سولماز علیزاده؛ مستندساز کشورمان که در جشنواره سی و نهم فیلم کوتاه تهران با مستند «سوری» حضور داشت در گفت‌وگو با سوره سینما در مورد سوژه این مستند صحبت کرد و گفت: موضوع فیلم «سوری» یک درام اجتماعی در مورد خانمی است که سال‌ها قبل از انقلاب در شهر الموت قزوین عاشق یک سرباز معلم اردبیلی می‌شود. همین عشق او را به اردبیل می‌کشاند و سال‌ها دنبال این عشق بی‌سرانجام می‌رود. من این مستند را از باب اجتماعی ساخته‌ام تا اینکه بخواهم به‌عنوان یک درام عاشقانه به آن نگاه کنم.

وی ادامه داد: من در سال‌های نوجوانی شعر”جهنمده بیتن گول” ازاستاد عاصم اردبیلی خواندم، شعری بود که در جهت توصیف ماجرای سوری سروده شده بود و من را تحت تأثیر قرار داد. آن زمان خیال می‌کردم این شعر ممکن است در قالب اشعاری چون لیلی و مجنون باشد اما بعدها دیدم که این خانم که نامش «سوری» است در اردبیل زندگی می‌کند و همچنان هم زنده است. او را پیدا کردم و به گفتگو در کنارش نشستم. سوری امروز پیرزنی ۷۰ ساله است که خداروشکر سرحال و سالم زندگی می‌کند.

علیزاده اضافه کرد: در مدتی که با خانم سوری رفت‌وآمد می‌کردم دوستی عمیقی با او پیدا کردم اما در مستند دوست داشتم که بیشتر مردم شهر از حال‌وروز او برای مخاطب بگویند. سوری ۴۰ سال است بدون پشتوانه مالی و خانواده و تنها در اردبیل زندگی می‌کند و مردم اردبیل حامی او بوده‌اند. اکنون هم او را عزیز می‌دانند و حتی برای او خانه خریده‌اند و خرج زندگی او را می‌دهند.خواستم به همراه قصه این زن دلباخته مردمانی را به تصویر بکشم که سالها با سوری عاشقی کردند تا حرمت عشق را به سان کوه همیشه استوارمان ساوالان جاودانه سازند .مردمانی که هر کجا باشند ،می دانی که کسی آنجاست .کسی که آرمان ،عشق و آرزو را می شناسد .

وی درخصوص سرنوشت معشوق سوری نیز گفت: مردی که سوری عاشق او بود و البته این عشق شاید درزمانی دور دوطرفه هم بوده است اما بنا به شرایط خانوادگی، عشق آن‌ها نافرجام مانده بود، در همان سال‌های جوانی ازدواج می‌کند و صاحب خانه و زندگی می‌شود. من در این مستند دوست داشتم کاری کنم که این بار سنگین سال‌های زیاد از روی دوش مرد هم برداشته شود و اگر عشقی هم در میان بوده و در بستر اجتماعی به سرانجام نرسیده، چرایی و چگونی آن برای مخاطب معین شود.

سولماز علیزاده بیان کرد: «سوری» ششمین فیلم من است. اصلاً اهل شرکت در جشنواره نبوده‌ام و همیشه دلی کار می‌کنم و ده سال است که به صورت مستقل کار کرده‌ام و از جایی حمایت مالی نشده‌ام. امسال به هر دلیلی به پیشنهاد دوستان شرکت کردم و جایزه تحقیق و پژوهش در فیلم مستند را دریافت کردم.

وی افزود: تا امروز تنها مستندسازی کرده‌ام و این‌قدر دغدغه ذهنی‌ام مستند شده است که فکر نمی‌کنم تا مدت‌ها به دنبال فیلم  داستانی کوتاه و بلند بروم چرا که جامعه ما نیاز به سندسازی دارد.

این مستندساز در خصوص آینده کاری خود توضیح داد: هیچ‌وقت به آینده نگاه نمی‌کنم چراکه مشخص نیست در آینده چه اتفاقی قرار است رخ دهد. همیشه از مسیر لذت می‌برم چون حال خوبی به من می‌دهد. برایم مهم است که به‌عنوان یک شهروند و نه یک هنرمند، بتوانم در این دنیا چیزی از خود به‌جای بگذارم. هیچ‌گاه به دوردست‌ها نگاه نمی‌کنم.

وی ادامه داد: بااینکه سوژه برای تولید فیلم‌های بلند فراوان است و من هم دوست دارم آن‌ها را بسازم اما نه موقعیت مالی آن فراهم است و نه هنوز رسالت من در تولید مستند تمام شده که بخواهم به سینمای داستانی بلند روی آورم.

علیزاده در خصوص ساخت مستند جدید خود گفت: مستند بعدی که در دستور کار خود قرار داده‌ام یک مستند تاریخی و اجتماعی است. در مورد زنی است که در اواخر دوره قاجار و اوایل دوره پهلوی می‌زیسته و «خان» یک منطقه‌ای در اردبیل بوده است. این ماجرا برایم جالب بود از آن حیث که چطور می‌شود در دوره‌ای که خانم‌ها هیچ جایگاه اجتماعی نمی‌توانستند داشته باشند اما این خانم که نامش عظمت خانم فولادلو  بوده است، توانسته خان یک منطقه مهم باشد وحتی در جریان نهضت میرزا کوچک خان جنگلی سهم بسزایی داشته باشد .

وی در پایان در مورد جشنواره امسال فیلم کوتاه گفت: هیچ‌کدام از ما دوست نداشتیم در این شرایط بحرانی جشنواره داشته باشیم. دوست داشتیم مخاطب بیشتری فیلم‌های ما را تماشا می‌کرد اما چون از ماه‌ها قبل ثبت‌نام کرده بودیم و ماه‌ها بعد از ثبت‌نام ما این اتفاقات در جامعه رخ داد نتوانستیم کاری کنیم ضمن اینکه یکی از بندهای فرم ثبت‌نام این است که بعد از ثبت‌نام نمی‌توانیم فیلم را از جشنواره خارج کنیم. به‌هرحال ما دوست داشتیم بنیان‌گذاران این جشنواره کمی ما را درک می‌کردند و حداقل زمان برگزاری را به تاریخ دیگری موکول می‌کردند.