سوره سینما – محیا رضایی کلانتری : در شرایطی که همیشه سوپراستارها و کارگردانان مورد توجه مردم و چشم و چراغ سرمایه گذاران آثار نمایشی هستند و حق مادی و معنوی اهل قلم غالبا نادیده گرفته می شود؛ اتفاق تلخ و ناگوار مرگ یک نویسنده نشان داد؛ قلمِ درست و موثر اگر نباشد هیچ کارگردان و بازیگری قدرت ادامه حیات حرفه ای ندارد.

فضای ذهنی ما حکم می دهد تا بار روانی غصه را گرامی بداریم و فکر کنیم هرچه مغموم تر باشیم زوایای پنهان زندگی برای مان آشکارتر خواهد شد. اگرچه غلط نیست این قانون نانوشته اما تصورمان این است که آثار کمدی و طنز نمی تواند در رشد و تعالی ما نقشی ایفا کند در حالیکه اتفاقا قصه های کمدی با پشتوانه اندیشه و تامل چنان هنرمندانه مخاطب را به درون نگری و تفکر وا می دارد که گاه از این تاثیر غافل می شویم.

هرچند که کم داریم کسانی را که واقعا بلد باشند با یک جهان بینی درست روح خسته مان را از روزمرگی رها کرده و قلقلک دهند. اینها را تا زمانی که داریم شان از تاثیرشان غافلیم. خشایار الوند قبل از آنکه به واسطه نام سیروس برادرش نزد مردم شناخته شود، خودش را با «نقطه چین»، «قهوه تلخ»، «شب های برره» و … معرفی کرد و با «پایتخت» جایش را در دل باز کرد. کمتر پیش می آید نویسندگان که تریبونی جز فیلمنامه ندارند به چنین مرتبه ای برسند. چون همچنان شک داریم خنده را در جرگه رفتارهای مقدس بگنجانیم.

آثاری که با رقص طنازانه قلم به رشته تحریر درمی آید بیشتر در گروه تفریح و سرگرمی شبکه های تلویزیونی تصویب می شود و معمولا هم سهمی در جوایز مهم و رسمی ندارند اما به یکباره نبود خالقان شان همه را به این باور می دارد که باید در مقام قلم، طنز و لبخند هم تاملی کرد. کاش روزی برسد که قدر آنها که ما را می خندانند را بیشتر بدانیم.

امروز در مراسم تشییع پیکرش همه از چهره خندان و اخلاق خوشش گفتند و کسی جز این او را به یاد نمی آورد. در تمامی عکس های منتشر شده از او چشم هایش می خندد گویی هیچ غمی قدرت مقابله با لبخندش را ندارد. خصیصه ای که غالبا در رابطه با اهالی دنیای کمدی کمتر مطرح می شود و معمولا می شنویم که در زندگی شخصی افرادی جدی و بعضا عبوس هستند.

اصطلاح و تکیه کلام های بانمکی که از دهان بازیگر خارج شده و تا مدت ها سوژه شوخی و خنده بینندگان می شود صاحبی دارد با چشمان تیزبین برای رصد آنچه در تودرتوی جامعه شان می گذرد که پشت اعجاز حروف، پنهان مانده اند. خشایار الوند یکی از همین صاحبان بود که اگرچه همیشه از خنده اشک همه را در می آورد با رفتنش دل یک ملت را به درد آورده است.