سوره سینما – روزهای اخیر، در فقدان خبرهای دست اول سینمایی،‌ بیشترین حجم دنیای سینما به سریال‌های شبکه خانگی و VODها معطوف شده است. برای مثال طی یک هفته گذشته بر سر موضوع رمان «بیست زخم‌کاری»، رمان مورد اقتباس سریال «زخم‌کاری»، از خبر فروش بالای آن در بازار تا توقیف آن توسط ارشاد در سال ۱۳۹۵ هیاهویی هیچ و پوچ شکل گرفته است. یا در اتفاقی نادر، مدیران فیلیمو اقدام به انتشار چند نمودار مبنی بر فروش بالای «زخم‌کاری» می‌کنند؛ در حالی‌که منابع فروش و مخاطب را در اختیار تحلیل‌گران قرار نمی‌دهند و به صرف یک نمودار ارزش خبری به ماجرا می‌دهند؛ بدون آنکه بتوان آن را راستی‌آزمایی کرد.

به نظر می‌رسد تولید حاشیه برای سریال‌های شبکه خانگی به یک حربه برای جذب مخاطب بدل شده است. نمونه اخیر ماجرا اما جالب‌تر است. روز گذشته خبرگزاری صبا براساس چیزی که آن را «شنیده‌ها» نامیده، اعلام می‌کند «سازمان سینمایی از سازمان تنظیم مقررات رسانه‌های صوت و تصویر فراگیر  (ساترا)  بابت محتوای سریال «زخم‌کاری» ساخته محمدحسین مهدویان به قوه قضاییه شکایت کرده و خبرها حاکی از آن است که دنبال توقف پخش این سریال است.

اما همه چیز با یک خبر دیگر تکذیب می‌شود. خبرگزاری صبا در خبر خود می‌نویسد «در حالی که دیروز «یکی از رسانه‌ها» از شکایت سازمان سینمایی از ساترا برای دادن مجوز به سریال «زخم‌کاری» ساخته محمدحسین مهدویان خبر دادند، پیگیری‌های صبا حاکی از آن است که سازمان سینمایی هیچ شکایتی حقوقی از این مجموعه یا ساترا نداشته است. همچنین تأکید شده است که تصمیمی هم بر این شکایت نبوده است.»

فارغ از اینکه تنظیم دو خبر مذکور قابل تأمل است؛ اما مهمترین مسأله آن است که حاشیه‌سازی‌ها کم‌خطر به روشی برای دیده شدن و جلب توجه بدل شده است. برخی از این مسائل نیز بدون چشم‌انداز مشخصی مطرح می‌شود. برای مثال ژسیگار کشیدن، نمایش استفاده از مواد مخدر و مشروبات الکی  را دلایل اعتراض سازمان سینمایی اعلام کرده‌اند و این در حالی است که در سال‌های گذشته چندین فیلم با چنین تصاویری رنگ پرده دیده‌اند. حال باید دید چه زمانی ساختار سینمایی کشور چه راه‌حلی برای عبور از شیوه‌های نخ‌نمای گذشته برای جلب مخاطب می‌یابد.