روح‌الله حجازی با اشاره به اینکه هر دو فیلمش مظلوم واقع شده، اکران «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو» را اقدام جبرانی مدیران سینمایی قلمداد کرد.

حجازی به سوره سینما گفت: فیلم ما به جشنواره مونترال رفت، اما به خودمان ویزا ندادند و به گمانم اصلا نخواستند که موضوع را بررسی کنند. من برای سایت جشنواره هم اعتراض خودم را عنوان کردم. «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو» با زیرنویس انگلیسی و فرانسوی سه اکران در این فستیوال داشت و هر بار از این نوبت‌های نمایش با استقبال رو به رو شد . یادداشتی را هم که فرستاده بودم برای هر اکران خواندند.

وی افزود: جشنواره فیلم فجر سنگ محک خوبی برای ارزیابی کیفیت فیلم هاست و فکر می کنم نمایش «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو» می تواند بهترین زمان را برای اکران عمومی فیلم  معین کند. استقبال مردم اساسا همیشه همه چیز را معین می کند. من فکر می کنم اگر فیلم ما امسال در جشنواره حضور داشته باشد که البته حق آن هم هست، نشان خواهد داد که برای اکران ویژه مثل نوروز آینده هم مناسب است.

حجازی تاکید کرد: مسوولان در نظر داشته باشند که من در دوره قبلی دو فیلم ساختم که هر دو مظلوم واقع شد و به خاطر ممیزی کنار رفت که حقش نبود و بحث کیفیت مطرح نشد. فیلم «زندگی خصوصی آقا و خانم میم» به لطف آقای خزاعی حداقل یک نمایش در جشنواره داشت، اما آقای عباسیان همان یک نوبت را هم از «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو» دریغ کرد. به زعم بسیاری از منتقدان، اگر این فیلم‌ها در بخش مسابقه حضور پیدا می کردند، کاندید دریافت جایزه می شدند. امروز چه کسی پاسخگوی اجحافی است که در حق من و بازیگرانم شد؟ حداقلی ترین انتظاری که برای گروه من وجود دارد، این است که اجازه دهند فیلم ما در جشنواره حضور داشته باشد و به نوعی زحمات بچه ها دیده شود.

این کارگردان بیان داشت: آخرین اکران مناسب از سال ۹۲ مهرماه بود که به ما تعلق نگرفت. در ادامه ماه محرم و صفر و جشنواره را پیش رو داریم که روزهای رکود سینماست. همین که نگذاشتند فیلم در جشنواره باشد و حالا که به آن مجوز داده اند، فصل خوبی از اکران باقی نمانده ، جای بحث دارد. من فیلمی را تولید کردم که تنها محصول ایرانی سال ۹۱ در یک فستیوال درجه الف جهانی و آن هم در بخش مسابقه به حساب می آمد. بقیه آثار یا محصول ایران نبود و یا به بخش جنبی تعلق داشت. پس اگر فیلم در جشنواره فجر پیش رو هم نمایش داده نشود، بی مهری ها به نهایت ممکن رسیده است.