سوره سینما – هدیه حدادی‌اصل:  بدون اغراق پس از تماشای فیلم سینمایی «علف‌زار» با یک پژمان جمشیدی جدیدی در سینمای ایران آشنا خواهید شد. جمشیدی سال‌هاست پس از خداحافظی با فوتبال به دنیای بازیگری روی آورده، درست همانند خیلی از فوتبالیست‌ها و خوانندگانی که از رشته‌های اصلی هنر خود به بازیگری می‌آیند؛ اما وجه تمایزی که جمشیدی با تمامی آن‌ها دارد او را به یک بازیگر موفق در این عرصه بدل کرده که حتی می‌توان ادعا کرد یک سر و گردن از خیلی از کسانی که از ابتدا بازیگر بوده‌اند بهتر است، بدون شک همه پس از تماشای فیلم سینمایی «علف‌زار» بر این امر صحه خواهند گذاشت.

پژمان جمشیدی در این فیلم اثبات کرد که نه تنها یک بازیگر توانای کمدی است بلکه می‌تواند در ژانر اجتماعی هم بازیگر خوبی باشد. بازی شگفت انگیز او در فیلم سینمایی «علف‌زار» در واقع پاسخی بود برای کسانی که سال گذشته ادعا می‌کردند او فوتبالیست است و جایی در دنیای بازیگری ندارد!

جمشیدی در این فیلم نقش یک بازپرس آگاهی را ایفا می‌کند که در مواجه با پرونده‌ها دچار چالش می‌شود، این چالش‌ها گهگاه با رئیس بالادستی‌اش و گاهی با مسئول پرونده است اما جمشیدی با همه مسئولین روبه‌رو می‌شود تا هر پرونده‌ای را به حق پیش ببرد تا جایی که برگه انتقالی او که از ابتدای فیلم به دنبالش است، باطل می‌شود اما باز هم بازپرس دست از عدالت‌خواهی خود برنمی‌دارد.

جمشیدی با بازی خود در این فیلم حس همزادپنداری را در مخاطب زنده می‌کند، او به طرزی بازی کرده که مخاطب می‌تواند با روبه‌رو شدن با کاراکترش هرآنچه که از یک جمشیدی کمدین در ذهن دارد را دور بریزد و با یک بازپرس جدی، توانا، قدرتمند و متعهد به کار مواجه شود.

در این فیلم کاملاً متوجه تغییر روند بازیگری پژمان جمشیدی خواهید شد، انتهایی که به بازی او اضافه شده حاصل آموزش‌های مداوم و تمرین‌های پی‌درپی او است.

پژمان جمشیدی تا امروز دو بار کاندیدای جایزه سیمرغ بلورین شده است، هنرمندی که وقتی در سریال «پژمان» درخشید، کار هنری را از تئاتر دنبال کرد تا آموزش‌های لازم را به شکل درست به دست بیاورد، حالا تجربه دوبار کاندیدا شدن کسب جایزه را دارد و این شانس امسال نیز برای او پابرجاست که بتواند جایزه را از آن خود کند و این در حالی است که او در جشنواره چهلم فیلم فجر دو فیلم سینمایی دارد و به جز «علف‌زار» در فیلم سینمایی «بی‌مادر» نیز به ایفای نقش پرداخته است.

ازاین‌رو و به بهانه حضور موفق این بازیگر در فیلم سینمایی «علف‌زار» به کارگردانی کاظم دانشی و تهیه‌کنندگی بهرام رادان نگاهی به نقش‌های ماندگار پژمان جمشیدی در سینمای ایران می‌اندازیم.

* فیلم سینمایی «شیشلیک»

این فیلم به کارگردانی محمدحسین مهدویان، سال گذشته یعنی در دوره سی و نهم جشنواره فیلم فجر حضور داشت.

داستان این فیلم درباره یکی از اهالی شهرکی در حاشیه تهران است که تحت‌تأثیر شرایط خاصی که از سوی رئیس کارخانه‌ای برایش رقم خورده، طغیان کرده و در جستجوی رهایی خانواده‌اش برمی‌آید. این فرد در پی درخواست فرزندش برای خوردن شیشلیک که اتفاقاً از دختر پژمان جمشیدی در فیلم یاد گرفته است، تمام تلاشش می‌کند تا پول خرید شیشلیک را برای دخترش فراهم کند.

پژمان جمشیدی برای بازی در این فیلم کاندیدای دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد.

* فیلم سینمایی «خوب، بد، جلف»

فیلم سینمایی «خوب، بد، جلف» فیلمی در ژانر کمدی به کارگردانی پیمان قاسم‌خانی و تهیه‌کنندگی محسن چگینی و عبدالله اسکندری در سال ۱۳۹۴ تولید شد.

چهار سال پس از سریال «پژمان»، قاسم‌خانی که توانسته بود به‌راحتی روی شخصیت آن‌ها ایده‌پردازی کند، تصمیم گرفت تا سینمایی «خوب، بد جلف» را بسازد. این فیلم، این بار بر روی وجه دیگری از زندگی هنری زوج پژمان جمشیدی و سام درخشانی تمرکز داشت و داستان ارتباط مستقیمی با سریال «پژمان» نداشت. در این فیلم، پژمان همان بازیکن فوتبال بود که وارد عرصه بازیگری شده و سام درخشانی نیز در این فیلم مانند او، در نقش واقعی خودش به‌عنوان یک بازیگر ظاهر شد. سام در این فیلم سینمایی یک بازیگر تلویزیون و پژمان بازیگر آثار کمدی سینمایی بود که هیچ‌کدام سابقه درخشانی در آثار مهم سینما و تلویزیون نداشتند، اما ادعایشان گوش فلک را کر می‌کرد.

اما چیزی که در هر دو قسمت این فیلم جذاب بود، کشمکش‌ها، چالش‌ها و جنجال‌های این دو نفر بود که هر بخشی از آن در عین ساده بودن نوشته‌های بابک کایدان، خنده را بر لب مخاطبان می‌آورد.

* فیلم سینمایی «سوءتفاهم»

این فیلم فیلمی به کارگردانی و نویسندگی احمدرضا معتمدی و تهیه‌کنندگی جلیل شعبانی توسط سازمان هنری رسانه‌ای اوج در سال ۱۳۹۶ تولید شد و در جشنواره سی و ششم فیلم فجر حضور داشت.

این فیلم نخستین فیلم غیر کمدی این بازیگر محسوب می‌شود.

قصه فیلم «سوءتفاهم» ماجرای یک گروگان‌گیری است که همه چیز در متن واقعیت پیش می‌رود اما با گذشت زمان این شبهه پیش می‌آید که این حادثه بیشتر شبیه یک «سوءتفاهم» یا توهم است؛ و اما در متن توهم هنوز عناصری از واقعیت به چشم می‌آید. هم‌زمان با گسترش این ابهام، ماجرای گروگان‌گیری نیز به پیش می‌رود و…

جمشیدی در این فیلم نقش یک دستیار کارگردان را بازی می‌کند که اختیار زیادی ندارد و گوش‌به‌فرمان زنی است که کارگردانی فیلم را برعهده دارد و او را «رئیس» صدا می‌کند. فیلم یک اثر کاملاً جدی است که فضای معمایی دارد، اما در بعضی از سکانس‌ها برای لحظه کوتاهی شوخی‌هایی دارد که اصلاً با فضای کلی فیلم هماهنگ نیست و ارتباطی به آن ندارد. نقش پژمان جمشیدی هم در این فیلم جدی است. او در سی‌وششمین جشنواره فجر، برای بازی در این فیلم نامزد بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد.