و با وجود بیان انتقادهای تند همچنان نام شان در تیتراژها دیده می شود؛ آورد اما امید انگیزه ادامه راه است و ما نیز امیدواریم یک روز همه چیز به روال عادی برگردد و حرفه ای ها آنطور که می خواهند با مردم در رسانه ای که متعلق به مردم است سخن بگویند. شاید روزی بیاید که تکلیف دوستان مذکور هم با خودشان و مردم مشخص شود و عبارت کلیشه ای «پر کردن آنتن به هر قیمتی» از ذهن ها پاک شود.