سوره سینما – به رسم هرساله، نشریه تایم لیستی از یکصد چهره تاثیرگذار سال را انتخاب کرده و از یکی دیگر از چهره‌های تأثیرگذار (لزوما ممکن است که خود این افراد در لیست ادوار گذشته نباشند) می‌خواهد تا در ستایش و بعضا انتقاد از آنها، متنی بنویسند.

تایم که نشریه‌ای با نگرش چپ‌گرای افراطی است، در لیست خود، با دشمنانش تسویه حساب و از آن برای معرفی و تقویت دوستان خود استفاده می‌کند.

نشریه تایم به مانند فستیوال‌های سینمایی اروپایی، ایرانی‌هایی را تحویل می‌گیرد که تفکراتی همسو با احزاب لیبرال غالب در اروپا و آمریکا داشته باشند. انتخاب شروین حاجی‌‌پور خواننده آهنگ «برای…» و «نیلوفر حامدی و الهه محمدی»، گواه سبک گزینش تایم است. جالب است بدانید نام سلمان رشدی، نویسنده رمان «آیات شیطانی» که سال گذشته با مرگ دست و پنجه نرم می‌کرد هم شاید برای آخرین بار در این فهرست قرار گرفته.

هنرمندان

مایکل بی جردن:

رایان کوگلر درباره او‌ نوشت: «سابقه بازیگری مایکل بی جردن، چهار سال بیشتر از سابقه لبرون جیمز در NBA و یکسال بیشتر از تام بردی در NFL بوده است. اما به دلیل چهره جوانش، بسیاری قدرت او در دنیای سینما را نادیده می‌گیرند. وی با فروتنی تمام، خاک صحنه را از پروژه‌های کوچک تلویزیونی و مستقل سینمایی گرفته تا بلاک‌باستر‌های هالیوودی، خورده است. او «کرید ۳» را بازی و کارگردانی کرده.»

چند نکته درباره ستایشی که بیان شد، حائز اهمیت است؛ نویسنده، مایکل بی جردن را با معروفترین بازیکن بسکتبال نسل جدید، و بزرگترین بازیکن تاریخ فوتبال آمریکایی مقایسه کرد. به نظر می‌رسد «کرید ۳» از این منظر قابل توجه تایم قرار گرفت که برای اولین بار، سیلوستر استالونه را از مجموعه «راکی» کنار گذاشته. جایگزین شدن یک اسطوره سفیدپوست به دست یک‌ جوان سیاه‌پوست، مد این روزهای هالیوود است.

درو‌ بریمور:

جیمی فلون درباره او نوشت: «این زن هرکاری در دنیا را بخواهد، می‌تواند انجام دهد. لوازم آرایش میخواین؟ برند او گل کاشت. لوازم آشپزخانه میخواین؟ برند او گل کاشت. مبلمان میخواین؟ برند او گل کاشت. برنامه تلویزیونی روزانه میخواین؟ برنامه او گل کاشت. هیچ چیز برای درو‌ بریمور غیر ممکن نیست.»

سال گذشته نام درو‌ بریمور وفتی در فضای مجازی پرتکرار شد که در برنامه خودش جلوی یک فرد ترنس‌جندر زانو زد؛ وقتی که آن فرد از مصائب ترنس شدن می‌گفت.

اَلی وانگ:

الی وانگ یک بازیگر آسیایی کمدی بوده و تنها دلیل انتخاب او، درست فهمیدید؛ در «زن آسیایی» بودن او نهفته است. امسال، سال زنان آسیایی است. از اسکار بحث برانگیز میشل یوه گرفته تا الی وانگ.

آستین باتلر:

باتلر در نقش الویس پریسلی، در فیلم‌ تحریف شده «الویس» Elvis بازی کرد و نامزد اسکار نیز شد. باز لورمن کارگردان این فیلم اثر خودش را در واقع یک برداشت آزاد از زندگینامه مهم‌ترین راک استار آمریکا می‌داند. به همین جهت همه چیز لزوما با واقعیت همخوانی ندارد و به نظر می‌رسد بسیاری از اتفاقات متناسب با سلیقه چپ‌گرا‌های امروز بازطراحی شده است.

آبری پلازا:

پلازا در «وایت لوتس» white lotus بازی کرده بود و این سریال، به شدت در میان مخاطبان نشریه تایم محبوب است.

رایان جانسون:

جانسون کارگردان دو قسمت فیلم «چاقو کشی» است. جیمی لی کرتیس، بازیگر چپ‌گرا، از زیر لایه‌های سیاسی این دو فیلم او تحسین کرد و به نبوغ فیلمساز در خلق داستان‌های پیچیده، اشاره کرد.‌ او در ادامه نوشت: «ذهن او، به تیزی چاقو است. هیچ کارگردان دیگری نمی‌تواند در آن واحد به مخاطبان خود دو چیز بدهد: چیزی را که می‌خواهند و چیزی را که نمی‌دانند می‌خواهند!» البته ساخته این کارگردان، صرفاً یک پیچیدگی ظاهری و سطحی داشته و بیشتر به دلیل موضع سیاسی فیلم، در نزد مخاطبان تایم، محبوب شده است.

کالین هوور:

او نویسنده رمان‌های فمینیستی و مرد ستیزانه است. فمینیست‌ها در سال ۲۰۲۲ وظیفه فرقه‌ای خود دیدند تا چنان از این نویسنده حمایت کنند که کتاب‌های او در آمریکا از انجیل هم بیشتر فروش داشته باشد.

جودی بلوم:

بلوم نویسنده فیلم‌ و رمان با محوریت دختران نوجوان است. او در دهه هشتاد بیشتر به عنوان فیلمنامه‌نویس شناخته می‌شد، اما تعدادی فیلم و سریال در چند سال اخیر از رمان‌های او اقتباس کرده‌اند. چه بسا حضور او در این لیست به واسطه حواشی وی در بازار نشر آمریکاست؛ تعدادی از فعالان مهم جمهوری‌خواه تصمیم گرفتند کتاب‌های کودکی که با محتوای همجنسگرایانه چاپ شده است را از کتابخانه‌های مدارس حذف کنند. این تصمیم باعث شد حتی برخی از کتابفروشی‌های سطح شهر‌ هم کتاب‌های این چنینی را از روی قفسه‌های خود بردارند. در واکنش به این ماجرا جودی بلوم موضع تندی گرفت و گفت که این سیاستمداران متحجر هستند.

سلما هایک:

پنلوپه کروز درباره او نوشت: «من اولین بار سلما هایک را هنگام بازی کردن در اولین فیلم آمریکایی‌ام، دیدم. من هیچکسی را در آمریکا نمی‌شناختم، ولی او مرا از فرودگاه به خانه خودش برد. دیدن او مانند بازگشتن به آغوش خواهریست که سال‌هاست او را ندیدی. او برای همه و به طور خاص برای زنان بسیار دست و دلباز هست.»

سلما هایک در دو فیلم «مجیک مایک: رقص آخر» magic Mike: last dance و «گربه چکمه پوش» puss in boots  در سال ۲۰۲۲ حضور داشت.

نیل گیمن:

اگرچه گیمن نویسنده چند رمان پرفروش در ژانر فانتزی و خیالی بوده است اما اغلب همکاری‌های او‌ با هالیوود، با استقبال مخاطبان همراه نشده است. او مواضع سیاسی لیبرال خود و حامیانش را با دز غیر قابل تحملی به مردم تحمیل می‌کند و به همین علت، حتی ارتباط طرفداران رمان‌های او با آثار افتباس شده در هالیوود کمرنگ شده است.

کالین فارل:

نیکول کیدمن درباره او نوشت: «وقتی من با کالین فارل در the beguiled و the killing of sacred deer  همبازی شدیم، انگار در آن واحد هم شوالیه سوار بر اسب سفید و هم شریک جرمم را پیدا کردم. او موجودی بسیار احساسی است و احساسات خودش را با من در میان می‌گذاشت؛ من هم حامی او بودم. من استقامت، سخت‌کوشی و حس شوخ‌طبعی او را تحسین می‌کنم.»

تایتان‌ها

انجلا بست:

بست «پلنگ سیاه: واکاندا جاودان» را سال گذشته بر پرده‌های سینما داشت و نامزد بازیگر نقش مکمل زن نیز در چند مراسم اهدای جوایز شد. این اثر ادامه فیلم «پلنگ سیاه» است. فیلمی که تولیدش حتی با مرگ چادویک بوزمن هم متوقف نشد. حضور کاراکتر آنجلا بست در قامت یک رهبر زن نماد آن چیزی است که چپ‌ها از سیاست Women Empowerment می‌خواهند.

بیانسِه:

خواننده سیاه‌پوست آمریکایی، به دلیل حمایت و استفاده از همجنس‌گرایان و ترنس‌جندر‌ها در آخرین آلبوم خود، تحسین و ستایش هالیوود و لیبرال‌ها را برای خود به ارمغان آورد. او سال گذشته به پر افتخارترین خواننده تاریخ جایزهGrammy بدل شد.

دبرا لیپستات:

او نویسنده رمان‌های تاریخی و کارشناس سیاسی در چند برنامه تلویزیونی و از بزرگترین حامیان صهیونیسم در جهان بوده. لیپستات سال گذشته اذعان داشت که «یهود ستیزی» به بالاترین حد خود در چند دهه گذشته در آمریکا رسیده است. لیپستات در چند دهه گذشته، برای حمایت از جوامع یهودی و صهیونیست تلاش کرده است. نشریه تایم، به مالکیت و مدیریت یهودی‌ها، جزو آن دسته از رسانه‌‌هایی است که در صد سال گذشته، یکی از بزرگترین حامیان صهیونیسم در جهان بوده است.

شو زی چو:

شو زی چو مدیر عامل شبکه اجتماعی تیک‌تاک است. او یکماه پیش به دستور مجلس آمریکا، مورد بازخواست نمایندگان قرار گرفت. اینکه جمهوری‌خواهان با یک رسانه تحت کنترل حکومت چین، مشکل داشته باشند، خبری تازه نیست؛ اما عناد دموکرات‌ها به‌عنوان بزرگترین حامیان چینی‌ها در آمریکا، با این پلتفرم دلیل دیگری دارد. از آنجایی که اینستاگرام و یوتیوب، تیک‌تاک را رقیب غیر قابل شکست خود می‌بینند، از سیاستمداران دموکرات می‌خواهند تا فعالیت این پلتفورم را در آمریکا ممنوع کنند.

ایلان ماسک:

نشریه تایم فردی را برای نوشتن یادداشت در مورد ایلان ماسک انتخاب کرد که پنبه او را زد. اما این دشمنی دور از انتظار نبود. زیرا ماسک با خرید توییتر برخی از ارزش‌های دموکرات‌ها را دچار چالش کرد. مانند رفع ممنوعیت انتشار مطلب علیه سیاست‌های دولت آمریکا در قبال کرونا.

رهبران

از آنجایی که افراد حاضر در این بخش ارتباطی به هنر و رسانه ندارند، از کسی نام نبردیم؛ اما شایان ذکر است که بگوییم، حضور حامیان اوکراین و فعالان مبارزه با تغییرات آب و هوا در این لیست، پر رنگ بود.

پیشگامان

مستر بیست:

او یک یوتیوبر بسیار مشهور است. مارک روبر درباره او نوشت: «بی‌خود نیست که او ۱۴۰ میلیون دنبال کننده در یوتیوب دارد؛ او به خوبی می‌داند که چطور باید یک ویدیو را وایرال کرد. او در همکاری با ناسا، توانست کمک‌های مالی لازم برای کاشتن ۲۰ میلیون درخت و خارج کردن ۳۰‌ میلیون پوند پلاستیک از اقیانوس‌ها را جمع‌آوری کند. او همیشه در حال بالابردن سطح فعالیت‌های اینفلوئنسر ها است؛ چه با خلق کردن سکانس معروف «اسکوئید گیم» یا با دادن خرج عمل جراحی ۱۰۰۰ نابینا. نمی‌دانم او تا ده سال دیگر چه خواهد کرد، ولی قطعا کارهای عادی دیگران را تکرار نخواهد کرد.»

سم آلتمن:

خالق chatgpt و معروفترین چهره هوش مصنوعی در جهان. او این سرویس را به صورت رایگان، نوامبر سال گذشته در اختیار مردم قرار داد و نحوه سرچ کردن در اینترنت را تا مدتی نامعلوم تغییر داد. اگرچه مردم با «هوش مصنوعی» آشنا بودند و آنرا تا حدودی در زندگی روزمره خود می‌دیدند، پس از آمدن chatgpt ، نگرش بزرگترین کمپانی‌های تکنولوژی و خدماتی به هوش مصنوعی، عوض شد.

مبتکران

باب آیگر:

مارا بارا مدیرعامل کمپانی جنرال‌موتورز، صرفاً از دستاوردهای آیگر تقدیر کرد، ولی اشاره‌ای به مشکلات دیزنی در چند سال اخیر نداشت. آثار سینمایی و تلویزیونی کمپانی والت دیزی، به غیر از چند استثنا، در گیشه شکست خوردند. دیزنی بیش از هفت هزار نفر از کارکنان خود را اخراج کرد. چند پروژه دیزنی، کنسل شد و آینده سینمایی «جنگ‌های ستاره‌ای» نیز رو‌ی هواست. آیگر شاید در گذشته، چند دستاورد هم داشته است، اما نقطه درخشان کارنامه ۲۰۲۲ او در کجاست؟

جرود کارمایکل:

کمدین سیاه‌پوست و همجنس‌گرا که مجری golden globe بود. اجرای کارمایکل در این مراسم با انتقادات بسیار زیادی همراه بود و گفته می‌شود حتی مدیر گلدن گلوب نیز از دست او ناراحت بود.

ناتاشا لیون:

لیون به چهره محبوب فمینیست‌ها و لیبرال‌های هالیوود تبدیل شده است.‌ او نه فیلم بد دارد و نه تا بحال، بازی بدی کرده است. (البته از منظر ددلاین و هالیوود ریپورتر) تایکا وایتیتی در متنی که برای او نوشته، چنان غولی از لیون ساخته است که انگار درباره اینگرید برگمن صحبت می‌کند.

نیتان فلدر:

اما استون درباره او نوشت: «نیتان فلدر شیفته جامعه است، خیلی بیشتر از یک کمدین، او رفتارهای انسانی را زیر ذره‌بین می‌گیرد. در سریال the rehearsal او به کنکاش در نحوه مضحک ارتباط گرفتن آدم‌ها با یکدیگر و رابطه خودش با آدم‌ها، می‌پردازد و باعث می‌شود ما بعضی وقت‌ها بخندیم و بعضی وقت‌ها هم در فکر فرو برویم. هیچ کسی مثل او را تابحال ندیدم. در سریال the curse که با هم همکاری می‌کنیم، از نزدیک دیدم که چقدر راحت بین کارگردانی، نوشتن و بازی کردن در حال حرکت است؛ او همه اینکارها را توامان با تدوین the rehearsal انجام می‌داد. من از کار کردن با او لذت بردم، چون او وسواس بسیاری در جزئیات کار به خرج می‌دهد ولی از اصل کار هم غافل نمی‌ماند.»

سارا کیت الیس:

قهرمان حق و حقوق همجنس‌گرایان و ترنس‌ها‌ بدون جنسیت‌ها و مجهول‌الجنسیت‌ها، در عرصه سیاست، فرهنگ و هنر. الیس مدیر عامل سازمان glaad است. این سازمان، شرکت‌ها و مجموعه‌های مختلفی که حامی ارزش‌های LGBTQIA  هستند را مورد تقدیر قرار می‌دهد و دشمنان آنها را تحت فشار می‌گذارد. سازمان او منتشر کرد که بیش از ۴۵۰ لایحه ضد ترنس و همجنس‌گرایی در مناطق تحت کنترل جمهوری خواهان، تصویب شده است. البته این سازمان اشاره‌ای به خشونت‌های این گروه علیه معتقدان به ادیان الهی، نمی‌کند.

هیدتاکا میازاکی:

نیل دراکمن درباره او نوشت: «اولین دفعه‌ای که یکی از گیم‌های هیدتاکا میازاکی را بازی‌ کردم، خیلی روی روانم بود. همش در جنگ با اولین دشمن می‌مردم. وقتی سرعت بازی کردنم را پایین آوردم و به جزئیات دقت کردم، دیدم که می‌توانم در این بازی پیشرفت کنم. هرچی در بازی جلوتر می‌رفتم، با دقت بیشتری قدم‌هایم را انتخاب می‌کردم و پاداش بازی کردن بیشتر می‌شد … به همین دلیل است که elden ring ، محبوب ترین گیم سال ۲۰۲۲ بود. این بازی، بهترین سفیر بازی‌های کامپیوتری است؛ احساسی به گیمرها موقع این بازی دست می‌داد که هیچ مدیوم دیگری مانند تلویزیون، نمی‌تواند این تجربه را برای مخاطب به همراه داشته باشد. بازی‌های میازاکی حس باهوشی و دست‌یابی به هدفی والا را به گیمرها می‌دهند. او دست مخاطب را در این بازی‌ها نمی‌گیرد و همه چیز را به آنها توضیح نمی‌دهد. او به گیمرها اعتماد دارد تا خودشان گلیم خود را از آب بیرون بکشند.»

آیکون‌ها

کی هوی کوان:

او بازیگر «همه چیز همه جا به یکباره» فیلم مورد علاقه هالیوود و برنده اسکار نقش مکمل مرد است. فیلمی که انتخاب آن توسط آکادمی به عنوان اصلی‌ترین برنده اسکار با حواشی بسیار زیادی در خود ایالات متحده همراه بود. بسیاری از کارشناسان این جایزه را امتداد فرهنگی جنگ اقتصادی آمریکا و چین دانستند.

شاهرخ خان:

دیپیکا پادوکونه درباره او نوشت: «هیچ‌وقت دیدن شاهرخ خان برای اولین بار، یادم نمیره. من تازه از بنگلور به بمبئی رسیده بودم و فقط یک چمدان داشتم و یک رویا. تنها چیز دیگه‌ای که یادم میاد، اینه که تو خونه او نشسته بودم! قرار بود تا در فیلمی مقابل او بازی کنم. الآن شانزده سال از آن موقع می‌گذرد. چیزی که باعث شده تا هنوز با هم در ارتباط باشیم، عشق، اعتماد و احترام به یکدیگر بوده است… از شاهرخ خان به عنوان یکی از بهترین بازیگران تاریخ، یاد خواهد شد. اما وجه تمایز او با دیگران، سخاوت و معرفت اوست. برای کسی که او را از نزدیک می‌شناسد، واقعا ۱۵۰ کلمه حق مطلب را ادا نمی‌کند.»

پدرو پاسکال:

بازیگر سریال‌های «مندلورین» و «آخرین بازمانده از ما» که به دلیل موضع سیاسیش هم مورد ستایش هالیوود قرار گرفته است، یکی از فعالان حق و حقوق همجنس‌گرایان و ترنس‌جندرها در آمریکا است. حضور سال گذشته او در سریال last of us که با حضور شخصیت‌های همجنسگرا حواشی زیادی به پا کرده بود نقش مهمی در قرار گرفتن نام پدرو پاسکال در این فهرست دارد.

نکته حائز اهمیت درباره لیست تایم، در نحوه روایت‌سازی آنها نهفته است. از منظر آنان، کسانی چهره سال هستند که از منظر لیبرالیسم و چپ‌گرایی، نمره بیست بگیرند. نکته دیگر، در نحوه انتخاب قهرمانان کشورهای در حال توسعه و آمریکا است. قهرمانانی که از اروپا انتخاب شدند، پیام ریاکارانه مبارزه با تغییرات آب و هوایی را سر می‌دهند و اغلب، سیاستمدار و دانشمند بودند. قهرمانان کشورهای در حال توسعه، دانشمند و حامی محیط زیست نیستند؛ آنها صرفاً معترضان سیاسی هستند. قهرمانان آمریکا هم ترکیبی از این دو گروه بودند. زیرا لیبرال‌ها طوری وانمود می‌کنند که حق و حقوق همجنس‌گرایان و ترنس‌جندر‌ها در آمریکا پایمال می‌شود و این گروه مظلوم، مورد شکنجه قرار می‌گیرد.