تهیه‌کننده «میهمان داریم» معتقد است سینمای ایران از ظرفیت بازیگری پرویز پرستویی استفاده نکرده است.

سوره سینما- میثم محمدی: منوچهر محمدی در بخش دوم گفت و گوی مفصل با سوره سینما درباره ترکیب بازیگران «میهمان داریم» و جایگاه پرویز پرستویی در این فیلم صحبت کرد.

به نظرم یکی از نقاط مثبت این فیلم بازیگران آن هستند. پرویز پرستویی که در سال‌های اخیر نقش آفرینی قابل توجهی نداشته در «میهمان داریم» پا در یک مقطع سنی گذاشته که فصل جدیدی برای او محسوب می‌شود. از اول به پرستویی فکر می‌کردید؟

منوچهر محمدی: از زمانی که طرح به ذهنم رسید و بعد روی کاغذ آمد، یکی از گزینه ها و شاید تنها گزینه مدنظر ما پرویز پرستویی بود. خوشبختانه پس از اینکه موضوع را با ایشان در میان گذاشتیم از طرح و ایده استقبال کردند و طبعا در مرحله نگارش و بعد هم در مرحله اجرا پیشنهادهای خوب و سازنده ای ارائه کردند. به هر صورت پرستویی از معدود بازیگران مولف سینمای ایران است و صادقانه باید بگویم سینمای ایران نتوانسته بطور کامل از ظرفیت های ایشان بهره لازم را ببرد. من توفیق چندین همکاری با این بازیگر را داشتم که در ژانرهای مختلف بود و این نشانگر توانایی بالای این بازیگر است. مساله‌ای که من در طی همکاری با پرستویی برای فیلم «میهمان داریم» متوجه شدم، دلخوری این بازیگر از مسیر سینمای ایران است که دارد به سمتی می رود که جنس موضوعات و فیلمنامه ها عملا ایشان را راضی نمی کند و این گلایه را از بازیگران دیگر هم سراغ داریم که موضوعات و فیلمنامه ها سبک و سطحی شده است. اما این آزمون بزرگی است که یک بازیگر بتواند در نقش های متفاوت و پیچیده حضور پیدا کند که پرستویی این ویژگی و توانایی را دارد . اما چند سالی هم بود به دلیل نقش هایی که ایفا کرده بود و از نتیجه آنها راضی نبود ، کمتر در سینما حضور داشت تا به عقیده من با «میهمان داریم» فصل جدید را آغاز کرد.

علاوه بر پرستویی دیگر بازیگران فیلم هم بخوبی ایفای نقش کردند.

بار اصلی روی دوش چهار شخصیتی بود که پرستویی ، خانم خردمند و گلستانی و همچنین بهروز شعیبی آنها را ایفا می کردند و به نظرم همه با این قصه چه از لحاظ باور و چه از لحاظ فیزیک و ویژگی ها منطبق بودند و تلاشی هم که آقای عسگرپور داشتند این بود که بازی ها خیلی گل درشت نباشد و خودشان را بازی کنند و مساله ای نباشد که جریان را از روال اصلی خارج کند.حتی برادران صادقی که عملا در بازیگری سینما حرفه ای نیستند نیز حضور موفقی دارند و اکثر بازی ها هم سطح است ، برخلاف برخی آثاری که در چند نقش از بازیگران حرفه ای بهره می برند و مابقی برای آنها مهم نیستند و در سطح پایین تری قرار دارند و در اجرا هم نوعی کم توجهی به این نقش ها از سوی کارگردان هم صورت می گیرد ، در حالی که حتی محبوبه فیلم ما هم از میان بازیگرانی انتخاب شد که بتواند آن حس مورد نیاز را به مخاطب منتقل کند. این هم سطح بودن می تواند جزو محسنات یک کار محسوب شود.

در مورد اسم فیلم و کنکاشی که درباره میهمان مورد نظر اتفاق افتاده ، حدس و گمان های فراوانی وجود دارد . به نظر من که می توان با توجه به شرایط حاکم در داستان یک ما به ازا برای میهمان پایانی در نظر گرفت ، اما فکر می کنم ما میهمانان دیگری هم در این فیلم داریم .

بهتر است ابتدا بگویم که ما ایرانی ها یک سنت قدیمی نسبت به کشورهای دیگر داریم که کمتر در آنها مشاهده می شود ، آنهم زمانی که قرار است برای ما میهمان بیاید و ناخودآگاه همه چیز دگرگون می شود ، حتی مشاهده شده که زن و شوهری که با هم مشکل دارند ، زمانی که میهمان می آید تلاش می کنند روی خوش نشان بدهند و بهترین غذا را تهیه کنند و بهترین ظاهر را برای منزل در نظر بگیرند . برای خانواده این فیلم هم همینطور بود و باید مهیای یک اتفاقی می شدند و باید دلیل نیز برای آن در نظر می گرفتیم . نکته ای که با آقای عسگرپور بسیار راجع به آن بحث کردیم این بود که می شد این فیلم رو برد به سمت یک میهمان خیلی مشخص ، بعنوان مثال یک مقام عالی رتبه کشور ، یا یک روحانی خوش نام و در اصل شخصی که ما به ازای بیرونی خیلی مشخصی داشته باشد ، اما جمع بندی آقای عسگرپور بود که ما این رو به عهده خود مخاطب بگذاریم ، اما به تعبیری همه آنهایی که در سالن سینما نشسته اند میهمان آن لحظه هستند و همه جامعه ایران میهمان لحظه ای هستند که با کشف و شهودی روبرو می شوند و در واقع شاهد گزارشی هستند که حاج ابراهیم از زندگی و خانواده خود می دهد با این مضمون که ممکن است این انسان هایی که برای ارزش ها جانشان را فدا کردند ، فراموش شوند . به واقع تمام چشم هایی که ناظر بر این فیلم است میهمان هایی هستند که وارد این قصه شدند و مناسبات این خانواده را دیدند و لحظه های آنها را تجربه کردند و این خوب است که ما یک بار میهمان قهرمانان بی ادعا و خاموشی شویم که در مقابل این همه ایثار مطالبه ای ندارند.

بی تردید با کارگردان هایی کار می کنید که از لحاظ ایدئولوژی و در واقع ارتباط با جهان داستان اشتراکات زیادی داشته باشید . همکاری و تعامل با عسگرپور چطور بود؟

من حس و حال چند فیلم آقای عسگرپور را دوست داشتم و همیشه بدنبال این بودیم که شرایط همکاری پیش بیاید که نمی شد .جالب است که بگویم من با مرحوم ملاقلی پور بارها تصمیم گرفتیم کار کنیم ، ولی شرایطی پیش می آمد که محقق نمی شد تا اینکه ایشان یکبار آمدند و خروجی آن شد « میم مثل مادر» که به عنوان آخرین اثر مرحوم ملاقلی پور قابل قبول از آب در آمد . در مورد آقای عسگر پور هم من دیدم که با موضوع ارتباط لازم را برقرار کردند . در مورد تعامل هم من همیشه سعی می کنم که پیشنهادات تکمیلی خودم را پس از نگارش و در مرحله اجرا در اختیار کارگردان بگذارم و این به معنای دخالت در کار فیلمساز نیست ، چون من پیشنهادات را میدهم و آنها را مخیر می کنم که انتخاب داشته باشند . بعنوان نمونه سکانس حمام کردن رضا را بعد از تکمیل فیلمنامه ارائه کردم .

چقدر دغدغه این را داشتید که فیلم با استانداردهایی ساخته شود که مخاطبی فراتر از مرزهای ملی داشته باشد؟

اولین تجربه ما با مخاطب بین المللی در جشنواره فجر بود که در بخش فیلم های آسیایی برنده سیمرغ بلورین شد، بعد از آن مراسم مواجهه‌ای با داوران داشتیم که با فیلم ارتباط خوبی برقرار کرده بودند ، ضمن اینکه خانم نقیبی که مسئول بین الملل حوزه هنری است به من اطلاع داد که «میهمان داریم» جزو معدود فیلم هایی بوده که مخاطبان خارجی جشنواره با آن ارتباط برقرار کرده اند.بعد از آن هم در جشنواره بوسان کره جنوبی بود که آقای عسگرپور تشریف بردند و از همان استقبال خبر می دادند . ضمن اینکه این جریان بستگی به ساختار و نحوه اجرا و زبان فیلم دارد تا بتوانیم حرفمان را در سطح وسیع تری مطرح بکنیم و به زبان سینما نزدیک تر شویم ، چون زبان سینما یک زبان بین المللی است که اگر قواعد آن را به درستی رعایت بکنید ، بطور طبیعی مخاطب غیر ایرانی می تواند با کار ارتباط برقرار کند که در مورد «میهمان داریم» هم این اتفاق افتاده است.

به عنوان یک تهیه‌کننده که فیلمش روی پرده سینماها است، احتمالا رضایت کامل از شرایط موجود اکران ندارید و فکر می‌کنید برای بهبود این امر چه باید کرد؟

سینمای ایران دچار یک سری بیماری مزمن کهنه است که نمی‌دانم کی متولیان می خواهند توجه کنند؟ ما کمبود سالن داریم و با تمام اینکه در حوزه تولید به فضای باز و طبیعی رسیدیم و خیلی موانع دست و پا گیر نداریم، اما در حوزه اکران ما هنوز یک سیاست کوپنی داریم. ناچاریم فیلم ها را در یک شرایط و زمان خاص اکران کنیم که خود این تبعات اجتناب ناپذیری دارد و با توجه به مجموع این محدودیت ها تصمیم پخش حوزه هنری هم بر این شد که فیلم در پاییز اکران شود. نکته دیگر این است که متولیان سینمای کشور انگار فقط در حوزه تولید وظیفه دارند و به محض اینکه به نوبت اکران می‌رسیم کسی برنامه ای ندارد و عملا هیچ نوع سیاست حمایتی در این بخش وجود ندارد و اتفاقا این حمایت نباید به فیلمساز، تهیه‌کننده و یا سرمایه گذار برسد. بلکه باید به مردم تعلق بگیرد، یعنی اگر دولت‌ها خود را در همان تعریف کلی سلامت جامعه و اوقات فراغت و تفریح مردم موظف بدانند، باید به این فکر کنند که بخش عمده‌ای از این جریان بر عهده سالن‌های سینماست و اگر این حمایت صورت بگیرد، بطور حتم آثار سینمای ایران با استقبالی بیش از حالا مواجه می‌‌شود.

در پایان به طور مشخص درباره اکران فیلم سینمایی «میهمان داریم» و روزهای آینده چه پیش‌بینی می‌کنید؟

شروع خوبی در این فصل داشتیم و طبیعی است که با پخش کننده در حال یکسری رایزنی هستیم. امیدواریم جاهایی از جمله شهرداری و صدا و سیما که در زمینه تبلیغات قول مساعدت دادند اقدام کنند و اگر این بخش به درستی انجام شود «میهمان داریم» مخاطبان خودش را جذب می‌کند.