سوره سینما- امیر صدری منتقد سینما و روزنامه نگار در یادداشتی که در اختیار سایت سوره سینما گذاشته درباره جشنواره فیلم فجر و سینمای ایران نکاتی را یادآور شده است:

می گویند جشنواره فیلم فجر بزرگترین اتفاق فرهنگی سالیانه ایران است، واقعیت هم این است که این ۱۰ روز به سینماگران و اهالی سینما و علاقمندان فرصت می‌دهد تا در زمانی کوتاه با یک سال پیش روی سینمای ایران –و البته با یکدیگر دیدار کنند و دیدگاه‌ها،رفتارها و تفکرات گوناگون را زیر ذره بین نقد و نظر قرار دهند. جشنواره فیلم فجر به رقم آنکه در سال‌های اخیر هر ساله از شمار نام‌های بزرگ حاضر در آن کاسته شده و شمار فیلم‌هایی که با دیدن آن‌های بتوان از واژه های «عالی»،«شاهکار» و «متفاوت» و «خیره کننده» استفاده کرد هم به طور محسوس کم شده است.

اما به هر حال هنوز اتفاق بزرگی در حیطه فرهنگی ایران محسوب می‌شود و همین که سینماگران و سینما دوستان را زیر یک سقف جمع می‌کند و به آن‌ها فرصت دیالوگ-هرچند محدود-و ابراز نظر در سطح رسانه‌ای می‌دهد به آن معناست که اتفاق فرخنده‌ای می‌افتد،اما اگر بخواهیم بگوییم که جشنواره فیلم فجر موفق بوده‌است یا نه،اول باید بپرسیم در چه راهی و در چه هدفی؟ واقعیت این است که تجربه‌های این‌جایی و آن‌جایی و بسیار دلایل مستدل و علمی و منطقی ثابت کرده است که سینما،و اصلا هنر،باید «خصوصی» باشد.در هیچ کجای دنیا هنر دولتی آن نتیجه باید را ثبت نکرده و فرصت سوزی‌های بسیاری را سبب شده است.

سینمای دولتی یا حتی وابسته به دولت آفات بسیار دارد و این یک واقعیت است که مدیران سینمای ایران هم آن را درک کرده‌اند.درست این است که مدیران دولتی سینما همراه و همیار سینما باشند و موانع را از سر راه سینماگران بردارند و به آن‌ها در تمام شاخه‌ها و حیطه‌ها کمک کنند و حتی آن‌ها را از لغزش ها و غفلت‌ها بازدارند،اما اینکه سینما وابسته به دولت و بدون حمایت دولت امکان نفس کشیدن نداشته باشد،اشتباهی بسیار بزرگ است که اما گاه دیده و شنیده می‌شود که انگار این اشتباه تاریخی مطلوب و مد نظر برخی از سیاستگذاران دولتی است اما به هرحال،سینمای خصوصی می‌تواند،و اصلا باید جشنواره خصوصی داشته باشد.

شکی نیست که دولت باید چهارچوب‌های کلی و سیاست‌های اصلی چنین جشنواره‌ای را تعیین کند و خطوط قرمز را برای آن تعریف کند و کمک‌های سخت افزاری و نرم افزاری در اختیار آن‌های قرار دهد،اما نبابید مجری صفر تا صد آن باشد،که چنین جشنواره ای به هر حال آسیب شناسی خاص خودرا خواهد داشت. تجربه کرده‌ایم و دیده‌ایم که جشنواره فیلم فجر می‌توانسته در تمام این سال‌ها اتفاق فرخنده‌تر و پرو پیمان‌تر و شگرف‌تری باشد و نبوده. واقعا آیا سینمایی که نگاه دولتی سیاستگزاری‌های کلان و خرد آن را انجام دهد،بودجه‌هایش را مصوب و پرداخت کند و جشنواره‌اش را هم برگزار کند،سینمای تاثیرگزار و رو به پیشرفت و پاسخگوی نیاز‌های مردمی فرهیخته از جامعه‌ای پویا خواهد بود؟

سال ها و شاید دهه‌هاست که از بحران در سینما می‌گوییم و می‌دانیم که حالا واقعا با کاهش مخاطب سینما روبرو هستیم.باید به این باور برسیم که یکی از راه‌های خروج از این بحران سینمای رقابتی متکی بر سرمایه خصوصی و البته با کمک همه جانبه و هدفمند دولت است.بدیهی است که یک جشنواره سینمایی با شکوه با حضور صاحبان تفکراتی مختلف و با دیدگاه‌های گوناگون، و آن هم برآمده از دل بخش خصوصی می‌تواندفرصتی بی‌نظیر باشد برای هدفمند کردن،و البته پرشور کردن چنین سینمایی.