نگار جواهریان بازیگری است که در نقش‌های خاص و دشوار حضوری قابل قبول دارد.

سوره سینما- نگار جواهریان از نسل بازیگرانی است که توامان تجربه هایی در سینما و تئاتر داشته، اما می‌توان او را حاصل تربیت تئاتری دانست، بازیگری که در طی سال‌های فعالیت در سینما همچنان خود را به تئاتر و حتی سنت تئاتری پیوند داده و از آن دور نشده است.

ویژگی‌های ظاهری و خصوصیات فیزیکی جواهریان این امکان را به او می‌دهد که گزینه بازی در نقش‌های متعارفی که در سینمای صرفا سرگرم‌کننده و تجاری برای دختران جوان در نظر گرفته می شود نباشد، این که او از بدو ورودش به سینما از سوی کارگردان ها و تهیه کننده‌هایی پذیرفته شد که در فضایی متفاوت با جریان قالب سینمای ایران کار می کردند یک اتفاق خوب برای این بازیگر بود.

جواهریان در نخستین فیلم هایش در نقش هایی کوتاه حضور پیدا کرد، اگر بازی اش در «من ترانه ۱۵ سال دارم» ساخته رسول صدرعاملی در میان بازیگران نوجوان فیلم چندان دیده نشد، در فیلم تحسین شده «قدمگاه» به کارگردانی محمدمهدی عسگرپور حضوری شیرین و باور پذیر داشت و نقشی کوتاه را در یادماندنی بازی کرد.

همکاری با محمدحسین لطیفی در «خوابگاه دختران» تجربه ای برای بازی در فیلمی متفاوت بود، فیلمی دلهره آور که برای جذب مخاطب ساخته شده بود، اما جواهریان پیش از این فیلم در «چند تار مو» به کارگردانی ایرج کریمی بازی کرده بود که در دیده شدن کارش موثر بود. همکاری با کریمی فرصتی به وجود آورد که جواهریان بیشتر به سینمای مود علاقه‌اش نزدیک شود.

همکاری با بهرام توکلی در نقشی کوتاه در فیلمی مردانه در «پابرهنه در بهشت» یکی دیگر از نکات قابل توجه کارنامه بازیگری نگار جواهریان است، او در این فیلم در نقش دختری بیمار بازی کرد که رویاهای بسیاری برای خوشبخت شدن دارد. یکی از مهمترین ویژگی های بازی جواهریان در این آثار و بیشتر فیلم های کارنامه اش طبیعی بودن است، جواهریان در کمتر نقشی از خود واقعی اش فاصله گرفته اما امتیاز حضورش مقابل دوربین صمیمیت و واقع گرایی در اجرای نقش ها است.

گاهی این واقع گرایی را در نقش دشواری مثل «تنها دوبار زندگی می کنیم» دارد و گاه در نقش خاصی مثل «طلا و مس». جواهریان در این سال‌ها نقش هایی متفاوت در آثاری متنوع را بازی کرده و از این نظر کارنامه ای غنی و ویژه دارد.

نقش دختری از طبقه فرودست در «هیچ» قابل مقایسه با نقش شهرزاد در «تنها دوبار زندگی می‌کنیم» به کارگردانی بهنام بهزادی نیست و بازی خیره‌کننده‌اش در نقش زنی جوان، شهرستانی، معصوم و بیمار در «طلا و مس» که خالی از اغراق و تصنع است.

«تنها دوبار زندگی می‌کنیم» فرصتی بود تا جایگاه بازیگری جواهریان یک بار دیگر تغییر کند و به عنوان بازیگر نقش نخست یک فیلم پذیرفته شود، هر چند پس از آن هرگز خود را به بازی در نقش اول یک فیلم محدود نکرد، اما دیده شدن در نقش شهرزاد در فیلم دوست داشتنی «تنها دوبار زندگی می کنیم» عرصه ای تازه برای نمایش توانایی های این بازیگر بود.

«یه حبه قند» ساخته سیدرضا میرکریمی یکی دیگر از نقاط اوج کارنامه بازیگری جواهریان است، نوع فیلم، فضای رئالیستی حاکم بر آن و نوع میزانسن و فضاسازی جنسی از بازی را می طلبید که جواهریان در آن بی تجربه نبود اما پسندیده دختری شهرستانی و محجوب بود که در بطن خانواده ای سنتی- مذهبی معنا پیدا می کرد. نمونه ای از زن باوقار و پاک ایرانی که معنای وجودی خود را در دل خانواده تعریف می‌کند.

پس از اوجی که جواهریان در «یه حبه قند» و «طلا و مس» تجربه کرد بازی در فیلم «اینجا بدون من» به کارگردانی بهرام توکلی یک سکوی جهش تازه بود. نقش دختری که با دنیای اطرافش در ارتباط نیست و در فضایی خیالی زندگی می کند. فضای وهم آلود فیلم و نوع نگاه کارگردان به زندگی یک خانواده از طبقه کارگر «اینجا بدون من» را به تجربه ای متفاوت در سینمای ایران تبدیل کرد. نقش دختری جوان و خیالپرداز که نقص عضوی کوچک او را از مواهب زندگی بی بهره کرده، فرصتی بود که جواهریان به درستی از آن استفاده کرد و در یک بازی درونی متکی به میمیک چهره و نگاه، تلاطم روحی دختر جوان را به نمایش گذاشت. به نظر می‌رسد این قدرت و چیره دستی در ایفای نقش‌های خاص او را به گزینه‌ای قابل اعتماد برای نقش‌هایی دشوار و ویژه کرده، نقش‌هایی که رویای بازیگری هر بازیگر هستند و در ضمن جای دیده شدن به بازیگر می‌دهد و حتی بخت او را برای دریافت جایزه بیشتر می‌کند.

امسال جواهریان در دو فیلم مقابل دوربین رفت، «آشغال های دوست داشتنی» ساخته محسن امیریوسفی و «حوض نقاشی» به کارگردانی مازیار میری، اولین فیلم از حضور در سی و یکمین جشنواره فیلم فجر باز ماند و «حوض نقاشی» محصول حوزه هنری برای بخش مسابقه انتخاب شد. با توجه به فضای متفاوت فیلم و نقش خاصی که نگار جواهریان و شهاب حسینی در این فیلم دارند می توان انتظار داشت که مخاطبان جشنواره امسال بازیگران «حوض نقاشی» را به خاطر بسپارند. بازی در نقش مادری جوان که با یک بیماری روبرو است و بحرانی تازه را در زندگی خانوادگی اش تجربه می کند، چالشی است تازه برای این بازیگر که شاید امسال هم سیمرغ بلورین را برای این نقش آفرینی به خانه ببرد.