کارگردان فیلم «ساکن طبقه وسط» در برنامه زنده «هفت» درباره علاقه‌اش به سینما و دغدغه‌های حرفه‌ای‌اش صحبت کرد.

سوره سینما- به گزارش روابط عمومی هفتٰ در مجله تصویری این هفته هفت محمود گبرلو در ابتدای صحبت های خود با طرح سوالاتی مبنی براینکه سینمای ایران برای پیشرفت به کدام مسیر نیاز دارد و چه رفتاری می تواند به مخاطبان انبوه منجر شود اذعان داشت: طرح عقیده ونگاه صاحب نظران و منتقدان را نمی توان نادیده گرفت اما دراین میان برخی بحث و جدل هایی که دررسانه ها صورت می گیرد به ضررسینمای ایران است.باید سعی شود که اظهار نظر یک هنرمند در یک فضای دیگر به بحران تبدیل نشود و مخاطبان و جامعه سینمایی را با خود درگیر نسازد. این سینما باید نه با نگاه مغرضانه و تخریب گربلکه با تحمل و تعامل به جلو گام بر دارد و حرکت کند.

سردبیرهفت با بیان اینکه به جای ایجاد تشنج باید یکدیگررابه گفت و شنود دعوت کنیم گفت: بازتاب هر حرف و گفتگویی در سینمای ایران نشان دهنده قدرت آن است بنابراین باید به این سینما جدی تر نگاه کنیم و آرامش را از آن نگیریم. اما دویست و سی و ششمین برنامه هفت میزبان شهاب حسینی بازیگر شناخته شده سینمای ایران بود. شهاب حسینی که در طول ۱۵سال فعالیت کاری خود در ۲۰ اثر تلویزیونی و سینمایی حضور موثر داشته است این روز ها در مقام کارگردان در انتظار اکران فیلم خود ساکن طبقه وسط  به سر می برد.

حسینی درابتدای صحبت های خود ازحضورش درفیلم ساکن طبقه وسط و کارگردانی این کار گفت و افزود: برای من همیشه کارگردانی سیری بوده است که در امتداد بازیگری قرار داشته است و این مسیری که یک بازیگر پس ازمدتی کارگردان یا کارگردانی، بازیگر می شود برای من از جذابیت بیشتری برخودار بوده است. در هر صورت در امتداد بازیگری شاید چنین تغییراتی لازم باشد چرا که بعد از ۱۶ سال کار در عرصه بازیگری، هیجانات کاری این نوع حرفه را از دست داده ام و حواشی حرفه ام برایم جذاب نیست اما این وادی من را به چالش دعوت می کند .

وی به ایفای نقش خود در فیلم ساکن طبقه وسط در کنار کارگردانی اثر اشاره داشت و ادامه داد: میان ارکان مختلف یک فیلم باید وحدت را درنظر گرفت. درابتدا به همه ما در حیطه بازیگری باید عنوان فیلمساز اختصاص داده شود که پس از آن به کارگردانی و بازیگری و طراح صحنه و دیگر حرف مربوط به این شغل تقسیم شود.

بازیگرحوض نقاشی در باب موفقیت خود درطول ۱۵ سال بیان کرد: از کودکی تخیل داستانی یکی از سرگرمی های من بود که بعد با بازی های کودکی  شکل منسجمی به خود گرفت و پس ازآن دوران نوجوانی عرصه بسیار مهمی بود که رویای تماشای فیلم سرگرمی صرف نبود ودر اثری که می دیدیم غرق می شدیم و تا مدت ها به آن فکر می کردیم و در ادامه و جوانی نیز برای اینکه در حرفه خود یاد بگیریم شروع به رصد آثار مهم سینمایی کردم، که در هیمن اثنا احساس کردم در حال یادگیری زندگی هستم و این موضوع همیشه مراترسانده است چرا که ورای جذابیت ظاهری حرفه من، حقیقت هولناکی خوابیده است و این حرفه با روح و روان آدم ها سر و کار دارد بنابراین هرچه پیش می رود با اعماق مخاطب کار دارد چرا که پیچیدگی های انسان تمامی ندارد و سینما نیز در این قسمت تعریف می شود که برای نوع تفکر، نوع زندگی ها پیشنهاد مطرح کند.

حسینی ادامه داد: وقتی نقشی را بازی می کنم هیچ قضاوتی درباره آن ندارم چرا که موظفم آن شخصیت را با تمام ابعادش نشان دهم و برای این کار فیلمنامه را به عنوان مخاطب می خوانم تا با این کار حظی راکه خود از خواندن و تماشای کار می برم را بتوانم انتقال دهم. درواقع بازیگری نمایش اندیشه ها و روح نقش است که برای بدست آوردنش باید به روح نقش متصل شد چون اعمالش تابع افکارش است. بنابراین بازیگر باید آبشخور اندیشه خود را غنی تر کند و دغدغه کائنات را پیدا کند و از مسائلی غمگین شود که هیچ ارتباطی با وی ندارند.

این بازیگردرخصوص وضعیت سینمای ایران اظهارکرد: امروزه شاهد بسیاری چیزها هستیم که به غلط نهادینه شده است که اول از همه چیز یادمان رفته است که کارمان بیشتر از تجارت، فرهنگی است و انگیزه های اقتصادی و مالی را بزرگتر از فحوای کار احساس می کنم. چرا که هم چون هرتجارت دیگری به سری دوزی و تولید انبوده دچار می شود تا درعین کیفیت پایین ترمحصول، مخاطبان بیشتری جذب کند.

حسینی در پایان صحبت های خود اذعان داشت: در هر ژانری در سینمای جهان آثار فاخری در حال تولید است. هنرمند باید به کار خود متعهد باشد چرا که کارما نیز یک کار خدماتی تحت عنوان خدمات فرهنگی است بنابراین در این عرصه هر کسی هر کاری انجام می دهد باید یک کار را انجام دهد و برای آن پیش تولید قابل قبولی داشته باشد. کار سینما سرگرمی نیست وسیله ای است که حرفهای عمیق را به فیلم تبدیل می کند و خوراک گسترده و همه فهمی از آن بدست می دهد.

در بخش دیگری ازهفت شب گذشته حبیب ایل بیگی؛ مدیرعامل انجمن سینمایی جوان به بهانه جشنواره فیلم های کوتاه که دبیری آن را نیز برعهده دارد مهمان مجله تصویری هفت بود و به توضیحاتی در خصوص این جشنواره پرداخت.

ایل بیگی گفت: درسی و یکمین جشنواره در بخش سینمای ایران شاهد انتخاب ۱۰۴ فیلم دربخش بین الملل در میان فیلم های موجود بودیم و برای بخش مسابقه از سی و سه کشور ۱۸۲ فیلم راه یافتند و در این میان سعی کردیم که تعداد برنامه های جنبی جشنواره زیاد نشود تا علاقمندان جشنواره بر فیلم ها متمرکز شوند. اما امسال شش فیلم از فیلم های برگزیده جشنواره دانش آموزی را برای نمایش دعوت کردیم و دو مرور داریم؛ حضور مهرانفر و شهرام مکفی از قدیمی های عرصه‌فیلم کوتاه و یادی می کنیم از محمدرضا شهیدی استاد و معلم سینما و فیلمبردار که در این عرصه فعال بودند و در بخش بین الملل نیز یک بخش جنبی داریم و آن معرفی مدرسه فیلمسازی فرانسوی است که سه فیلم از آن مدرسه نشان داده می شود.

وی اذعان داشت:  فیلمسازان زمانی که وارد دوره آموزشی سینما می شوند انگیزه های متفاوتی دارند و انگیزه برخی این است که فیلم سینمایی بسازند . بسیاری هم حضور دارند که پس ازآن درلابراتورخود،عکاسی را راه اندازی کنند. ولی سینمای فیلم کوتاه سینمای مستقلی است. فیلم های کوتاه فیلم های بلند کوتاه شده و یا فیلمی که مدلش سینمایی است را در این نوع سینما کمتر باید بدان بپردازیم و آثاری را انتخاب کنیم که به سینمای کوتاه و اندیشه مستقل که پارامترهای فیلم کوتاه را داشته باشد مرتبط باشد.

اما پرده آخر برنامه هفت به موضوع سینمای کودک و برنامه هایی که پس از جشنواره فیلم کودک برای رونق سینمای کودک در نظر گرفته می شود اشاره داشت که با حضور مهدی مسعود شاهی، محمد میر کیانی، رضا درستکار و غلامرضا رمضانی مورد تحلیل و بررسی قرار گرفت.

غلامرضا رمضانی از فیلمسازان فعال عرصه کودک دراین میزگرد در بیان دیدگاه های خود گفت: برای پرداخت به سینمای کودک باید گذشته هارا رها کنیم. سینما باید جهش داشته باشد که این نیز خلق الساعه به وجود نمی آید. در طی دو سال گذشته  ۲۰۰۰ فیلمنامه خوانده ام که جرقه ای در فیلمنامه ها نمی دیدیم و هر چی بود تکرار فیلمنامه های ۲۰ سال گذشته است و هیچ تغییری صورت نگرفته است. اما دربیست و هشتمین جشنواره فیلم کودک نسبت به سال های قبل میانگین فیلم هایی که مخاطب را راضی نگه دارد نیز بهتر بود.

درستکار در ادامه صحبت های رمضانی اذعان داشت: در این موضوع با دو مقوله کلی روبه رو هستیم. جشنواره کودک به عنوان گردش فرهنگی که از ضروریات جامعه ایران است اما به این جشنواره نیز نقدی وارد است که باید روش ها تغییر یابد. مقوله دیگر در این رابطه، سینمای کودک و نوجوان است که در ارتبا ط با تقاضا است. چون انفجار جمعیت در دهه ۶۰ اتفاق افتاد ما در این دوره شاهد ظهور و رونق سینمای کودک بودیم چرا که تقاضا برای آن وجود داشت و امروزه نیز با اتفاقاتی که درهمین حوزه روی داده است ضروریات داشتن یک سینمای قوی احساس می شود. در جشنواره امسال فیلم کودک عملا فیلم هاهیچ تغییری در حد متوسط و در ساختار وزیر ساخت ها نکرده اند و هیچ تفاوتی با جشنواره پیشین نداشتند چرا که هیچ فکردرست و منطقی برای آن نمی شود.

مهدی مسعود شاهی، دبیر بیست و هشتمین جشنواره فیلم کودک در رد صحبت های درستکار در خصوص عدم تفاوت میان جشنواره امسال فیلم کودک با سایر جشنواره ها گفت: جشنواره محصول یکسال است که تفکرو  ترکیب هایی که در تولید وجود دارد را ارزیابی می کند. مرحله تولید بسیار مهم است و برای خود دنیایی حرف دارد اما اگر خواسته باشیم بر اساس بحث های سلیقه ای پیش رویم صحبت های آقای درستکار صحیح است. همیشه این حرف ها وجود داشته است اما شاید یک مدیردرست بتواند نتیجه بهتری بگیرد. درهر حال عملکرد را باید در تولیدات ببینیم و فضا و فرصت باید فراهم باشد.

اما محمد میرکیانی نیز در ادامه صحبت های انجام شده بیان کرد: جوهر هنر و ادبیات کودک و نوجوان، آموزش است و کسانی که در عرصه سینمای کودک و نوجوان فعال هستند هنرمندان آموزگار هستند و مجموعه تصمیم گیرندگان در گام اول باید به هنرمندان عرصه کودک و نوجوان احترام بگذارند چرا که دردرون رشد کودک هر آنچه را که می بیند و کسب می کند ریشه در آموزش دارد. کار کودک یا کار ساده به معنای کار کودکانه و سطحی نیست بنابراین مسئولین باید جایگاه درست هنرمندان این عرصه را به رسمیت بشناسند و آنها را درک کنند.