فیلم سینمایی «مهمان داریم» نگاهی ستایش آمیز به موضوع مقاومت و معنویت دارد.

سوره سینما – پایگاه خبری حوزه هنری نوشت: سخن گفتن از ظرفیتهای دفاع مقدس و به طور اخص سینمای دفاع مقدس، تا حدودی مغفول ماندن است، اما نکته حائز توجه در این میان، پرداختن کارگردانان بزرگ به مبحث دفاع مقدس، به خصوص پرداختن به خانوادههای شهدا، آنانی که اگر حامی شهدا نبودند و رنجهای دوری و محنت را به جان نمیخریدند، هرگز ارزشهای حضور و دفاع شهدا در میدان های جنگ به وقوع نمیپیوست.

این مقدمه شاید مدخلی باشد برای ورود به آخرین اثر سینمایی محمدمهدی عسگرپور، فیلمساز ارزشی که با پرداختن به موضوعات معنوی و دینی، گامهای مهم و جدی را در زمینه تولید آثاری از این دست برداشته است، سینمایی که گاه از زبان مغرضان با عناوینی چون سینمای سفارشی و سینمای بی مخاطب یاد میشود، نگاهی منفی و بی منطق، زیرا بنا به شواهد و قرائن بسیاری، این فیلمها مخاطبان خود را دارد و توانسته با نگاه ارزشی – انسانی خود گام های مهمی را در فرهنگ سازی جامعه بردارد.

عسگرپور را پیش از این با فیلمهایی چون قدمگاه (۱۳۸۲)، پرواز در نهایت (۱۳۶۹) میشناسیم آثاری که ارزشی و معنویت گرا که در قدمگاه نگاهی به باروهای مذهبی و تاثیر آن بر روند زندگی دارد و دیگری به موضوع دفاع مقدس پرداخته است. در همین دو فیلم ما شاهد هستیم که عسگرپور با بهره گیری از زبان سینما، چگونه اندیشه‌های خود را که برگرفته از ارزشهای مذهبی متعالی است در قاب دوربین می نشاند و تماشاگر را میهمان اندیشه خود میکند.

در تازه ترین اثر عسگرپور، « مهمان داریم» با تصویر خانواده ای رو به رو هستیم که سه جوان خود را تقدیم راه حق و دفاع مقدس کرده اند و قصد دارند چهارمین فرزند خود را از آسایشگاه به منزل منتقل کنند، روایتی از یک ایثار دو سویه، ایثار جوانان خانواده برای حضور در جبهه‌های جنگ و ایثار والدینی که فرزندان خود را به مهلکه می فرستند تا نگاهبان ارزشها و خاک خود باشند، ایثاری بزرگ در چشم پوشی از بهره بردن از ثمره های زندگی شان که همانا فرزندانشان هستند.

این اثر سینمایی با طراحی صحنه و لباس مناسب خود، ترکیبی از زیباییشناسی هنر و معنویت را در یک قاب به تصویر می کشد، اثری با بازی درخشان «پرویز پرستویی» که چون دیگر آثار سینمایی اش، نقش را مغلوب خود میکند و سپس آرام تمامی اندیشه های کارگردان را در قالب بازی به مخاطبش ارائه م دهد، فرمی از بازیگری که در کنار سایر بازیگران مجموعه ای یکدست و روان از بازی را به تماشاگر نشان میدهد. ریتم آهسته اثر بر خلاف انتقادها، با محتوای اثر همخوانی دارد و می تواند در ایجاد صحنه های ملودراماتیک اثر موثر باشد، ریتمی که با اندوه انسانها به تناسب است.

«مهمان داریم» با استفاده از شیوه سیالیت ذهن و بهره گیری از عناصر سوررئالیسی در جهت حضور  شهدا در فضای واقعی و امروزی تلاش دارد این مفهوم را بیش از گذشته نهادینه کند که شهدا اگر چه اینک، در زمان حال حضوری فیزیکی ندارند. اما این بدان معنا نیست که لطف حضور و یادشان نیز از بین رفته است. ساختن تصویر از یک فضای خانوادگی، که با تقدیم سه شهید و یک جانباز، کمی با کلیشه های ما از خانواده شهدا فاصله گرفته است، کمک می کند، علاوه بر یک ساختار داستانی بکر، عناصر معنایی جدیدی به فرهنگ سینمای دفاع مقدس به همراه موقعیت های دراماتیک هنری افزوده شود، موقعیتی که در مواجهه «صبر» و «استقامت» والدین است، والدینی که به وعده حق خداوندگار خویش بر این مصیبها صبر کرده اند و لب به شکایت نمیگشایند.

حضور جشنواره ای این اثر سینمایی با مشخصات خاص داستانی و ساختاری خود در یک جشنواره معتبر بین المللی، به خوبی می تواند دریچه ای باشد برای دیگر مردمان جهان، تا ببینند و آگاه شوند از مظلومیت مردمان سرزمین ایران در هشت سال دفاع مقدس، تا مواجه شوند با جلوه‌ای از ایمان حقیقی و صبری متعالی، تا لمس کنند که چگونه جوانان یک سرزمین می روند تا ارزش ها و معنویات و دین خدا را حفظ کنند. نمایش این فیلم در جشنواره بوسان کره جنوبی می تواند نماینده همان ارزش هایی باشد که بسیاری برای آن مجاهدت کرده اند و این تلاش در قاب دوربین ثبت شده است و پاسخی باشد برای منتقدین که دیگر نتوانند القابی بی پایه به گونه آثار ارزشی و متعالی بدهند. این فیلم نه تنها میتواند «پنجره‌ای رو به آسیا»  بلکه دریچه ای باشد برای حضور در عرصه های هنری جهان امروز.