سوره سینما – محمدابراهیم معیری : تنها راه سلامت جوامع، قطع زنجیره مرموز و پنهان ویروس کرونا در همه جغرافیا هاست.برای موفقیت در حذف این ویروس مهلک ، رعایت چند نکته اصلی توسط همگان ضروری است.ابتدا باید دانست که ارتباط پوست افراد به هم و نزدیک بودن نفس هایشان موجب انتقال ویروس می شود. حتی اگر ثانیه ای قبل دست و صورت هایمان را شسته و ضد عفونی کرده باشیم  ، باز هم ممکن است این ویروس  سوار بر موج زنجیره انتقال خودش را به ما رسانده باشد   و از ما منتقل شود.باید رعایت کرد و هر جایی را لمس نکرد و با هر سطی تماس نداشت.در غیر این صورت شاید آن سطح یا جسم قبلا با ویروس آلوده شده و این موجود زره بینی را به ما منتقل کند.

این که از انواع دستکش و ماسک استفاده کنیم بخشی از رعایت همگانی است که برای مصون ماندن  خود فرد  موثر است.اما این همه احتیاط خصوصا برای دیگران نیست.شاید ناخود آگاه برای ثانیه ای دست های پوشیده با دستکش با صورت ، چشم ، دهان یا بینی تماس پیدا کرده باشد.حتی نشستن یک پشه روی صورت هم می تواند موجب حرکت دست ما برای خلاص شدن از آن باشد.همین حرکت ممکن است ویروس را از دست یا دستکش های آلوده به صورت منتقل کرده باشد.نکته بسیار بد این که کسانی که با دستکش مثلا در پمپ بنزین ها ، بانک ها ، فروشگاه ها ، صندوق های تبادل پول و… کار می کنند ، ممکن است در هر حرکتی نا خواسته ، ناقل ویروس باشند.مشاهده شده این افراد دستکش به دست ، با آسودگی همه جا و همه چیز را لمس می کنند.دائما پول با مردم رد و بدل می کنند و چون خود را محفوظ می پندارند ، مسئله اصلی تر که همان قطع زنجیره انتقال است را فراموش می کنند.با دستکش های آلوده ، هر پول یا چیزی که به دیگران می دهند ، احتمالا آلوده به ویروس است.ضد عفونی و تعویض مرتب دستکش ها و در نظر داشتن نظم زمانی  و مکانی مشخص برای این منظور ضروری است.دور انداختن دستکش و ماسک فقط درون کیسه نایلون روشن و مشخص ، که با گره محکمی بسته شده و درون سطل های زباله معقول به نظر می رسد.

حرکت در کنار همه خوبی هایش اگر با ایمنی و هشیاری همراه نباشد وضعیت تاسف باری را بوجود می آورد.جایی نرفتن یعنی این که ناخودآگاه ، بر حسب عادت و احساس  یا اتفاقی با دیگران تماس یا برخورد نداشتن.در حرکت  است که فرد مبتلا به ویروس ممکن است به سطوحی دست بزند یا جایی برود که دیگران هم همان موقع آنجا باشند و یا بعد از او به آن مکان  بروند و  به این ترتیب ویروس ریز و آلوده را منتقل شود.

نکته نا محسوس و پیچیده تر ، در هوای اطراف و تنفس افراد نهفته است.این که با بروز کوچکترین نشانه از دیگران فاصله بگیریم و برای بررسی پزشکی اقدام کنیم یک هوشمندی است.اما برای پیشگیری باید از هم فاصله داشته باشیم و در مواقع سرفه یا عطسه نکاتی که همه می دانیم را رعایت کنیم.در این روزها دریافتم لباس جیب دار چقدر اهمیت دارد.در طول سال ها هر قدر پول و چیزهای قیمتی در جیب هایمان نگه داشته ایم، به اندازه یک دستمال کوچک در این شرایط به کارمان نمی آمده! یک دستمال جلوی مرگ و مرگ هایی را می گیرد.طوری که همه محتویات جیبمان در طی سال ها ، نسبت به همان دستمال تمیز  ،بی ارزش است!

پوشیدن لباس جیب دار این روزها برای همه یک ضرورت است.آن هم برای در دسترس بودن دائمی دستمال ، خصوصا هنگام حضور در کنار فرد یا افراد.برای کودکان و سالخوردگان و در کنار آنها ، قاعده دستمال در جیب باید یک قانون انسانی باشد.

اصولا زنجیره کرونا در هر مکان و زمان فقط با آگاهی، برنامه ریزی و دقت در انجام صحیح مراحل از بین می‌رود. هوشمندی ، هشیاری و پایداری انسان بر ویروس های منحوس زره بینی امروز و شاید آینده غلبه خواهد کرد.رعایت‌های فردی از این نوع و اصول چند گانه مطرح شده از جامعه پزشکان و پرستاران فداکار این روزها ، به همراه اعتماد به پیشرفت های علمی ملی و جهانی ، به نحو موثری می تواند در قطع زنجیره کرونا نجات بخش  باشد.

چاره ای نداریم جز این که  هوشمند باشیم. چون انسان می تواند با رعایت نکاتی که فهمیده ، خود و دیگران را نجات بدهد.پس از آگاهی و تصمیم به رعایت ها ، در کنار توکل بر خدایی که بر همه اجزا و مخلوقاتش احاطه دارد ، موفقیت به جوامع انسانی باز می گردد.

امسال باید زنجیره کرونا را قطع کنیم و سپس با همکاری و همدلی؛ برای آینده ای بهتر در کنار یکدیگر بمانیم. در این صورت می‌توانیم آسیب های مانده از سال های دور را نیز حذف کنیم. برای آرامش نیاز به زنجیره هایی از امید داریم با نقشی که همگان ایفا می کنند. حفظ طبیعت که در قرن ها شکل گرفته ، پاک نگه داشتن  آب و خاک و حراست از درختان  در همه سرزمین ها، کاهش تصادفات و آسیب های اجتماعی در کنار بالا بردن بهره وری ملی ، با برنامه دولت ها و حمایت مردم می تواند نتایج امیدبخشی را برای همگان امروز و آیندگان فردا به همراه داشته باشد.