رامبد جوان در فیلم سینمایی «گناهکاران» ساخته فرامرز قریبیان در نقشی جدی حضوری قابل قبول دارد.

سوره سینما- محدثه واعظی‌پور: می‌شود بدبین بود و تمام جذابیت‌های فیلم «گناهکاران» ساخته فرامرز قریبیان را نادیده گرفت و همه را یک کپی برداری از سینمای معمایی، پلیسی آمریکا دانست، می‌توان «گناهکاران» را با این انگ که یک فیلم کلیشه‌ای شیک و پرزرق و برق است تحقیر کرد، این ساده‌ترین و غیرمنصفانه ترین راه برای قضاوت درباره فیلمی است که مشخص است کارگردان باسابقه و شناخته شده‌اش برایش زحمت زیادی کشیده است. در سینمایی که قصه گویی و قهرمان پروری در آن اعتباری ندارد و بسیاری از فیلم‌هایش را مخصوصا اگر در یک پروسه چند روزه مانند جشنواره فجر تماشا کنید، نمی‌توان تا انتها تحمل کرد، بی‌آنکه بارها روی صندلی جا به جا شد یا به ساعت نگاه کرد، تلاش قریبیان برای روایت قصه‌ای پرتعلیق و غیر قابل پیش بینی قابل احترام است.

دغدغه نویسنده و کارگردان «گناهکاران» روایت یک قصه پلیسی و خلق قهرمان است، «گناهکاران» پازلی است که حل کردنش ذهن تماشاگر را درگیر می‌کند، تقابل دو قطب اصلی قصه، تدین (فرامرز قریبیان) و روانگر (رامبد جوان) جذابیت فیلم را مضاعف می‌کند، از همان لحظه رویارویی آنها، بدعنقی و بی حوصلگی پلیس سابق در برابر نظم و هوشمندی روانگر همان کلیشه آشنا اما همیشه فریبنده را به شکلی درست اجرا می‌کند و تا انتها هم نویسنده از این کلیشه برای فریب دادن مخاطب استفاده می کند و موفقیت انتهایی را هم بر همین اساس قرار می‌دهد. فیلم نمایشگر توانایی‌های بازیگری دو نسل هم هست، محمد متوسلانی در نقشی کوتاه، در یادماندنی است و قریبیان یکی از بهترین بازی‌های کارنامه اش را در «گناهکاران» ثبت کرده. تلخی و عصبیت قهرمان خسته فیلم که پلیسی آرمانگرا است در برابر خونسردی و سکوت غریب روانگر اوجوه تفاوت بازی این دو نسل را بیشتر عیان می‌کند.

فیلم ساختاری شسته رفته دارد و بی‌لکنت قصه در آن روایت می‌شود. «گناهکاران» با آن شخصیت های پیچیده و گاه غریب، فضای لوکس، رنگ قهوه ای قالب تصاویر و قهرمان تنها و از نفس افتاده اش اگر چه نمونه های فرنگی مختلفی را یادمان می‌آورد، اما اینها مهم نیست، جهانی که فیلم خلق می‌کند باور پذیر و شخصیت‌هایش قابل لمس‌اند، غافلگیری پایانی هم برگ برنده‌ای برای آن است.جدا از همه امتیازهای فیلم و استفاده درستی که کارگردان از کلیشه‌ها کرده، «گناهکاران» یک امتیاز دیگر هم دارد. رامبد جوان در نقشی جدی و منفی حضوری درخشان دارد. جوان مثل بسیاری از بازیگرانی که در فضای طنز و کمدی رشد کرده‌اند کمتر این بخت را پیدا می‌کند که نقش جدی و پیچیده بازی کند.

این بازیگرها حتی اگر نقش جدی بازی کنند، کمتر دیده می‌شوند، به همین دلیل دوباره به مسیر قبلی برمی‌گردند. رامبد جوان از این تجربه‌ها دارد، حضورش در نقشی کوتاه در مجموعه «نشانی» که خود کارگردانی کرده بود، نشان می‌داد که برای بازی در نقش جدی و تلخ هم مناسب است، حتی حضورش در مجموعه «ولایت عشق» به کارگردانی مهدی فخیم‌زاده و تجربه بازی در فضایی تاریخی هم نمره قبولی می گیرد اما او با پرسونای شوخ و شلوغش برای مخاطب جذاب‌تر است و شاید همین باعث می‌شود کمتر به سراغ نقش‌های جدی، پیچیده یا منفی برود.

با دیدن چند دقیقه ابتدایی «گناهکاران» متوجه می شویم که ستاره فیلم با وجود حضور گرم فرامرز قریبیان، رامبد جوان است که با آن ابروهای گره خورده، نگاه تلخ و ظاهر مردانه و جدی فراتر از بازی‌های قبلی و کاملا کنترل شده حرکت می‌کند. این وقار، کت و شلوار پوشیدن و صمیمی نبودن اتفاقا چیزی از جذابیت این بازیگر کم نمی کند و نشان می دهد که می تواند با فاصله از پرسونای همیشه جوانش که خیلی زیاد متاثر از شخصیت ناآرام اوست، بازیگری موثر برای نقش‌های جدی باشد، رامبد جوان وقتی نمی خندد هم دوست داشتنی است و حتی پس از تجربه موفق «گناهکاران» می‌شود گفت در قالب یک بدمن باهوش و عاشق حسود هم پذیرفتنی است.

«گناهکاران» فیلمی بی‌ادعا اما باارزش است، در بخش خصوصی ساخته شده، برای تولید آن سلیقه و ذوق هنری هزینه شده و حاصل تلاش نسلی است که ماهیت سینما را دوست دارند، با این دنیای جادویی بیگانه نیستند و با این فیلم کوشیده‌اند تماشاگر را به سالن‌های خالی سینما بیاورند. «گناهکاران» کامل ترین فیلم فرامرز قریبیان هم هست، امضای او را دارد و یادگاری است از سینمایی که نسل او می‌شناسد و به آن عشق می‌ورزد، سینمایی که هنوز زنده است و برای نسل امروز هم جذابیت فراوانی دارد.