بسم الله الرحمن الرحیم

جشنواره فجر مهم ترین گردهمایی سالانه سینماگران و محبوب ترین جشن سینمایی در کشور عزیز ما است. اکنون سی و دویمن دوره آن را گرامی می داریم. و امیدواریم هنرنمایی نام آوران در کنار چالش گری نام جویان طلیعه دار سالی پر از رونق و تعالی برای سینمای ایران باشد. این پیام مروری است بر سیاست های دولت تدبیر و امید در عرصه سینما به مثابه هنری ترین صنعت صنعتی ترین هنر دز اولین سالی که اعتدال گرایی میهمان جشن بزرگ سینمای ایران است.

آنچه از برگزاری این آیین پرشکوه مهم تر است لزوم حرکت شتابنده از نمایشی سالانه به سوی مخاطبانی همیشگی در سالن های سینماست. جشنواره فجر می تواند آغازگر جشنی باشد که در طول سال در سالن های سینمایی کشور برپا می شود و مخاطب را به تماشای فیلم ایرانی دعوت می کند، تماشاگری که باور کرده سینماگر هموطن، هم درد و همدلش توانایی نمایش خلاقانه دغدغه های او را بر پرده سینما دارد. بازگردادند تماشاگر قهرکرده از سینما ، ضروری ترین مسوولیت امروز مدیران و سینماگران ما است. سینما بدون تماشاگر معنا ندارد و جشن و جشنواره آن روز معنا می یابد که بدانیم مردم از سینمای بومی خود راضی اند و به آن دل بسته اند.

رقابت صحنه با پرده بر سر جلب توجه و کسب رضایت تماشاگر انتخاب گر، چنان جدی شده که زندگی روزمره همه ما در محاصره ی محصولات متنوعی قرار گرفته که از چهارگوشه دنیا مصرف کنندگان را به خود می خواند. کمیت بالا و سهولت دسترسیمی تواند موانع  به تولیدات بصری در دنیا احتمال موفقیت سیاست انحصار را از بین برده است. خام اندیشی است که تصور کنیم تماشاگر چشم انتظار می ماند که ما چیزی تولید کنیم و بر پرده نمایش دهیم. دلالان فرهنگی بر سر چهارراه های تردید ما ایستاده اند وه که چه گران تماشا می فروشند و چه ارزان دل می برند. تلاش را باید صدچندان کرد تا سینما را به هنرمندان واقعی این کشور بسپاریم .و به اغیار وامی گذاریم و مراقب باشیم تا سفره تماشا از نان حلال سینمای خانگی خالی نشود.

سینمای ما می تواند موانع فناورانه را از سر راه راضی کردن تماشاگران برطرف کند و همان استانداردی را به آنان عرضه کند که در سینمای تراز اول امروز دنیا مرسوم است. دیجیتال سازی تولید و عرضه، یکی از گذرگاههای خطیر در راه استقرار زنجیره ارزش در سینمای فردای ایران است. این سیاست، دسترسی مردم به سینمای ایرانی را فراگیر و دست چپاول گران را از تعدی به حقوق فرهنگی کوتاه‌تر می کند. جشنواره فجر می‌تواند اولین جایگاه موفقیت‌های فنی سینمای ما باشد.

سینماگران ما نه تنها در برج های عاج بلکه همین جا کنار مردم کنار مردم زندگی می کنند و چه بسا خود را ملزم به موضع گیری علیه جریان یا موجی بدانند که در دوره ای آنها را گرفتار کرده . گریزی از این قبیل واکنش ها نیست هنرمند همانیست که گاه قهر می کند خشمگین می شود یا مبالغه می کند . اما خواسته ی این برادر کوچکتان این است که از آن چه پشت سر گذاشته ایم فاصله بگیریم، دوران جدیدی آغاز شده و وقت آن است که با کرامت، ار آنچه پیش از این در حوزه ی سینما گذشته، بگذریم؛ اگر چه آن عبرت ها را هرگز فراموش نخواهیم کرد. امروز و پس از گذشت این چند سالی که بر فرهنگ و هنر گذشت، سینمای کشورم را قدری غبار گرفته و غمگین می بینم! فیلم ساز سرزمینم به من می گوید: حالا که اسنان ایرانی حماسهی بیست و چهارم خرداد را رقم زده است، به من آزادی بدهو بگذار واقعیت های تلخ و تیره ای را که تا دیروز نمی توانستم، امروز در فیلم هایم نشان دهم! من به او می گویم آن واقعیت ها را که همگان بیش و کم می دانند ، بیا تا در کنار تیرگی های واقعیت، نقطه هایی روشن از حقیقت را هم نشان دهیم؛ می گوید: بگذار در فیلمم از خطر بیماری واگیردار فسار و ریا و دروغ و از مسابقه ی هولناک و بی رحمانه ی پول در آوردن به هر قیمت بگویم! به او می گویم: بگو! از تمام بدی ها بگو، اما اگر می شناسی و می توانی ستاره ای را به من و مردمم نشان بده که با وجود تمام سختی ها، به همه ی کجی ها و پلشتی ها، قهرمانانه “نه” می گوید، و واقعیت  تیره را به حقیقت روشن تبدیل می کند.

بیایید با هم به افق های وسیع تری در پیش رو چشم بدوزیم و با رجوع به ذخایر عظیمی که در بطن تمدن پویای اسلامی و ایرانی نهفته است، دوره ی پرشوری را بسازیم که سینمای ایران نه تنها شاهد همراهی تماشاگر هموطن، بلکه میزبان بینندگانی در کشورهای هم جوار، و چه بسا در افقی وسیع تر باشد. اکنون که جهان به استقبال پیام ملت ایران در قالب طرح جهان عاری از خشونت و افراطی گری شتافته و تیغ ایران هراسی کند شده و صدای رسای اعتدال و عقلانیت از این سرزمین طنین انداز شده است، جشنواره فجر می تواند مسیر رسیدن به این مقصود را هموار کند و درآمدی باشد برای جشن های وسیع تر که بابت توفیقات سینمای ایران در خرسند کردن تماشاگران بین المللی برپا خواهد شد.

در پاسخ سینماگری که نه فقط سودای سیمرغ، که هوای درخشش جهانی دارد، و می گوید: بگذار آزاد باشم تا با فیلم هایم به شرق و غرب عالم سفر کنم! می گویم: سفر به سلامت، اما قول بده جایزه اولت را از مردم سرزمین خودت بگیری! به او می گویم: آزاد باش و منصفانه از واقعیت ها بگو، اما حقیقت ها را هم فراموش نکن! با او زمزمه خواهم کرد؛ حسن هنر به همراه ملاحت ایمان، اثر فرهنگی را ابدی و جهان گیر می کند؛ در پرده با سینماگر سرزمینم همان را می گویم که حافظ بی پروا گفت:

حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت                 آری! به اتفاق، جهان می توان گرفت

مایلم در همین مراسم با شکوه، اعلام نمایم که نهاد ریاست جمهوری آماده است با کمک وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی همه توان خود را برای حمایت از سینماگرانی به کار ببندد که در راه آشتی دادن همه ی مردم ایران با سینمای ملی و یا عرضه ی آثار فرامزی و میان فرهنگی تلاش می کنند. از این رو در نظر دارد همه ساله جایزه ویژه ای با عنوان جایزه ملی ریاست جمهوری به بهترین آثار هنری کشور، خصوصا آثار سینمای داستانی و مستند اهدا کند. حسن روحانی/ رییس جمهوری اسلامی ایران