نگار آذربایجانی که با اولین فیلمش مود توجه محافل سینمایی قرار گرفت، این روزها نگارش فیلمنامه جدید خود را آغاز کرده است.

آذربایجانی در رابطه با تازه‌ترین فعالیت سینمایی خود به سوره سینما گفت: فیلمنامه اخیرم با نام فعلی «کُلاژ» را با همکاری آقای مازیار حبیبی‌نیا نوشته‌ام و در مرحله بازنویسی آن هستیم. این اثر در ژانر اجتماعی و با ایجاد فضای طنز موقعیت نوشته می‌شود، اما در مجموع یک کار کمدی نیست. سوژه این فیلمنامه، شباهتی به موضوع  «آینه‌های روبرو» ندارد و با نگاهی دیگر، پیامی انسانی و امیدوار کننده دارد. به دلیل تفاوت نوع موضوع با فیلم اولم، توقع ندارم دقیقا بازخوردهای مشابهی دریافت کنم، اما به هر حال این موضوع هم دغدغه من است و امیدوارم این فیلم هم بتواند با مخاطب خود، ارتباط درست برقرار کند. زمان ساخت آن فعلا مشخص نیست. البته صحبت‌های اولیه  انجام شده، اما ترجیح می‌دهم توضیح بیشترآن را به وقتی موکول کنم که همه چیز مشخص شده باشد.

وی افزود: با وجود این که از نوشتن خیلی لذت می‌برم، اصراری ندارم حتما فیلمنامه ای را بسازم که خودم آن را نوشته باشم و از فیلمنامه خوبی که نویسنده دیگری نوشته هم استقبال می‌کنم. اما بعد از «آینه‌ها..» فیلمنامه های زیادی برای کارگردانی به دستم رسید که فارغ از مساله خوب و بد بودنشان، نتوانستم با موضوع آنها ارتباط برقرار کنم و احساس کردم به سلیقه و دیدگاه من نزدیک نیستند و من را به ساخت راغب نکردند.

آذربایجانی که با تدوین وارد دنیای سینما شده در این رابطه و علاقه اش به تئاتر گفت: اگرچه سینما را با تدوین آغاز کردم، اما رشته مورد علاقه ام در این حرفه، تدوین نیست و احساس رضایت در کار را در فیلمنامه نویسی و کارگردانی تجربه کردم. البته ورود به این حرفه از طریق تدوین و دانستن و درک اصول آن تاثیر مثبتی در نگاه کارگردانی و فیلمنامه نویسی‌ام داشته است. زمان دانشجویی تئاتر را هم تجربه کردم و الان نسبت به آن بی‌علاقه نیستم و دوست دارم که به خصوص در بخش نمایشنامه نویسی فعالیت کنم. گاهی طرح‌هایی به ذهنم می‌رسد که هیچوقت فرصت نکردم به طور جدی به آنها بپردازم، اما ممکن است هر علتی، انگیزه شود تا مصرانه نوشتن برای تئاتر را هم آغاز کنم.

وی ادامه داد: حضور زنان در سینمای ایران اتفاق امیدوار کننده ای است که به نظر من نه تنها در سینما بلکه در سایر مشاغل هم دیده می‌شود. زنان در این مقطع علاوه بر فرصت، انگیزه پیدا کرده‌اند تا در جامعه، توانایی‌شان را نشان دهند و سینما هم از این امر مستثنی نیست. یکی از مهمترین دلایلی که زنان سینماگر کارنامه قابل قبولی در این سال ها ارائه کرده اند، نگاه اجتماعی متفاوت و ضریب حساسیت شان نسبت به موضوعاتی است که دراطراف‌شان می گذرد. به نظرم زنان سینماگر ایرانی در جامعه کوچک سینمایی خودمان در تناسب و مقایسه با مثلا سینماگران زن امریکایی (آمریکا را مثال می‌زنم ، چون در مجموع قدرتمندترین سینمای  دنیا را دارد)  کارنامه درخشان‌تری دارند و این بسیار دلگرم کننده است.

این کارگردان درباره وقفه ای که بین کار اولش تا دومین فیلمش پیش آمده گفت: دلیل فاصله ای که بعد از کار اولم تا الان پیش آمد، این بود که  بعد از «آینه‌های روبرو» نوشتن فیلمنامه ای به نام «شاعر دردها» را آغاز کردم . انگیزه نوشتنِ آن هم زمانی شکل گرفت که من برای شرکت در یک جشنواره فیلم به همراه فیلم اولم به ترکیه رفتم. آنجا با خانمی آشنا شدم که پیشنهاد نوشتن این فیلمنامه از طرف او بود. بعد از آن تحقیق و نگارش را شروع کردم و حتی فیلمنامه به زبان ترکی و انگلیسی هم ترجمه شد،  اما موقعیت مناسب برای ساخت آن به دلایل متعدد، تا کنون فراهم نشده و با توجه به علاقه و وسواسی که نسبت به این قصه دارم، ترجیح می دهم ساخت آن را به وقتی موکول کنم که شرایط ایده آل برایش فراهم شده باشد. «شاعر دردها» قصه ای است که در ترکیه اتفاق می‌افتد و قطعا وقتی که ساخته شود، از بازیگران این کشور در آن استفاده خواهم کرد.