محمدرضا شرف‌الدین تهیه‌کننده سینما در گفت‌وگو با خبرنگار سوره سینما در خصوص وضعیت سینمای ایران گفت: بیش از ۴۰ سال از انقلاب اسلامی و تشکیلات اداری و رسمی سینما گذشته است و مدیران فرهنگی به عنوان سکان‌دار سینما به صورت مقطعی در جهان خوش درخشیده‌ و در پیشرفت سینمای ملی مفیده بوده است. این در حالی است که امروز از عرصه پیشرفت عقب افتاده و با مشکلات متعددی روبرو هستیم.

وی افزود: امروز سینما به‌عنوان یک تجارت محسوب شده و موفقیت آن مستلزم احیا در سطح ملی و بین‌المللی است این در حالی است که خسارت ۸ سال گذشته به بدنه سینما ما هنوز جبران هم نشده است.

از طرفی سینما ایران نیازمند بازگشت به هنر تمدن و فرهنگ ملی خودمان است تا با الهام از گذشته درخشان، سینما را احیا کنیم که اقدام به این امر مهم با وجود مدیران خلاق در مدیریت، توانمندی‌های بالقوه با اطلاعات به‌روز و موفقیت سازمان سینمایی در احیا و شکوفایی سینماها و ارتباط با مخاطب ملی و بین‌المللی محقق می‌شود.

شرف‌الدین خاطرنشان کرد: حضور فیلم‌های ایرانی در جشنواره‌های خارجی مستلزم سیاست‌ها و نقشه راه‌های کاربردی است که متأسفانه ما از آن محروم بوده و هر فیلمسازی برای خود سازی می‌زند و از هر طریقی برای ارتباط با جشنواره‌ها استفاده می‌کند. بنابراین ما به استراتژی بلند مدت برای ارائه تولیدات در کشورهای خارجی نیاز داشته و قطعاً حضور در این رویدادفرهنگی برای هر فیلمسازی اهمیت دارد.

وی ادامه داد: در سطح بین‌المللی با ۲ شاخصه محافل رسمی و محافل مردمی روبرو هستیم که جشنواره مهم‌ترین برآیند محافل رسمی محسوب می‌شود. برای نمونه فیلم‌های راه‌یافته به جشنواره فیلم کن صرفاً برای مردم فرانسه به نمایش گذاشته می‌شود و دیگر کشورها از دیدن آثار محروم‌اند یا در جشنواره فیلم برلین مردم آلمان تنها مخاطب فیلم‌های جشنواره هستند و محدود شدن به صرفاً حضور در جشنواره فیلم خارجی یک ضعف است.

این تهیه‌کننده سینما، وجود تشکل‌های استراتژیک و اتاق فکر فرهنگی را عاملی برای موفقیت فیلم‌های ایرانی در سینمای دیگر کشورها دانست و عنوان کرد: اگر ما سینما را صرفاً یک عنصر جدی فرهنگی، سیاسی و اقتصادی در عرصه بین‌المللی بدانیم باید فراتر از یک ابزار به کار گرفته شده و جنبه تأمین‌کننده امنیت ملی پیدا کند؛ بنابراین با پایبندی به این اصل، حضور ما در جشنواره‌ها و ارتباط با سینماهای خارجی، بانیان فرهنگی دیگر کشورها را مجاب به آمدن به دنبال فیلم‌های ایرانی خواهد کرد. من معتقدم اگر کشور افغانستان سینمای پویایی داشت این‌گونه توسط آمریکا خفه نمی‌شد.

وی ادامه داد: حضور فیلم‌های ایرانی در جشنواره کن به منزله توجه آنها به سینمای ایران بوده و آن را تأثیرگذاری و مؤثر دانسته و به دنبالش می‌گردند. چرا که این‌گونه رصد، نوعی منگنه امنیت ملی محسوب شده و صدای مردم را در این زمینه در می‌آورد. به‌طورکلی سینمای کشورهایی که در سطح اول موضوعات امنیت ملی قرار دارد منجر به قوام امنیتی شده و این قدرت سینما را نشان می‌دهد و هیچ وقت از بین نخواهد رفت.

شرف‌الدین ضمن تاکید بر لزوم برنامه‌ریزی برای حضور در جشنواره‌های فیلم خارجی گفت: جشنواره فیلم کن هرگز فیلم‌های ارزشی و دینی را نمی‌پذیرد و ضد مذهب محسوب می‌شود. بنده در این زمینه تجربه داشته‌ام. چرا که سیاست کلی فرانسه، ایران ستیزی و دشمنی با ما است و از نشان‌دادن فیلم‌های موافق ایران نیز امتناع می‌کند. همه فیلمسازان این قاعده را می‌دانند بنابراین در چنین شرایطی باید تکلیف خود را مشخص کرده و افراد حاضر در جایگاه سیاسی و صاحبان دانش ملزم به کمک هستند.

وی افزود: فیلم‌های ملیتی و ملت پرورانه جایگاهی در بسیاری از جشنواره‌های خارجی نداشته و همیشه ایران را کشوری خرابه، زشت و خشن نشان می‌دهند تا سانسور شهرنشینی مدرن، برج سازی و غیره پیش رفته‌اند. جشنواره فیلم کن به‌صراحت خواهان فیلم‌های چرک و کثیف است و بسیاری از فیلمسازان جویای نام را به این وادی کشانده‌اند. در این راستا وجود سیاست‌گذاری و دپارتمان جشنواره و اتاق فکر نوعی ضرورت است. با وجود شعار خلاقیت، هنر و فرهنگ که منجر به احترام بین‌المللی می‌شود اما چگونگی حضور در جشنواره‌های خارجی هم مهم است.

این تهیه‌کننده سینما، انتخاب آدم‌های هنرمند، فرهنگ‌شناس و ملت شناس را لازمه سینمای ایران معرفی کرد و ادامه داد: ارگان‌های فرهنگی با کمبود نیروی تربیت شده و آموزش دیده مواجه است و باید مسئولانی وفادار به ملت را انتخاب کنیم که صرفاً به دنبال شهرت نباشند.

وی اعتماد اسمی به جشنواره‌های خارجی را معضل دانست و اظهار داشت: حضور در جشنواره‌ها به واسطه اسم و با هر رویکردی درست نیست. باید عزت نفس داشته باشیم و با فیلم‌هایی فاخر، قد و قواره دار در عرصه بین المللی حاضر شویم.

در حال حاضر بسیاری از کشورها به دنبال اهداف سیاسی و امنیتی از طریق سینما هستند و خود را به جهان معرفی می‌کنند. این در حالی است که کشورهایی نظیر دبی و قطر با صرف هزینه‌های گران به دنبال توسعه فرهنگی-سیاسی هستند. قطعاً طالبان هم سینمایی جدید برای پیشبرد اهداف خود راه اندازی خواهند کرد. اما این به معنای صاحب سینما بودن نیست چرا که هالیوود با همه قدرت خود، بار سیاسی، اقتصادی و فرهنگی اش بر دوش ۱۵ نفر بوده و این تعداد کم سینما را می‌چرخانند.

وی تاکید کرد: سینما به آدم‌های گردن کلفت نیاز دارد و جهش در علم، دفاع، صنعت و غیره نیز. به واسطه این آدم‌ها جهانی شده است. در طی سال‌های گذشته سینمای ایران خیز و جهش داشته و به نیمی از قدرت دست یافته است. امروز ما باید بر نیروی انسانی سرمایه گذاری کنیم و به مدیران توانمند، آرام، مدبر و سیاستگذار نیاز داریم.

جشنواره‌هایی هم وجود دارد که درکی از سینما و ابزاری بودن آن در سیاست، توسعه اجتماعی- سیاسی، اقتصادی و تعاملات فرهنگی نداشته و با جشنواره‌های ارزشی و معتبر فاصله بسیاری دارند. قطعاً این جشنواره‌ها ریزش خواهند داشت و ما متاسفانه شاهد استقبال بسیاری از فیلمسازان در اینگونه محافل هستیم .