نمایشگاه مطبوعات و خبرگزاری‌ها در فضایی بی‌نظم و فارغ از شور و نشاط برگزار می‌شود.

سوره سینما – میثم محمدی: وقتی صحبت از نمایشگاه می شود ناخودآگاه ذهن به سمت یک تجمع با موضوع و آثار و تبعاتی خاص می رود . آثاری که در بدنه جامعه و در زیرشاخه های مختلف می تواند موتور محرک و عامل پویایی در آن موضوع مورد نظر باشد . با این توضیح وقتی مطبوعات و خبرگزاری ها را پی آمد پدیده نمایشگاه تصور می کنید ، انتظاری وسیع و عمیق از آن دارید.چرا که ماهیت و چیستی مطبوعات و رسانه ها و تداوم حیات آنها در ارتباط با توده و تعامل و تبادل و ایجاد فکر و اندیشه میان آنهاست. اکنون وقتی که با چنین ذهنیتی پا در مصلی تهران می گذارید و به بازدید از بیستمین نمایشگاه مطبوعات و خبرگزاری ها می‌روید،بر خلاف تمام این پیش فرض ها از همان ورود اولیه ، بی رمقی نمایشگاه شما را آزار می دهد.این بی رمقی و انفعال را می توان از تبلیغات محیطی اطراف دید تا عدم تحرک و پویایی غرفه هایی که بیش از ۸۰ درصد آنها را اهالی مطبوعات پرکرده اند .جالب اینکه در این بین هنوز غرفه هایی به چشم می خورند که مشغول چسباندن عنوان نشریه خود بر پیشانی محل استقرار خود هستند.

گشت و گذار و چشم چرخاندن های پیاپی هم فایده ای ندارد و ساعت ها و دقایق می گذرند و اتفاق خاصی که بتواند عنوان نمایشگاه مطبوعات را معقول تر و ملموس تر کند به چشم نمی آید و به گوش شنیده نمی شود . در صورتی شاهد چنین وضعیتی هستیم که این نمایشگاه در دوره گذشته نیز برگزار نشد و انتظار می رفت با جانی تازه و تحولی اساسی در دولت جدید پا به عرصه بگذارد و شخصیت و کالبدی اثر گذار از خود نشان دهد.بروز چنین انتظاری از آنجایی است که باید طبق یک مخاطب شناسی و نیازسنجی برنامه های را از پیش تعیین کرده و در ایام برگزاری نمایشگاه به ترویج و تشریح آنها بپردازیم ، ضمن اینکه در سوی دیگر نیز باید با کمک ارگانها و نهادهای مرتبط در خصوص اطلاع رسانی صحیح و تبلیغات وسیع اقدامات لازم صورت می گرفت تا فقط شاهد تجمع رسانه ها در یک مکان نباشیم.

نسبت نمایشگاه مطبوعات با مردم چیست؟

شکی در این نیست که مطبوعات در اصل نگاه خود را به بازخورد مردم و واکنش آنها نسبت به رویدادها و مواضع گوناگون دوخته اند که اگر این ارتباط از میان برداشته شود ، در واقع وجود مطبوعات و رسانه ها بی معنی خواهد بود .پس طبیعی است که برای حضور مردم در نمایشگاهی که محل تجمع رسانه های چاپی و مجازی است ، باید برنامه ریزی و فراخوانی گسترده صورت بگیرد تا اقشار مختلف با سلایق و تفکرات گوناگون در آنجا حضور یابند . البته که از طرفی هم باید این نکته را هشدار داد که بیش از پیش نگاه مردمی به رسانه ها کمتر شده و شاید به نوعی میزان اطمینان به رسانه ها در کشور پایین آمده تا شاهد قطع ارتباط مخاطب با آنها باشیم ، کما اینکه این ارتباط پیش از این نیز محدود به قشر خاص و تفکرات جناحی می شد که بسیاری از آنها به واسطه جایگاه اجتماعی و شغل خود مشتری نشریات بودند و در یک حالت عمومی نمی توان سطح قابل توجهی از جمعیت کشور را مرتبط با نشریات دانست و پدیده ای که امروزه موجبات دوری بیش از پیش توده از نشریات در معنای سنتی آن ، یعنی رسانه های چاپی را فراهم کرده است، وسعت و سرعت فضای مجازی و الکترونیک است که به نوعی ذهن مخاطب را تسخیر کرده و با ابزارهای گوناگون مدام او را در جریان اخبار و اطلاعات قرار می‌دهد. ضمن اینکه وابستگی مردم کشورهای جهان سوم به فرهنگ شفاهی و آمار پایین مطالعه نیز مزید بر علت است تا به نوعی برگزاری چنین رویدادهایی را که هیچ تفکر و برنامه ای برای حرکت صعودی و ارتقاء سطح ارتباط توده با رسانه را ندارد، بی بو و خاصیت کرده و فقط بعنوان یک عملکرد پر طمطراق در کارنامه دولتمردان ثبت و ضبط می‌شود که مبادا عریضه مدعیان فرهنگ خالی بماند.

کنج عزلت برای نشریات تخصصی سینما

در میان تمامی رسانه هایی که در سالن شبستان مصلی تهران جمع شده اند عناوین مختلفی به چشم می خورد که بطور طبیعی آمار نشریات و خبرگزاری ها با گرایش های سیاسی بیش از بقیه است ، اما اگر حوصله به خرج ندهید و در این فضای کسالت بار کمی تحمل نداشته باشید و جستجو نکنید ، بی تردید چشمتان به نشریات فرهنگی و تخصصی حوزه سینما نمی خورد . نشریاتی که در گوشه و کنار و در دالان های فرعی خلوت کرده اند و به فعالیت خطیر عرضه شماره های پیشین خود می پردازند و خبری از نشست و حرف و حدیث و اتفاقی که در خور نمایشگاه باشد نیست . البته که این روند نشریات تخصصی سینما سالهاست که در نمایشگاه متداول است و در واقع فقط به عرضه مجلات باقیمانده در انباری های خود می پردازند و ولا غیر.در صورتی که باز هم با تمام تحرکات و اختلاف نظرها و مباحثی که در بدنه سینمای کشور اتفاق می افتد ، بسیار می‌توان از این فضا بهره برد و مباحث گوناگونی را به بحث و نظر گذاشت و نتایجی کارگشا را حاصل کرد ، هر چند که بسیاری توجیهات خاص خود را دارند که شاید هم منطقی باشد.

بازنگری در اهداف برگزاری نمایشگاه مطبوعات

تعریف یک الگوی فرهنگی منطبق با شرایط جامعه و با آگاهی به ظرفیت های مخاطب و بررسی نظام رسانه ای کشور می تواند در ساماندهی به چنین رویدادی موثر باشد. از طرفی هم باید اقشار مرتبط و مختلف مشارکتی فعال داشته باشند تا به مرور بتوان به تولید آگاهی و ترغیب مردم به سوی فرهنگ مکتوب رسانه ای و تاکید بر اهمیت آن پرداخت .در مجموع باید به واقع هدف از برگزاری نمایشگاههای اینچنین را بصورت کامل مشخص کرد و صرف یک تجمع و اعلام حضور کمی و در واقع برای ارائه یک بیلان کاری اتفاق خاصی نخواهد افتاد ، در صورتی که هزینه های سنگینی نیز برای برگزاری این رویداد صرف می شود ، پس باید به آن در جایگاه مهمتری نگریست ، هر چند که این نگرش مستلزم هویت بخشیدن به جایگاه اهالی رسانه و کارکرد و تاثیر رسانه در آگاهی و رشد جامعه است که شاید همین امر هم موجب چنین نمایشگاه کم رمقی می شود ، زیرا بسیاری از این رسانه ها وابستگی های مادی و معنوی بسیاری به بدنه دولت دارند و در اصل شاید انتظار بیش از حد از چنین فضایی غیرمنطقی باشد.