به گزارش سوره سینما، در ابتدای این نشست بهروز نورانی پور کارگردان درباره «دایان» گفت: «دایان» روایت فردای جنگی بود که بخشی از آن را همیشه از ناحیه تیر و تفنگ و شلیک می دیدم، اما ما بیشتر به غیر نظامیان درگیر شلیک می پردازیم، حتی شلیک یک گلوله را در فیلم را نمی بینیم، اما تأثیر آن را می بینیم.

در ادامه ایزد مهرآفرین نویسنده و فعال رسانه ای گفت: ساختار و تولید و اجرای این فیلم خیلی سخت است، اما من داستانی در فیلم ندیدم و فضای فیلم متأثر از کارهای قبلی نورانی پور است. سینمای داستانی مؤلفه ها و شاخصه هایی دارد که متفاوت است و گره افکنی، ماجرا و موسیقی بسیار اهمیت دارد. مشخص است که فیلم یک فیلم جشنواره ای برای حضور در محافل خارج از کشور است و به نظرم تفاوتی با سینمای بهمن قبادی ندارد.

در ادامه بهروز نورانی پور با بیان اینکه چنین نظری را نمی پذیرم، عنوان کرد: این نظرات سلیقه ای و شخصی هستند. روایت این داستان درباره فروپاشی یک زندگی است و یک زندگی به همین سادگی در متن جنگ فرو می پاشد. آدمی را می بینم که ۲۵ تا ۳۰ سال جنگ را تجربه می کند.

مهرآفرین در تقابل با این نظر گفت: تعاریف شما با قهرمانی که در نظرم است، متفاوت است. هیچ ایرادی ندارد که فیلمی اختصاصی برای جشنواره بسازید. بحث این است فیلم باید خوب ساخته شود و مخاطب این نوع فیلم ها مخاطب جشنواره است. ساختار فیلم قبلی شما یعنی «A157» در سینمای داستانی نمی گنجد و «دایان» نیز همین طور است. فکر می کنم اگر این فیلم آمریکایی بود، پدر تمام تلاش خود را برای نجات پسرش انجام می داد. معتقدم شخصیت پدر درونی نشده است.

نورانی پور با تأکید بر اینکه این فیلم قهرمان دارد، افزود: لزومی ندارد داعش را در فیلم ببینید، بلکه سایه داعش بر کل فیلم فائق شده است. قرار نیست همه گفت و گوی ما رو در رو با داعش باشد بلکه سایه تفکر داعش بر این فیلم حکفرماست. پدر بر سر یک تصمیم قرار می گیرد و بچه ها تحت اختیار سیبان از بین نرفت. این آدم خیلی با خودش کلنجار می رود تا بچه ها را به مسلخگاه ببرد. دوره هایی از جنگ به من نشان داده است که آدم ها در مقاطعی از زندگی تصمیم می گیرند و سیبان ۲۵ سال قبل هم تصمیم گرفته است. او در حال نجات دادن یک زندگی قربانی شده است.

در ادامه ناصر باباییان بازیگر فیلم گفت: سیبان بچه های خود را نمی فروشد بلکه برای نجات بچه های خود فکر می کند باید کاری انجام دهد. فکر می کند می تواند کلیه های بچه ها را بفروشد و بچه ها همان باشند. سیبان تلخی و آوارگی جنگ را سال ها چشیده و قصد نجات خانواده خود را دارد.

مهرآفرین در ادامه عنوان کرد: وقتی وارد سینمای داستانگو می شوید، باید قواعد آن را رعایت کنید و لحظه شما در فیلم درنیامده است. شخصیت پردازی یعنی بازیگری دارید که فضای اجرایش در نقش به مخاطب منتقل شود. اگر این فیلم مستند بود، تمام این آدم ها می توانستند بنشینند و قصه زندگی خود را بیان کنند و جذابیت ایجاد می کرد.

در ادامه انسیه شاه حسینی کارگردان حوزه دفاع مقدس که در میان حضار سالن بود، گفت: گرفتن چنین پلان هایی کار بسیار سختی در زمانه ای است که فیلم ها در آپارتمان ها ساخته می شود و عموما هم بی فایده هستند. معمولا در محور مقاومت اتفاقاتی می افتد و تصور آن را هم نمی توانید در زندگی روزمره داشته باشید. باید با فرهنگ و عوارض جنگ سراغ چنین قصه ای برویم. گاهی باید قوانین دراماتیک را فراموش کنیم و قصه را بیان کنیم. اگرچه بعضی صحنه ها من را اذیت می کرد، اما آخر فیلم خیلی درخشان بود و پدر که با چنگ و دندان بچه های خود را نجات می دهد، به عاطفه انسانی امیدوار می شویم.

پانزدهمین جشنواره فیلم مقاومت به دبیری محمد خزاعی امروز نهم آبان در برج میلاد به کار خود پایان می‌دهد.