سوره سینما – حمید غفاریان:  «پرویز خان» اولین فیلم علی ثقفی در مقام کارگردان است، فیلمی در ژانر ورزشی که جزو ژانرهای کمیاب سینمای ایران است و تجربه‌هایی هم که تاکنون داشتیم آثار موفقی محسوب نمی‌شوند، البته «پرویز خان» هم اثر بزرگ و شاخصی نیست که بگوییم بالاخره با یک فیلم ورزشی متفاوت روبرو شدیم؛ اما در هر صورت فیلمی است که می‌شود درباره آن حرف زد و پرتره‌ای از مربی تیم ملی ما در مقطعی است که موفقیت تیم ملی را  با اصول خودش معامله می‌کند.

فیلم به مقطعی از زندگی پرویز دهداری؛ مربی تیم ملی می‌پردازد که چهارده بازیکن به دلیل اختلافاتی که با وی دارند از حضور در تیم ملی استعفا می‌دهند تا تیم ملی و پرویز دهداری و حتی اوضاع سیاسی کشور با رفتار او وارد یک چالش جدی شوند و در این میان فشار مجلس، فرمانده جنگ و سازمان تربیت‌بدنی هم نمی‌تواند مانع اصول وی شوند.

«پرویز خان» در اجرای صحنه‌های فوتبالی و زندگی شخصی پرویز دهداری خوب عمل می‌کند، فیلمساز تلاش کرده تا روایتی شفاف از او را تصویر بکشد اما روایت موازی آن با جنگ و تصویر مخدوشی که از مجلس نشان می‌دهد و روایت یک سویه آن که موجب تمسخر تماشاگران هم می‌شود، باز هم نمی‌تواند نفس کار دهداری را توجیه کند. او یک نسل از فوتبال را با لج و لجبازی کنار گذاشت و در بازی مهمش با کویت هم نشان داد که تا الان اشتباه می‌کرده که بازی را روی زمین پیش می‌برده و در برابر پیشنهاد یکی از آن بازیکنان مستعفی نباید گارد می‌گرفت.

پرویز دهداری پر از اشتباهاتی بوده که خودش هم در گذر زمان متوجه آن‌ها می‌شود و همین شخصیت‌پردازی نشان می‌دهد که او در بسیاری از مقاطع در جای درست قرار نمی‌گرفت به همین دلیل است وقتی فرمانده عملیات به او می‌گوید بازی با کویت برای جان رزمندگان خطرناک است اما او ترجیح می‌دهد که تیم را وارد زمین کند و به حرف فرمانده عملیات هم گوش ندهد، این کج‌خلقی او برای امنیت ملی خطرآفرین بوده و جای سؤال دارد که این شخصیت چه جاذبه‌ای برای حمایت سازمان اوج داشته است؟!

علی ثقفی در اولین تجربه‌اش فیلم پر ریسکی را انتخاب کرده است که می‌تواند در ادامه هم کار او را سخت کند، اجرای خوب صحنه‌های فوتبالی و شخصیت‌پردازی دقیق جمعی تیم و تلاش او برای شبیه‌سازی موقعیت‌ها در دل یک بحران ستودنی است.

بازی سعید پورصمیمی کاملاً در فیلم جا افتاده است، فیلمبرداری وحید ابراهیمی جاه‌طلبانه و خلاقانه است اما در آخر «پرویز خان» فیلمی نیست که از دیدن آن حس خوشایند به دست بیاید و دهداری شخصیتی شود که برای درک او به مراجع دیگری رجوع کرد، او در حد همین فیلم باقی می‌ماند.