کارگردان فیلم سینمایی «روزهای زندگی» نگاه ژورنالیستی به مشکلات اجتماعی را یکی از ضعفهای سینمای ایران در این سالها دانست.
پرویز شیخطادی درباره اهمیت سینمای اجتماعی و تأثیر الگوسازی در رفتارهای اجتماعی به خبرنگار پایگاه خبری ـ تحلیلی سوره سینما گفت: سینمای اجتماعی و تولید آثار پرمخاطب در این زمینه یک ضرورت است. در هر جامعه نگاه هشیار سینمای اجتماعی نسبت به مسائل و ناهنجاریها می تواند بسیار کارآمد و حیاتی عمل کند. سینما برگرفته از علوم مختلف است، از این رو فیلمساز نمیتواند به تنهایی برای جامعه نسخه بپیچد. سینما باید همواره با ایجاد تعامل میان خود و کارشناسان علوم اجتماعی، روانشناسان علوم دینی و غیره سعی در کارآمد بودن داشته باشد.
کارگردان «شکارچی شنبه» افزود: گاهی رسانههای خبری ناهنجاری یا معضل اجتماعی را نادیده میگیرند یا منعکس نمیکنند در اینجا وظیفه سینما است که با نیت رفع آن معضل حرکتی هشدار دهنده انجام دهد. البته باید در نظر داشت وظیفه سینما انعکاس صرف ناهنجاریها نیست. اگر با مشاوره متخصصین و کارشناسان یک اثر تولید شود ، روش چگونگی برخورد با معضل را هم به مخاطب ارائه میشود.
وی افزود: قرار نیست که فیلمساز بر کلیه علوم واقف باشد، پس در حوزه روانشناسی، جامعهشناسی، علوم پزشکی و علم فقه و … باید روشی تحقیقی و پژوهشی را برای نگارش یک فیلمنامه و ساخت آن در پی گیرد.
این نویسنده و کارگردان ادامه داد: به طور مثال درباره موضوع طلاق اثری تولید می شود، اگر با تعامل میان فیلمساز و کارشناس امور خانواده انجام شود پرونده های مستند و واقعی برای آنها باز خواهد شد. متخصصین و مشاوران خانواده اغلب بر این باورند که علت گسترده شدن طلاق در جامعه نبود الگوی زندگی موفق در مسائل فرهنگی و هنری جامعه است. سینما میتواند برای روابط صحیح در خانواده و رفتارهای اجتماعی الگوسازی کند. نشان دادن رفتارهای ایدهآل باعث میشود مخاطبان علت عادی شدن و رسیدن به روزمرگی در زندگی خود را واکاوی کنند.
شیخطادی ادامه داد: سینما اگر ایده آل رفتاری یا به قولی آن چیز که باید باشد را نشان دهد، می تواند روابط اجتماعی جامعه را به سمت و سوی اخلاقی و سلامتی سوق دهد. مثلاً اگر اخلاق پهلوان و جوانمردی در جامعه و فرهنگ ما از بین رفته آن را به وسیله سینما احیا کرد و به نسل جدید یادآور شد.
وی افزود: در مطرح کردن ناهنجاریهای جامعه اگر فیلمساز درد را حس میکند کارشناسان با مشاوره میتوانند عیبیابی و آسیبشناسی و چگونگی ایجاد شدن آن معضل را ریشهیابی کنند.
شیخطادی در پایان گفت: شمایل کلی سینمای اجتماعی در سالهای اخیر تقریباً وجه کاملی ندارند. اغلب تنها به صورت انعکاسی و ژورنالیستی معضلات را نشان دادهاند. در شرایط کنونی هم که اکران و تولید دچار مشکلات زیادی است، فیلمسازان ترجیح میدهند بیکار بمانند، تا اینکه بخواهند سرمایه دیگران را با ساخت یک اثر به خطر بیندازند.