«طبقه حساس» با وجود ضعف‌هایی در فیلمنامه و کارگردانی از حضور تاثیر گذار رضا عطاران برای جذب مخاطب بهره می‌برد.

سوره سینما – میثم محمدی: فیلم سینمایی «طبقه حساس» به کارگردانی کمال تبریزی ضمن برخورداری از نواقص قابل توجه در فیلمنامه و کارگردانی به مدد حضور رضا عطاران بعنوان بازیگر اصلی ،با استقبال خوبی در ایام اکران نوروز ۹۳ مواجه شده است.

خلاصه داستان : حاج آقا مالکی ، مرد متمولی است از قشر سنتی جامعه که پس از فوت همسرش متوجه می شود فردی کلاهبردار باعث شده که همسر او در قبری دوطبقه و در کنار یک مرد غریبه به نام محتشم دفن شود که اعتقادات شرعی و همچنین غیرت مداری او باعث می شود که با خانواده آن مرد که تفکری مدرن دارد و همچنین اطرافیانش ، وارد چالش شود.

کوتاه از نقش آفرینی‌ها: به غیر از رضا عطاران که در واقع تنها نقطه اتکای قابل قبول و رضایت بخش برای مخاطب می تواند باشد ، در خصوص دیگر بازیگران «طبقه حساس» از چهره هایی چون پانته آ بهرام ، آزاده صمدی ، محمدرضا فروتن و بهاره رهنما گرفته تا دیگر بازیگران ناشناخته تر در عرصه سینما و حتی حضور کوتاه پیمان قاسم خانی، نمی توان حرف خاصی به میان آورد و به نظر می رسد عطاران در قالب یک نقش متفاوت با شخصیت پردازی خاص و تکیه بر توانایی های اجرایی خود توانسته معدود لحظه های جذابی را در فیلم ایجاد کند و باید گفت که یکی از فاکتورهای مهمی که شاید به توفیق این اثر در اکران کمک کند ، حضور رضا عطاران در نقش حاج آقا مالکی است.

نکاتی از فیلم سینمایی «طبقه حساس»: طرح یک داستان پر از حفره های تکنیکی از لحاظ دراماتیک در فیلمنامه که به هیچ وجه با ژانر مورد نظر نویسنده همسو نیست و در یک سهل انگاری و تعجیل گرفتار شده است.نشانه های حاکم در فیلمنامه موید این است که ما باید به تماشای یک طنز اجتماعی فانتزی می نشستیم که به هیچ وجه این اتفاق در فواصل گوناگون اثر دیده نمی شود.

فیلمنامه در طرح ساده ترین اتفاقات که در خدمت هسته مرکزی داستان باشد عاجز است و حتی خود همین هسته مرکزی نیز در یک بی سر و سامانی ، ظاهر و باطل می شود.پیمان قاسم خانی که از او طنزهای قابل قبول تری همچون «سن پترزبورگ» را دیده ایم به هیچ عنوان قادر نیست براساس قواعد کمدی های فانتزی رایج در سینما که متکی بر فضاها و موقعیت های طنز و ریتمی متناسب با تحرکات مورد نیاز و همچنین ایجاد روابطی باورپذیر برای آمد و شد میان خیال و واقعیت است ، حرکت کند و زبان روایی آن فاقد یکدستی است و در نتیجه داستان پس از همان دقایق ابتدایی که موضوع را طرح می کند به غیر از مزه پرانی های کلامی و سطحی تمهید دیگری برای تماشاچی ندارد و در یک بلاتکلیفی ناشی از بی هویتی شخصیت های فرعی و فقدان داستانک های جذاب و مکمل برای تشریح و نمایاندن مقصود اصلی به سر می برد و تردیدی نیست که یک فیلمنامه با چنین نقایصی فرم مناسبی را نیز به همراه نخواهد داشت و مخاطب با یک ایستایی در میزانسن های دوربین و بازیگران و تصاویری تخت و تدوینی ساده روبرو خواهد بود که نتیجه آن فیلمی با عنوان «طبقه حساس» به کارگردانی کمال تبریزی می شود که در یک شرایط معمولی قادر به جذب مخاطب نخواهد بود، هر چند که در این فضای خالی از موقعیت ، باید حضور رضا عطاران را در این اثر یک غنیمت شمرد که سابقه حضور موفق او در سینما و تلویزیون باعث حضور بلاواسطه مخاطب در سینما برای تماشای آثارش می شود که این یک عامل مهم برای صاحبان «طبقه حساس» خواهد بود.