شهاب حسینی امسال با دو فیلم در سی و یکمین جشنواره فیلم فجر حضور دارد و یکی از بخت‌های اصلی دریافت سیمرغ بلورین است. سوره سینما- شهاب حسینی در یک دهه اخیر یکی از مهمترین بازیگران سینمای ایران، بوده است. بازیگری که کار حرفه ای اش را مقابل دوربین تلویزیون از برنامه «اکسیژن» در دهه ۷۰ شروع کرد، در سال‌های اخیر در هر فیلمی حضور داشته اعتباری برای هنر بازیگری بوده است. حسینی در سال‌های نخست فعالیتش در سینما و تلویزیون در نگاه اول، جوانی خوش سیما با فیزیکی مناسب، صدایی گرم و لحنی تاثیرگذار به نظر می‌رسید که فقط مناسب بازی در نقش های مثبت است و البته نمی‌توان چندان روی توانایی بازیگری‌اش حساب کرد.

 اما حسینی به مرور و با انتخاب نقش‌های متفاوت و دشوار موقعیت خود را به عنوان بازیگر در سینمای ایران تغییر داد، بی حاشیه و آرام وارد بطن سینمای ایران شد و در صدر جدول ستارگان قرار گرفت، حسینی بی ادعا بسیاری از ستاره های همنسلش را پشت سر گذاشته و تبدیل به اولین گزینه ای شده که اغلب تهیه کنندگان و کارگردان‌ها برای فیلمشان به او فکر می‌کنند.

یکی از مهمترین وجوه کارنامه سینمایی حسینی که کمتر درباره اش صحبت شده، بخشی است که با فیلم‌های معمولی، متوسط و حتی پروژه های تلویزیونی گره خورده، اما این بازیگر با نقش آفرینی هوشمندانه در این آثار توانایی اش را نشان داده، فیلم تلویزیونی «تنهایی» ساخته حجت قاسم زاده اصل، «محیا» به کارگردانی اکبر خواجویی، «دلشکسته» ساخته علی رویین تن و نمونه هایی از این دست نشان دادند که بازیگر بی‌حاشیه سینمای ایران در طول دوران حرفه ای اش رشدی محسوس داشته است.

همکاری با اصغر فرهادی در دو فیلم و بازی در فیلم پرفروش «سوپراستار» موقعیت حسینی را تغییر داد و جایگاهش را در سینما به عنوان ستاره ای قابل اعتماد، بااخلاق و متین تثبیت کرد. سال‌ها بود که سینمای ایران چنین ستاره‌ای نداشت، ستاره ای که برای حضور در هر نقش و پروژه قابلیت دارد و می تواند در فیلمی کوچک و شریف مثل «من و زیبا» و در نقشی که به چشم نمی‌آید به همان اندازه دوست داشتنی باشد که در نقشی دشوار در «پرسه در مه».

پخش مجموعه «شوق پرواز» با بازی شهاب حسینی در نقش شهید بابایی در سال ۹۰ ستاره را دوباره به خانه‌های مردمی برد که شاید سال‌ها است به سالن سینما پا نگذاشته‌اند، او بهترین گزینه برای بازی در نقش یک قهرمان ملی بود، معصومیت و مردانگی توامان و نجابت و زیبایی را می‌توان در چهره او دید و بازی بی اغراقش در نقشی دشوار موقعیت او را به عنوان ستاره ای برای مردم نثبیت کرد.

حسینی امسال با دو فیلم از دو جریان متفاوت فیلمسازی در سی و یکمین جشنواره فیلم فجر حضور دارد، او در فیلم «حوض نقاشی» به کارگردانی مازیار میری برای نخستین بار نقشی غیرمتعارف بازی کرده، شخصیت رضا در فیلم «حوض نقاشی» از آن نقش‌هایی است که هر بازیگری آرزوی بازی در آن را دارد. با آن گریم خاص و لحن متفاوت، شهاب حسینی در این فیلم یک سیمای متفاوت از خود ارائه می‌دهد، یک نقش جایزه بگیر که قطعا مورد توجه داوران، تماشاگران و منتقدان جشنواره امسال قرار خواهد گرفت و مهمتر از آن روشن خواهد کرد حسینی که پیشتر در «پرسه در مه» جنون، شیدایی و آشفتگی روحی یک هنرمند را نشان داده در قالب شخصیتی خاص با محدودیت‌های ویژه چگونه ظاهر می‌شود، تماشای بازی او و نگار جواهریان دیگر بازیگر شایسته این سال‌های سینما و تئاتر هم می تواند یکی از جذاب‌ترین بخش‌های سی و یکمین جشنواره فیلم فجر باشد.

 دیگر فیلم حسینی در جشنواره امسال، «هیس! دخترها فریاد نمی‌زنند» ساخته پوران درخشنده است، حسینی پیشتر در فیلم‌های «شمعی در باد» و «بچه‌های ابدی» با درخشنده همکاری کرده، در هر دو فیلم به ویژه «شمعی در باد» بازی حسینی در آثار این کارگردان قابل توجه بوده است.

«هیس! دخترها فریاد نمی‌زنند» یک درام اجتماعی است و آنهایی که فیلم را دیده‌اند، آن را بهترین فیلم درخشنده در این سال‌ها می‌دانند، حسینی در این فیلم نقش یک بازپرس پلیس را بازی کرده، بسیاری بازیگران در فیلم‌های درخشنده بازی‌هایی به یادماندنی داشته‌اند و می‌توان انتظار داشت که حسینی در همکاری تازه با این کارگردان، یک نمره قبولی دیگر به کارنامه‌اش اضافه کند.

به نظر می‌رسد شهاب حسینی برای دریافت سیمرغ بهترین بازیگر مرد جشنواره سی و یکم رقیب پررنگی ندارد، هر چند با تماشای بازی دیگر بازیگران سینمای ایران در آثار مختلف می‌توان در این زمینه با صراحت بیشتری نظر داد، اما تجربه تماشای بازی‌های قبلی او این ذهنیت را تقویت می‌کند که دست کم یکی از نامزدهای این دوره از جشنواره برای دریافت سیمرغ بازیگری مرد قطعا شهاب حسینی است، اگر بخت با این بازیگر محبوب یار باشد، حسینی باز هم سیمرغ بلورین را به ویترین افتخاراتش اضافه می‌کند.