سوره سینما – آزادی بیان همیشه به مثابه سلاحی در دستان غربی‌ها برای کوبیدن کشورهای دیگر بوده است، اما خود غربی‌ها از بزرگترین ناقضان آزادی بیان هستند. همان طور که خودشان می گویند:

RULES FOR THEE AND NOT FOR ME

واکنش‌های سلبریتی‌ها و سیاستمداران لیبرال غربی به اتفاقات داخلی ایران، بیش از آنکه نشانگر حمایت آنها باشد، پرده از دورویی نیویورکی‌ها و لس‌آنجلسی‌ها بر می‌دارد. اکثر سلبریتی‌ها در توییتر و اینستاگرام خواستار freedom of expression (آزادی بیان و عقیده) برای ایرانی‌ها شدند. اما در واقعیت، این غربی‌ها هستند که در چند سال اخیر، صد و هشتاد درجه عکس حقیقت «آزادی» حرکت کرده‌اند.

کاملا هریس معاون بایدن در ملاقات اخیرش با نازنین بنیادی، اشاره به حق «آزادی بیان و عقیده» سلب شده از ایرانی‌ها داشت.

تک‌ تک‌ اتهاماتی که معاون بایدن به ایران زد، امروز توسط خود آنان، هالیوود، کانادا، استرالیا و اتحادیه اروپا، در حال پیاده شدن روی مردم این کشورها است. مثال‌های بیشماری در رابطه با نقض آزادی بیان و عقیده در این کشورها وجود دارد. ناگفته نماند که کاملا هریس، کمترین میزان رضایت از عملکرد یک معاون رییس جمهور را در تاریخ معاصر دارد. حتی دیک چنی در پایان دوره دوم بوش نیز به این میزان منفور نبود. علی رغم اینکه چنی به واسطه حضور نظامی ایالات متحده در غرب آسیا مسبب کشته شدن میلیون ها نفر بود!

در ادامه به چند نمونه اصلی خواهیم پرداخت:

الکس جونز: او بیش از بیست و پنج سال است که در زمینه پرده برداری از اسرار حکومت‌ها و سرمایه‌دارانی که زمام دولت‌ها را در دست دارند، فعالیت می‌کند. مخالفانش او را متهم به داشتن توهم توطئه می کنند و جالب این که همین توهمات در آمریکا تحمل نشد. او در سال ۲۰۱۵ در میان افراد ضد لیبرال و ضد حکومت مرکزی، به قدری محبوب شد که دموکرات‌ها تصمیم گرفتند تا یکی از اشتباهات جونز را بهانه کرده و او را از دنیای اینترنت، حذف کنند.

بسیاری از اهالی هالیوود و رسانه‌های دموکرات، گرفته شدن «حق آزادی بیان و عقیده» از او را تحسین کردند و گفتند که این امر، فرمولی خواهد بود برای خاموش کردن صدای مخالف. چند روز پیش، دادگاهی از پیش هماهنگ شده، الکس جونز را بابت فقط یک اظهار نظر اشتباه، یک میلیارد دلار جریمه کرد.

اندرو تیت: شاید نام اندرو تیت به گوش شما نخورده باشد؛ اما او بیست روز پیش، جست و جو شده ترین فرد در گوگل شد. شبکه‌های اجتماعی در اقدامی هماهنگ شده، تمامی اکانت‌ها و کانال‌های اندرو تیت را مسدود کردند. با این که او فقط در اینستاگرام نزدیک ۵ میلیون فالوئر داشت. علت این بود که اندرو، نگاهی ضد فمینیستی دارد و مردان جوان را به باز کردن چشمهایشان و ایستادگی در برابر لیبرالیسم و «اربابان جهان» (اندرو تیت این گروه را ماتریکس خطاب می‌کند) سوق می‌دهد. شبکه های اجتماعی آمریکایی که این روزها در فضای فارسی زبانشان حتی دست به دست شدن طرز تهیه کوکتل مولوتوف را هم تحمل می کنند، در فضای انگلیسی زبان به خاطر مخالفت اندرو تیت با واکسیناسیون آمریکایی و نگاه های خاصش او را حذف کردند.

دکتر پیر‌ کوری و رابرت مالون: دو پزشکی که گفتند ما می‌توانستیم بسیار ساده‌تر کرونا را درمان کنیم. اما روایت این دو علیه fear mongering دولت بایدن و اتحادیه اروپا بود. شبکه‌های اجتماعی این دو، هنوز مسدود است.

رسوایی لپ تاپ پسر بایدن: بر هیچ آمریکایی پوشیده نیست که پسر بایدن، فردی عیاش و رانت‌خوار است. او با استفاده از نام و نفوذ پدر، در چند شرکت نفتی سمت مدیریت و سهام داشته و خلاف‌های متعددی نیز مرتکب شده است. اما وقتی نشریه بسیار قدیمی نیویورک پست تصمیم گرفت تا ماجرای فساد پسر بایدن را پوشش دهد، شبکه‌های اجتماعی در اقدامی هماهنگ شده، تمامی اخبار را حذف و اکانت‌های بسیاری را مسدود کردند. مارک زاکربرگ در پادکست جو روگن گفت که FBI با آنها تماس گرفت و گفت که روسیه قصد پخش اطلاعات غلط را در یک هفته مانده به انتخابات را دارد. این عمل رسما نشان از دخالت یک نهاد دولتی در چرخه آزادی رسانه‌ها و آزادی بیان بود. عده کثیری معتقدند که اگر این خبر سانسور نمی‌شد، نتیجه انتخابات عوض می‌شد. بزرگترین مبلغان آزادی بیان، وقتی که دیدند «آزادی» همسو با مواضع خودشان نیست، این حق را نه تنها از مردم، بلکه از رسانه‌ها سلب کردند.

داشتن هرگونه انتقاد به تبلیغات LGBTQ در آمریکا و اروپا، سبب سانسور شدن و حتی در انگلیس منجبر به دستگیر شدن می‌شود. پیرو اتفاقات دیزنی در آمریکا، بسیاری لقب child groomers را به دیزنی و هالیوود دادند. این واژه به کسانی گفته می‌شود که کودکان را به سمت انحرافات جنسی، سوق می‌دهند. امروز استفاده از این واژه برای توصیف سیاست‌های لیبرال‌ها و هالیوود، در توییتر،فیسبوک و یوتیوب ممنوع است. هیچ کسی حق ندارد از LGBTQ انتقاد کرده و حتی با آنان شوخی کند.

اخراج سلبریتی‌های ضد جریان اصلی: سال گذشته دیزنی، تصمیم گرفت تا جینا کارانو را بدلیل مقایسه سیاست‌های دیکتاتوری کالیفرنیا با آلمان نازی، از «مندلورین» و پروژه‌های آتی لوکاس فیلم اخراج کند. کانیه وست رپر مشهور نیز چند روز پیش بدلیل اظهار نظری که درباره یهودی‌ها کرد، از شبکه‌های اجتماعی حذف شد.

سانسورهای متعدد در شبکه‌های اجتماعی: آن تیکی که هنگام پذیرفتن قوانین توییتر و اینستاگرام تا چند سال پیش، باید پس از خواندن یک صفحه می‌زدیم، امروز باید پس از خواندن صد صفحه بزنیم. در دنیای شبکه‌های اجتماعی امروز، چیزی بعنوان «آزادی بیان و عقیده» واقعی وجود ندارد. فقط گفتن و نشان دادن مطالبی «آزاد» است که از فیلترینگ لیبرال‌ها و اتحادیه اروپا عبور کرده باشد.

به محض انتخاب جورجیا ملونی بعنوان اولین رئیس جمهور زن در تاریخ ایتالیا، فقط یک نوع روایت اجازه پخش در شبکه‌های اجتماعی را داشت؛ برچسب فاشیست و ضد ترنس و همجنس‌گرایی بودن این خانم. رسانه‌های لیبرال بجای اینکه پیروزی «اولین» زن را جشن بگیرند، به سمت نابود کردن کاراکتر او‌ رفتند. کسی نبود که بپرسد، چه بلایی سر فمینیسم آمد؟ یک زن رئیس جمهور شد ولی ما فقط می‌خواهید او را بکوبید؟

در این بین یک ویدیو دو دقیقه‌ای از سخنرانی‌های ملونی در اینترنت به سرعت در حال پخش شدن بود که او اشاره داشت: ایتالیا برده سرمایه‌داران کلان نخواهد بود. من مادر هستم، من یک زن هستم، ما در دولت جدید، یک فرد بدون جنسیت و بدون هویت نخواهیم بود.

این ویدیو با پخش میلیونی، پس از دو روز از توییتر و یوتیوب حذف شد.

مشکلی که امثال کاملا هریس و رئیس اتحادیه اروپا با خریدن توییتر توسط ایلان ماسک، دارند این است که به مجرد پخش شدن خبر فروش توییتر به ایلان ماسک، سخنگوی اتحادیه اروپا گفت که ما با طرفداری ایلان ماسک از «آزادی بیان مطلق» مشکل داریم. در آمریکا نیز حکومت بایدن تصمیم گرفت تا وزارت حقیقت را تاسیس کند تا با -به اصطلاح- «اطلاعات غلط» مبارزه کند.

نمونه‌های بسیاری از نقض آزادی بیان و عقیده در جوامع غربی وجود دارد. اما همین چند موردی که اشاره کردیم، نشانگر مواضع افراطی حاکمیت غربی در قبال حرفی که دوست ندارند گفته شود، را نشان می‌دهد. بدیهی است که سوره سینما لزوما از مواضع افرادی که نام برده شده حمایت نمی کند.