سوره سینما – یزدان عشیری : سینمای ایران در سال های اخیر گرفتار نوعی «روزمرگی» شده است. تولید انبوهی از آثار نازل در ژانر کمدی جلوه یی از روزمرگی هولناکی است که سینما را از رهگذر فشارهای مختلف اقتصادی و اجتماعی به این سوی کشانده است. سینمایی که زمانی انتظار می رفت پیشاهنگ حرکت های آگاهی بخش و امیدآفرین جامعه باشد سال هاست که در خودش می پیچد و دست و پا می زند و از مرحمت چنگ انداختن به رشته های پیدا و پنهان جذابیت های جنسی و شوخی های هرزه و کلامی و ادا و اطوارهای سخیف روی پایش ایستاده است.  دورزمانی یک مدیر دلسوز هشدار داده بود که صدای پای ابتذال در سینما به گوش می رسد اکنون، اما، مدت هاست که ابتذال در ساختار این سینما رخنه کرده و گسترش یافته است.

در وانفسای چنین بحران و وضعیت بغرنجی، بعضا فیلم هایی همچون شهاب می درخشند و حال و هوای تازه یی را خلق می کنند. «تنگه ابوقریب» با دستمایه یی از فضای عملیات دفاع مقدس یکی از این دست آثار است.

این فیلم که با حمایت حوزه هنری و بهمن سبز پخش می شود در آغازین روزهای اکرانش نشان داد که ضمیر خودآگاه جامعه همچنان، برغم حاکمیت کورکورانه سینمای نازل و سخیف تشنه آثار خوب و نجیب است.  هنوز مردم و خانواده ها کنجکاو و مشتاق دیدن اثاری هستند که ضمن احترام به شعور آن ها چند پله به آگاهی و  وسعت ذهن شان بیافزاید.  هنوز، میراث ارجمند دوران دفاع مقدس برای طیف ها و سلایق گوناگون این مردم حرمت، احترام  و جذابیت دارد.  «تنگه ابوقریب» با همه کاستی ها و بعضا، ایرادات فنی  فیلمی خوب، تکان دهنده و ارزشمند است که گوشه های از رنج ها، حماسه ها، روحیه و هویت رزمندگی را روایت می کند.

استقبال از این فیلم که قطعا، حمایت همه جانبه حوزه هنری در نحوه اکرانش را نمی توان نادیده گرفت نشان داده؛ خانواده ها  همچنان، از فیلم های خوب و نجیب استقبال می کنند و زمانی به سینما می آیند  و با آن آشتی می کنند که با احساس امنیت خاطر و احترام، بازتابی از واقعیت های جامعه و تاریخ این مرز و بوم را با زبان هنر شاهد باشند. «تنگه ابوقریب» نشان داد که می توان با ارائه و خلق فیلم های خوب از تنگه هزارپاهای سینما عبور کرد.