سوره سینما – غزاله تنهایی : «درخت گردو»، بی شک ارزنده‌ترین اثر در کارنامه مهدویان است، که نشان از اوج پختگی او در کارگردانی دارد.

مهدویان که به روایتگر تاریخ معاصر ایران شهرت دارد، در جدیدترین اثر سینمای‌اش از عمق فاجعه بمباران شیمیایی در تابستان ۱۳۶۶ پرده بر می‌دارد و در روند قصه‌گویی خود سه نوع متفاوت از فیلمبرداری را به رخ می‌کشد.

نقطه آغاز روایت که مربوط به دهه شصت می‌شود با فرمت شانزده میلیمتری فیلمبرداری شده است. دو مقطع تاریخی دیگر، که مربوط به ماجراهای دهه هشتاد و دهه نود است، به ترتیب، با استفاده از فرمت سی‌و‌پنج میلیمتری و فرمت دیجیتال فیلمبرداری شده‌اند.

شاید بزرگترین برگ برنده مهدویان در «درخت گردو» این باشد، که برخلاف ساخته‌های قبلی‌اش، هیچگونه نشانی از جهت‌گیری‌های سیاسی در آن رؤیت نمی‌شود و صرفا و در حد کمال، تمامی انرژی خود را صرفِ  به تصویر کشیدن مضامین انسانی کرده است. و اینگونه موفق می‌شود تا بی‌اغراق در جای جای جدیدترین اثر هنری‌اش، عاطفی‌ترین و تأثر برانگیزترین سکانس‌های چند دهه اخیر سینمای ایران را بر پرده نقره‌ای به تصویر بکشد.

تراژدیِ بی‌بازگشتی که از گذشته تا امروز، روایتگر هجوم فجایع و اوج مظلومیت مردمان کُرد و مرزی نشین است. و بازی‌های شگفت‌انگیز مجموعه‌ی بازیگرانش، علی‌الخصوص بازی‌خیره کننده پیمان معادی (در نقش اوس قاسم)، به هر چه باورپذیرتر کردن داستان، که برگرفته از رویداری حقیقی است، کمک شایانی می‌کند.

اوج کارگردانی مهدویان در کنترل بازی‌های لشگر عظیمی از بازیگرانِ فرعی در لوکیشن‌هایی با فضای باز و همچنین بازی گرفتن از کودکانی که تا نیمی از فیلم به نقش‌های اصلی جان بخشیده‌اند، جلوه می‌کند.

«درخت گردو» مرثیه‌ای بر فاجعه‌های متعددی است (از بمباران شیمیایی مردم سردشت گرفته تا شغل کولبری در بانه)، که در طى سالیان متمادى بر مردمان کُرد ایران‌زمین تحمیل شده است و قطعا لایق سیمرغ بلورین بهترین فیلم از نگاه ملی و یا حتی نمایندگی ایران در اسکار می‌باشد.

درخت گردو، اثری هنری و به غایت ستودنی، است که با تکیه بر وقایع تاریخ معاصر ایران، در بخش‌های طراحی صحنه، فیلمبرداری، چهره‌پردازی و بازی‌های یکدست تمامی بازیگرانش، حرفی برای گفتن دارد و پیمان معادی و مهران مدیری را در زمره‌ی مدعیان اصلی جشنواره امسال برای دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش‌های اول و دوم مرد، قرار می‌دهد.