دو فیلم سینمایی «چ» و «رستاخیز» دو اثر شاخص سی و دومین جشنواره فیلم فجر هستند.

سوره سینما-  در روزهایی که سینمای ایران از معضل سوژه های تکراری رنج می برد و نگاههای یک سویه به موضوع های مختلف مخاطب را دلزده کرده است دو فیلم «چ» به کارگردانی ابراهیم حاتمی‌کیا و «رستاخیز» ساخته احمدرضا درویش نگین‌های درخشان جشنواره ای هستند که فعلا پدیده نداشته است.

ابراهیم حاتمی کیا و احمدرضا درویش در این دو فیلم، رویکردی تازه را انتخاب کرده اند. هر دو در مسیری قدم گذاشته اند که برایشان تازگی داشته. حاتمی کیا که همیشه فیلمسازی متاثر از شرایط جامعه و تحولات روز بوده به سراغ سه دهه قبل و روزهای آغازین انقلاب اسلامی رفته و درویش که بیشتر آثارش درباره دفاع مقدس یا مسادل اجتماعی بوده پشت دوربین اثری تاریخی ایستاده است.

با این همه هر دو با وجود نقاط ضعفی که فیلمشان دارد با کوششی قابل ستایش فراتر از استانداردهای فیلمسازی در سینمای ایران عمل کرده اند. «چ» حاصل کوشش برای بالا بردن تکنیک در سینما است. فیلم به نمونه های موفق خارجی پهلو می زند و می تواند مخاطبش را غافلگیر کند. صحنه های جنگ شهر و کشته شدن مردم پاوه متاثر کننده و تکان دهنده است و مهمتر این که مخاطب عظمت شهادت و تلخی جنگ را درک می کند.

درویش در «رستاخیز» ماجرای آشنای عاشورا را روایت می کند، می کوشد مانند حاتمی کیا برای ماجرا ما به ازای امروزی پیدا کند و نشان دهد که جمله «کل یوم عاشورا، کل ارض کربلا» درست است. حماسه ای که درویش از شهادت و ایثار خلق می کند تکان دهنده است. صحنه های جنگ خوب کارگردانی شده و فیلم پایانی دوست داشتنی دارد. بازی ها یکدست و قابل قبول است، با این که فیلم کمتر بازیگر درجه یک دارد. اما درویش از متریالی که در دست داشته به بهترین شکل استفاده کرده است.

«رستاخیز» به عنوان اثری در ستایش حق طلبی و حق جویی و مروج فرهنگ آزادگی و ایثار فیلمی است که در کنار «روز واقعه» و مجموعه «مختارنامه» به درستی و به شکلی هنرمندانه باورهای معنوی شیعی درباره اباعبدالله را به تصویر می کشد و تماشاگر را با خود همراه می کند. «چ» و «رستاخیز» در یک نکته دیگر هم مشترکند، هر دو از شهادت می گویند اما مرگ خودخواسته و آگاهانه را تکریم می کنند. بنابراین هر دو فیلم با امید تمام می شوند و تماشاگر از شهادت و تلخی های حاکم بر اثر دلزده نمی شود.

حاتمی کیا و درویش دو چهره شاخص سینمای دفاع مقدس همان طور که انتظار می رفت گوهرهایی درخشان برای سینمای ایران به ارمغان آورده اند. فیلم هایی که روحیه قهرمانی، امید و ایثار را در مخاطب زنده می‌کنند و به او یادآوری می‌کنند که زندگی فراتر از دنیایی است که بسیاری از ما غرق در ظواهر آن شده ایم. توجه اختتامیه بخش بین الملل جشنواره فیلم فجر به هر دو اثر، آغازی درست برای تقدیر از این دو فیلم و پدید آورندگانشان است