سوره سینما – نرجس علوی مقدم : پخش مجموعه‌ها و برنامه‌های مناسبتی در ایام مذهبی، یکی از استراتژی‌های سازمان صدا و سیماست. حرکتی مثبت که شکل اجرایش دردسرهایی داشته و واکنش‌هایی برانگیخته است. تکرار مجموعه‌های تاریخی مثل «امام علی (ع)» و «مختارنامه» یکی از این اتفاق‌هاست که متاسفانه باعث شده با این مجموعه‌ها و پخش آنها در جامعه و فضای مجازی شوخی شود. آیا سازمان صدا و سیما حق دارد با سرمایه‌هایش که میلیاردها تومان برای تولید آن هزینه شده این طور رفتار کند؟ پخش متعدد این مجموعه‌ها برای پر کردن کنداکتور، تمهید هوشمندانه‌ای است؟

مدیران صدا و سیما قطعا با مشکلات مختلفی در تولید مواجه هستند، یکی از این مشکلات، تامین بودجه برای تولید سریال است. سریال‌های تاریخی مذهبی ماهیتا گران و هزینه‌بر هستند و نمی‌توان توقع داشت هر سال یک «مختارنامه» برای ایام محرم ساخته و پخش شود. اغلب سریال‌های شهری و آپارتمانی که برای این ایام تولید می‌شوند هم کیفیتی نازل دارند و مورد استقبال قرار نمی‌گیرند. مدیران برای پرکردن آنتن در ایام سوگواری، که طولانی هم هست، می کوشند در کنار پخش برنامه های زنده و گفتگو محور، چند فیلم و سریال هم پخش کنند. مخاطبان هم، از همین حالا می توانند حدس بزنند قرار است در این ایام، چه برنامه هایی روی آنتن بروند. اما واقعیت این است دیگر خیلی وقت است که مردم پای این برنامه‌ها نمی نشینند. به این دلیل واضح که نوآوری و خلاقیتی در پخش و تولید دیده نمی‌شود. البته وقتی مثلا در روز تاسوعا و عاشورا، شبکه یک یا سه، مراسم عزاداری در شهرهای مختلف و حسینه‌های زنجان، یزد، خرمشهر و … را نشان می‌دهد این تنوع برای مخاطب جذاب است. اما بقیه برنامه‌ها تازگی و طراوت ندارند و مردم ترجیح می‌دهند با حضور در آیین‌های عزاداری، زمانشان را بگذرانند.

چالش تولید و پخش سریال‌های باکیفیت مذهبی و تاریخی، حالا تنها دامن صدا و سیما را نگرفته، مخاطبان تلویزیون هم از این تکرارهای بیش از حد خسته شده‌اند و مجبورند برای پرکردن زمان فراغت دست به دامن رسانه‌های دیگر شوند. شاید بهتر باشد، مدیران تلویزیون، چند سال قید پخش سریال‌های عظیم و بزرگ را بزنند، مینی سریال‌های باکیفیت، آپارتمانی اما حرفه‌ای تولید کنند تا مخاطبان در ایام مذهبی هم، بتوانند با خیال راحت پای گیرنده‌ها بنشینند.بلایی که سر مجموعه «مختارنامه»، «تنهاترین سردار»، «یوسف پیامبر»، «امام علی (ع)» و نمونه‌هایی از این دست آمده، مردم را از این آثار باارزش دلزده کرده است. این موضوع دریغ برانگیز است، به این دلیل که دست کم هنر و ذوق سینماگران ایرانی در خاورمیانه و کشورهای همسایه و مسلمان، رقیبی ندارد. در حالی که بازار این کشورها در دست سریال‌های ترکی است، سریال‌های درجه یک ایرانی راهی به بازارهای خارجی نداشته و درآمدزایی برای تولیدکننده ندارند. به همین دلیل بارها روی آنتن می‌روند، بی قدر می‌شوند شاید بخشی از هزینه تولیدشان بازگردد. این ساختار غیرحرفه‌ای و غیرمدرن، از جایی باید تعدیل شود.

منبع: بهمن سبز