معاون سردبیر روزنامه «همشهری» روندی که حوزه هنری در این سال‌ها داشته موفقیت آمیز دانست.

علی عمادی درباره فیلم «میهمان داریم» به خبرنگار سوره سینما گفت: آقای منوچهر محمدی با اینکه تهیه کننده فیلم هایش است و نه کارگردان، اما همه آثارش حال و هوای یکسانی دارد. این نقطه قوت برای یک تهیه‌کننده به حساب می آید که علی رغم کار کردن با کارگردان‌ها و دستمایه قرار دادن سناریوهای مختلف امضای خودش را حفظ می‌کند و این چیزی است که ما در سینمای ایران کمتر سراغ داریم.

این روزنامه‌نگار ادامه داد: «میهمان داریم» یک فیلم حسی خوب است که قصه درستی دارد و پایان بندی مناسب. جزئیات سینمایی و از جمله بازی و فضاسازی و … خوب در آمده است. روندی که حوزه هنری در چند سال اخیر داشته، روند قابل قبولی است. نمی دانم چه عنوانی برای آن مناسب است. سینمای ملی یا سینمای اسلامی؟ هر چه که هست، مسیر موفقی است.

عمادی درباره ضرباهنگ فیلم گفت: ممکن است این ایراد به فیلم وارد باشد که فیلم کمی کند است و ماجرای اصلی اش دیر شروع می‌شود، اما می توان اینطور به ماجرا نگاه کرد که مخاطب نیز از آغاز وقتی وارد سالن می شود انتظار یک فیلم پر کنش با ریتم تند را ندارد. البته شاید با تدوین دوباره این مشکل رفع شود. اگر مدت زمان فیلم کمتر باشد، برای اکران عمومی مناسب تر است.

این روزنامه نگار درباره پایان بندی فیلم گفت:  پایان به گونه ای طراحی شده که هر کس می تواند تفسیر خودش را از آن داشته باشد و تقریبا مشخص است که نتیجه اش به چه صورتی است. مخاطب هم اساسا انتظار نجات معجزه آسا ندارد. او اینطور می پندارد که آن مهمان عزیزی که می خواهد بیاید از متعلق به عالم ماده بودن به چیز دیگری تبدیل شده است. شاید این خانه با تغییراتی که به آن رو به رو می شود، مفهوم تازه ای برای مربوط بودن به یک عالم دیگر را پیدا می کند. به نظرم فیلم پایان خیلی خوبی بود.

عمادی درباره فیلم «چ» ساخته ابراهیم حاتمی کیا گفت: به نظرم هر کسی دارد از «چ» به نفع خودش برداشت می کند. عده ای قبل از نمایش فیلم می گفتند این چ، چ چمران بازرگان است و نه مصطفی چمران امام خمینی.  بعد از نمایش فیلم هم عده ای مصر شدند که چمران بعد از پیام امام بود که به چمران خمینی تبدیل شد. فارغ از همه این ماجراها من فکر می کنم این چمران؛ یک چمران انسانی بود. همه رفتارها و ری اکشن های این شخصیت، یک کاراکتر کاملا انسانی را به نمایش گذاشت.

وی افزود: هر کسی که نفس خود را تربیت کرده باشد، شاید چنین رفتاری را در پیش بگیرد. یعنی کسی که برای صلح می آید، اما در خود موقعیت و بنا به صلاح تفنگ هم به دست می گیرد. ما پیش از این چمران را با لباس پلنگی و چریکی در جاهای مختلف دیده ایم، اما یادمان نرود در این ماجرا چمران با عنوان نماینده دولت دارد به پاوه می رود. او فرمانده جنگ نیست. چمران چریک بوده و در لبنان هم مبارزه می کرده، اما این بار برای کار دیگری به این شهر رفته بود.

معاون سردبیر روزنامه پرتیراژ «همشهری» ادامه داد: همانطور که اویل فیلم هم درباره او گفته می شود که چریک کت و شلواری ندیده بودیم. حاتمی کیا انتخاب درستی داشته است. او نماینده دولت است و نه فرمانده نظامی. پس نباید انتظار داشته باشیم او فرمان نظامی بدهد و کار چریکی بکند و … این رفتار را به اصغر وصالی واگذار کرده. اوست که نیروها را آرایش می دهد و می جنگد و … وقتی شرایط به گونه ای می شود که مردم پاوه هم باید بجنگند، چمران هم دست به کار می شود.

وی افزود:  ما در «چ» یک انسان واقعی می بینیم با نام مصطفی چمران و نه یک فرد صرفا مبارز . تفسیرهای سیاسی به او نمی چسبد و نمی توان اینطور گفت که این شخصیت بعد از چه زمانی از چمران بازرگان به چمران خمینی تبدیل می شود.

علی عمادی درباره «رستاخیز» گفت: هر چه فیلم درباره امام حسین (ع) ساخته شود، اتفاق مبارک و خوبی است. «رستاخیز» پروسه تولید طولانی و هزینه ای بالا داشت و انتظار زیادی از آن ایجاد شده بود. هنوز جا داشت وسواس ها بیشتری به خرج داده شود. به نظرم درویش نمی خواست فیلمش شبیه آثار مشابه دیگر مثل «روز واقعه» یا «مختارنامه» شود. تاریخ واقعی عاشورا را می توان از مقاتل برداشت کرد و در این فیلم به بسیاری از آنها کم توجهی شده بود. مثل قضیه مسلم ابن عقیل یا ترتیب میدان رفتن اصحاب در عاشورا و … . «مختارنامه» در این زمینه خیلی درست تر بود. این مجموعه کمتر به سراغ درام سازی رفته بود و به خصوص در جاهایی که ربط مستقیم به امام حسین (ع) داشت، بسیار وفادارانه عمل کرد.

عمادی ادامه داد:  به نظرم درویش با پس زمینه ای از مسائل روز به ماجرا نگاه کرد بود. از همین جهت نقش مردم کوفه بسیار کمرنگ شده بود. گویی او می‌خواسته واقعه عاشورا بر اساس برداشت های خودش به امروز ما پیوند بزند. فکر می‌کنم «رستاخیز» آن درخشش که انتظارش را داشتیم ندارد.