نمایش مسابقات جام جهانی برزیل در سینماها یک فرصت برای رسیدن به الگویی فرهنگساز میان دو پدیده مردمی است.

سوره سینما- میثم محمدی: هر چه به روزهای آغاز جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل نزدیک می شویم ، این شور و شوق در میان برخی از طرفداران فوتبال و همچنین عده ای از سینما دوستان تقویت می‌شود که بازی ها را روی پرده سینماها ببینند و این بار فوتبال را در کنار جذابیت های خود ، با وجوه دراماتیک هنر سینما در هم آمیزند و در نهایت لذتی مضاعف از آن ببرند. حالا فارغ از اینکه برخی کارگردانان و اهالی سینما راضی به پخش فوتبال در سینما نیستند و بعضی ها هم به اثرات مثبت آن اشاره می کنند و از طرفی نهادهایی هم نگران ناهنجاریها و نظم مورد نیاز در سالن‌ها هستند ، باید حول همان لذت دوگانه و ترکیب عشق به فوتبال و سینما صحبت کرد که می تواند لحظاتی ناب را به بار بیاورد.

زمانی که هنرنمایی ستارگان دهه های گذشته را در تلویزیون های سیاه و سفید می دیدیم ، هنوز فوتبال به عنوان یک پدیده جدی مطرح نشده بود و تا به این حد آغشته به مسائل درونی و بیرونی و تحرکات سیاسی و اجتماعی و اقتصادی نبود و نوعی بکارت و در واقع لذت ذاتی را با خود به همراه داشت که به تبع آن میزان پوسترهای بازیکنان فوتبال هم بر روی دیوار خانه ها بسیار بیشتر از امروز دیده می شد و این گواه بر موجه بودن بازیکنان و تیم های فوتبال (حداقل در ظاهر امر) در آن دوره بوده است. وجاهتی که شاید به مرور زمان و گستردگی مفهوم جامعه باز اطلاعاتی در اقصی نقاط دنیا و با افشاگری های بیش از پیش رسانه ها و تغییر کاربری بسیاری از ستارگان فوتبال به کالاهای تبلیغاتی و تجاری و از طرفی هم آغشته شدن ذات این ورزش به نیت ها و اهداف منفعت طلبانه و پی بردن بسیاری از سرمایه داران و سیاستمداران به ظرفیت های هدایتگر و تاثیر گذار این ورزش از لحاظ روانی و اجتماعی در جامعه رنگ باخت و آرام آرام فوتبال خود را به انواع و اقسام زرق و برق های اقتصادی آراست و سوارشدن به حاشیه های کم مایه ای که رواج پیدا کرده به متن آمد و اصل ماجرا که تماشای مجموعه ای از هنرها و استعدادها و افتخارها بود ، کم کم زیر سوال رفت ، هر چند که باز هم نمی توان از حضور بازیکنان و ستاره های تاثیرگذاری مانند مسی ، رونالدو ، ریبری و … گذشت .

با این اوصاف هنوز هم فوتبال به عنوان عامه پسندترین ورزش گروهی در دنیا یکه تازی می کند و ستاره های خود را پرورش می دهد و از سوی دیگر هم سینما کماکان یکی از هنر های سرگرمی ساز و پرطرفدار جوامع مختلف از جهان سوم تا صنعتی و فراصنعتی محسوب می شود.از دیگر ویژگی هایی که می تواند پیوند این دو پدیده اجتماعی را محکم تر و تاثیرگذارتر کند این است که ستاره ها نقشی بی بدیل در هر دو عرصه دارند ، بازیگرانی که ظرافت های بازی خود را براساس فیلمنامه در مقابل دوربین به نمایش می گذارند و بازیکنان و ستاره هایی که حرکات اعجاب انگیز خود را از زوایای مختلف دوربین به معرض نمایش می گذارند تا هم طرفدار عاشق فوتبال و هیجان و هم یک عشق سینما از این ترکیب دراماتیک لذت ببرد.

با نگاهی دیگر اگر جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل را به عنوان بزرگترین رویداد ورزشی سال بدانیم ، بد نیست که آن را به یک جشنواره سینمایی هم تشبیه کنیم که قرار است در آن آثار ناب دنیا به کارگردانی بهترین‌ها (مربیان) و نقش آفرینی ستاره‌های پرطرفدار (فوتبالیست ها) به نمایش درآیند. همه چیز مهیاست تا در سینما و به مدد پرده نقره ای حس همذات پنداری و هیجان خاص فوتبال را در ابعادی واقعی تر و دوچندان درک کنیم و با جادوی سینما که بارها ما را از این جغرافیا به جایی دیگر برده ، برای دقایقی هم که شده به برزیل سفر کنیم و در کنار تیم ها و بازیکنان محبوب خود باشیم. جایی که بیش از ۱۰۰ دوربین از زوایای مختلف و در اندازه های گوناگون با استفاده از تکنیک های تصویری جزییات زیبایی را به نمایش می گذارند. لوکیشن مستطیل سبز است و ستاره ها همه در مقابل دوربین قرار دارند و میزانسن های خود را از کارگردان گرفته اند و فقط معدود بازیکنانی هستند که اجازه بداهه پردازی به آنها داده شده تا در یک بزنگاه این درام را به اوج جذابیت خود برسانند.

باز هم باید گفت که اصل ماجرای پخش فوتبال در سینما فارغ از هیاهو و حساسیت‌های رایج عواقب روحی و روانی خوبی به همراه دارد و برای سینمای ما که در روزهای معمول سال هم با استقبال چندانی مواجه نمی شود نیز ضرری ندارد ، چه بسا که می تواند طرفداران سینما و فوتبال را در کنار هم به ابداع یک فرهنگ برای فعالیت ها و تحرکات سرگرمی ساز و فرهنگی در آینده تشویق کند و شاید تراوشات ذاتی فرهنگ سینما را بتوان به آرامی در مجراهای کم مایه تر فوتبال تزریق کرد و از طرفی ظرفیت‌های فوتبال را از لحاظ مخاطب به سمت سینما سوق داد و آغازگر ترسیم یک الگوی صحیح فرهنگی در این دو حوزه بود.