فیلم‌های سینمایی «بید مجنون» و «حوض نقاشی» از تولیدات حوزه هنری در کویت نمایش داده شدند.

سوره سینما- به گزارش پایگاه خبری حوزه هنری، رایزن فرهنگی کشورمان عباس خامه‌یار که مدیریت این جشنواره را به عهده داشت، گفت: در پاسخ به این استقبال خوب مردم باید برنامه‌ریزی مستمر و وسیعی مد نظر قرار دهیم. امید است با شروع سال جدید میلادی و به میمنت این استقبال گرم, صفحه جدیدی از روابط سینمایی ایران و کویت آغاز شود و تولید کنندگان سینمایی کشور مانند حوزه هنری در این مهم فرهنگی، همکاری و همراهی کنند؛ چرا که فیلم های حوزه هنری مناسب اکران در کشورهای مسلمان است و با استقبال خوبی در کویت مواجه شد.
در روز پایانی هفته فیلم ایران در کویت، چهارشنبه دهم د یماه و مصادف با شروع سال میلادی جدید با نمایش فیلم های «بید مجنون» و «حوض نقاشی» (از فیلم های حوزه هنری) و همچنین «راه آبی ابریشم» و «گهواره ای برای مادر» و جلسه نقد و بررسی با حضور گسترده منتقدان سینمایی هنرمندان و مسئولان کویتی و اعضای انجمن دوستی ایران و کویت و جمع کثیری از خبرنگاران و اصحاب رسانه سالن سینمای «سنسکیپ» برگزار شد.

این جلسه ابتدا با مقدمه منتقد سینمایی «عماد النویری» مدیر انجمن سینمایی کویت آغاز شد که به بررسی تاریخ سینمای ایران و نخستین خیزش‌ها و فعالیت های سینمایی ایران پرداخت. ایشان ضمن اشاره به این که سینمای ایران سینمای سهل و ممتنع است به بررسی مهم ترین فیلم های ایرانی که جوایز جهانی از آن خود کرده اند پرداخت و اظهار امیدواری کرد: اقدام رایزنی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در برگزاری این هفته فیلم –در کنار دیگر برنامه‌های رایزنی در زمینه موسیقی و ادبیات و هنر- در نوع خود ستودنی است و امید که استمرار یابد و زمینه آشنایی علاقه مندان به هنر هفتم در کویت با سینمای ایران را فراهم آورد.
نادر القنه در این مراسم با اشاره به نقش کلیدی ایران در منطقه گفت: با وجود تمام مشکلات سیاسی و اقتصادی که ایران با آن مواجه است، در این هفته فیلم و با نمایش نمونه کوچکی از دستاوردهای سینمای ایران، می‌بینیم که ایران نه تنها توانسته از صنعت فرهنگی مهم و اساسی خود یعنی سینما خوب محافظت کند بلکه به بهترین شکلی در آن درخشیده و جوایزی جهانی از آن خود کرده است.
سپس وی به تاریخ سینمای ایران پرداخت و با سیری در اولین حرکت های دوربین سینما در ایران در سال ۱۹۰۰ و از فیلم های دختر لر و حاجی آقا اکتور سینما، به بررسی جوایز مهم سینمایی و کارگردانان و تهیه‌کنندگان صاحب سبک ایران و گرایش های مختلف سینمای ایران پرداخت. القنه چالش میان دین و التزامات دینی از سویی و هنر هفتم از سوی دیگر را از مهم ترین چالش هایی قلمداد کرد که مشغله اساسی سینماگران در کشورهای مسلمان است و ادامه داد: نه تنها دوربین و هنرمند ایرانی به بهترین شکلی این دو را در کنار هم و در آشتی کامل و تعاملی پویا قرار داده بلکه سینمای ایران به تثبیت ایدئولوژی و ارزش های اسلامی در آن کشور خدمات شایان توجهی ارائه کرده است.

همچنین القنه به استقلال سینمای ایران و حفظ چهره قومی و ملی خود و دوری از تقلید از سینماهای هالیوود و بالیوود پرداخت و افزود: نقش تربیتی و اخلاقی سینمای ایران، شرکت های بزرگ سینمایی را برآن داشته تا متقاضی فیلم های ایرانی باشد. سخنران بعدی جلسه، دکتر سلیمان آرتی بود که سخنان خود را با یک خاطره شروع کرد: در سال ۲۰۰۶ در آمریکا بودم برای یک فرصت مطالعاتی، که دیدم یکی از انجمن های سینمایی فیلمی را به نمایش گذاشته است تا گرایش های جدید سینمای مدرن را مورد بحث و بررسی قرار دهند. برای من خیلی عجیب بود که این فیلم نه غربی بود و نه هندی بلکه یک فیلم ایرانی بود به نام «طعم گیلاس» و این نشان می دهد که سهم ایران در سینمای جهان غیر قابل انکار و غیر قابل حذف است و این علیرغم تمام بازدارنده ها و موانع داخلی و خارجی است که بر سر راه هنرمند و سینماگر ایرانی قرار دارد. سینماگران ایران این موانع را به سکوهای پرتاب به جلو قرار داده اند و بیش از ۲۰ جایزه جهانی را از آن خود کرده اند. اکنون سینمای ایران از خیلی از امکانات فنی مدرن محروم است ولی استعداد سینماگر ایرانی جایگزین هایی برای این محرومیت یافته است. اگر سینمای ایران را با سینمای پرهزینه هالیوود مقایسه کنیم در می‌یابیم که گرایش های اخلاقی و ارزشی، محور کار سینمای ایران و دلیل رواج و شیوع آن قرار گرفته است

وی ادامه داد: در حال حاضر نظام جمهوری اسلامی ایران باید به سینمای خود افتخار کند، چرا که خدمات این بخش برای ترویج فرهنگ و تاریخ ایران و رفع ذهنیت‌ها و بدبینی‌های بین المللی بسیاری نسبت به این کشور عهده دار است. سینمای ایران باید به واقعیت حاکم در جامعه نزدیک تر شود تا مصادیق و مخاطب خود را از دست ندهد.

پس از صحبت های دو سخنران نوبت صاحب نظران حاضر در جلسه و نقد و نظرهای آن ها رسید که برخی از این نکات به شرح زیر هستند:
۱. شرح ضرورت پنجره‌ای که این هفته فیلم به سوی هنر هفتم در ایران گشود و سرزنش متصدیان امر در تاخیر برگزاری این برنامه؛ چرا که این اتفاق سالیان پیش باید می‌افتاد و استمرار کیفیت سینمای ایران در خور این است که در صدر فیلم های اکران شده در کویت و دیگر کشورهای عربی قرار گیرد؛ ولی روابط کم رنگ فرهنگی میان این کشورها مانع راه بوده است. سفر اخیر امیر کویت به ایران صفحه جدیدی در تعاملات دو کشور باز کرده است و برگزاری هفته‌های فرهنگی و هفته‌های سینما می‌تواند زمینه ساز و تحکیم بخش روابط جدید باشد.

۲. با پی گیری فیلم ها‌ی ایرانی از راه های مختلف دریافتیم که سینمای ایران به نوعی به اندوه و گریه گرایش دارد. به نظر می‌رسد گذشته از پیشینه تاریخی ایران و رد پای اندوهی که در آن ملموس است، یکی از عوامل این اندوه، ریشه در عاشورا و اندوه حسینی دارد. این اندوه نه تنها در سینما بلکه در ادبیات و موسیقی نیز قابل لمس است و رنگ و بوی خاصی به فرهنگ ایران داده است.

۳. با ایران نیاز به تحکیم ارتباط متقابل و بی‌واسطه داریم. نباید برای شناخت ایران به وسایل جمعی غربی تکیه کرد بلکه ایران را باید از زبان خودش شناخت و ساده ترین زبان زبان سینماست. فیلم هایی مانند «بید مجنون» که عمق تفکر فیلم ساز ایرانی در رساندن پیام را می‌رساند و یا «حوض نقاشی» که جدیت و هزل و نگاه انسانی را در هم می‌آمیزد، گویاترین زبان برای معرفی مردمی است که در همسایگی ما هستند. سال هاست که ادبیات فارسی از راه کتاب های ترجمه انگلیسی و غربی می خوانیم و آنان نیز دستاوردهای جهان عرب را از زبان ترجمه غربی می‌خوانند؛ در حالی که زبان مشترک ما، سنخیت فرهنگی و اشتراکات بسیار زیادی است که با هم داریم ولی امپریالیسم با تفرقه افکنی مانع این همدلی شده است.

۴. برای شکل گیری یک ارتباط سالم و برای واسطه قرار دادن سینما به عنوان گویاترین زبان، امید می‌رود در انتخاب فیلم‌های مورد نمایش دقت شود تا مسائل مورد اتفاق و دور از تشنج آفرینی این جریان شکل گیرد؛ چرا که بی‌دقتی در این امر می تواند باعث گسست بیشتر شود.