زهره زمانی کارگردان فیلم‌ کوتاه «نومان» از آثار راه‌یافته به بخش داستانی چهل‌ویکمین جشنواره فیلم‌کوتاه تهران درباره این اثر به سوره سینما گفت: «نومان» یک فیلم‌کوتاه داستانی با زمان ۲۵ دقیقه است که در سال ۱۴۰۲ تولید آن به پایان رسید. این اثر درباره یک مرد منزوی و تنهاست که گویی هیچ گذشته و آینده‌ای ندارد و در حال تجربه نوعی از مرگ معنوی است. گویی او در حال فرار است؛ یا فرار از خود، یا فرار از اتفاقاتی که برایش رقم خورده است. او حالا به شهری ساحلی پناه آورده و در انزوای کامل زندگی می‌کند تا زمانی که «زندگی» به او حمله می‌کند.

وی افزود: اتفاقاتی رقم می‌خورد که کاراکتر اصلی تلنگر می‌خورد و به نوعی از انزوای خود خارج می‌شود. کلبه او آتش می‌گیرد و گویی مانند یک ققنوس از خاکسترش مجدد متولد می‌شود. گویی او شانس دیگری برای ادامه زندگی خود و مواجهه با تمام آنچه در حال فرار از آن بوده را به‌دست آورده است.

زمانی درباره دغدغه خود برای ساخت این فیلم هم گفت:‌ از آنجایی که مسولیت دفتر سینمای جوان در انزلی را برعهده داشتم، هفت سالی بود که فیلم نساخته بودم. از این منظر ساخت فیلم «نومان» به‌نوعی به چالش کشیدن خودم بود. گویی خودم، خودم را به میدان فراخواندم و به مبارزه دعوت کردم. ایده اولیه فیلم را هم از کاراکتر اصلی فیلمم گرفتم که همزمان هم هنرپیشه و هم فوتبالیست مطرحی بود. در کشور ترکیه و حین حضور در ضیافت شام یک جشنواره با او آشنا شدم که می‌گفت به‌قدری از هیاهو و زندگی مدرن در استانبول خسته شدم که دلم می‌خواهد همه چیز را رها کنم و به جایی بروم که هیچ‌کس مرا نشناسد.

وی افزود: آن زمان احساس کردم این جمله گویی برای همه ما ملموس است و انگار این روزها همه ما به چنین فراری به یک جای امن فکر می‌کنیم. همین حس تبدیل به دغدغه اولیه من برای ساخت این فیلم شد و آن را با تیم فیلم‌نامه‌نویس مطرح کردیم و این پروژه شکل گرفت.

زمانی درباره ویژگی متفاوت فیلم‌کوتاه «نومان» هم تأکید کرد: معتقدم هر فیلمی دنیای خودش را دارد که متأثر از دنیای نویسنده و دنیای سازنده آن است. ما فیلمسازان معمولا ساخته‌های خود را بچه‌های خود می‌دانیم. در عین حال آنچه برای خودم در این فیلم متمایز بود، یکی همان چالش شخصی برای ساخت یک فیلم تازه بعد از مدت‌ها دوری از کارگردانی بود و مورد دیگر اینکه تجربه همکاری با یک بازیگر حرفه‌ای از ترکیه، برای من بسیار خاص بود.

این کارگردان ادامه داد: همکاری با این تیم حرفه‌ای برای شخص من یک محک بسیار خوب بود. در مدتی که از کارگردانی فیلم‌کوتاه دور بودم، به‌واسطه مسئولیتی که داشتم، به‌معنای واقعی با سینمای کوتاه زندگی می‌کردم. در مقاطعی به‌صورت همزمان در چند جشنواره خارجی داور بودم و تعداد قابل‌توجهی فیلم‌کوتاه را می‌دیدم. این شرایط باعث شد تا از فضای فیلمسازی جدا نمانم. در عین حال اینکه بعد از ۷ سال فیلمی از خودم را روی پرده می‌بینم، لذتبخش است و به نظر خودم در این دوره، در فیلمسازی رشد کرده‌ام.

کارگردان «نومان» با اشاره به قصه و فضای بومی این فیلم‌کوتاه تأکید کرد: متأسفانه توجه به فضاهای بومی در فیلم‌های کوتاه کمی مورد غفلت بود و همین مسئله باعث شبیه به هم شدن فیلم‌ها شده بود. در سال‌های اخیر این شرایط تغییر کرده و وقتی همین امسال در یکی از جشنواره‌های منطقه‌ای به تماشای فیلم‌ها نشستیم، احساس می‌کردیم چقدر مخاطبان می‌توانند نفس بکشند و شاهد فضاهای بصری متنوع باشند. در فیلم «نومان» هم حضور پررنگ شهر انزلی و فضاهای تماشایی آن تبدیل به یک امتیاز شده است.

زمانی درباره حضور فیلم خود در چهل‌ویکمین جشنواره فیلم‌کوتاه تهران هم گفت: ما فیلمسازان بیش از هر چیز علاقه‌مندیم فیلم‌های‌مان با کیفیت خوب نمایش داده شوند و در شرایط مطلوبی هم از مخاطبان پذیرایی شود. جشنواره تهران یکی از بزرگ‌ترین رویدادها در خاورمیانه است و به همین دلیل همه این شرایط را دارد. این جشنواره سال‌هاست که با کیفیت بالایی برگزار می‌شود و به‌خوبی توانسته است انتظارات جامعه فیلمسازان سینمای کوتاه را برآورده کند.