توجه و اقبالی که رسانه‌ها و مسئولان به فوتبال و حاشیه‌هایش نشان می‌دهند با تمرکزی که بر سینما و اوضاع بحرانی آن دارند، قابل مقایسه نیست.

سوره سینما: تا چند ساعت دیگر یکی دیگر از بازی های مهم فوتبال برگزار می شود و دو تیم محبوب و پرطرفدار ایرانی مقابل هم قرار می گیرند، دربی ها همیشه فرصتی برای ایجاد جذابیت در زندگی روزمره بوده اند، ملال و تکرار زندگی هر روزه به واسطه هیجان فوتبال کمرنگ می شوند و چند روز پیش از مسابقه تمرکز بیشتر رسانه ها بر مسئله فوتبال است.

امسال هم بازی پرسپولیس و استقلال بهانه ای برای رجز خوانی و کری هایی بود که پای ستاره های سینما و موسیقی را هم به صفحه مطبوعات باز کرد، هواداران مشهور و محبوب تیم ها با بیان علاقه و تعصب خود تلاش می کنند گرمای رقابت را بیشتر کنند و بر جذابیت های آن بیفزایند.

دربی امسال با اتفاقی خوش یمن همراه شده است، حل بحران اکران عید فطر و اضافه شدن سینماهای حوزه هنری و شهرداری تهران به سیستم اکران می تواند فضایی مناسب به وجود بیاورد تا دوباره اکران سینماها رونق بگیرد. هر چند که به نظر نمی رسد برای مسئولان فرهنگی، سینما به اندازه فوتبال برای مسئولان ورزشی مهم باشد.

نمایش سه فیلم که هر یک قابلیت تبدیل شدن به اثری پرفروش را دارند باید با حمایت نهادها و ارگان های فرهنگی و سینمایی همراه شود تا بازار راکد سینما سر و سامان بگیرد، سه فیلم اکران عید فطر محصول بخش خصوصی سینمای ایران هستند و با توجه به مشکلات اقتصادی سینما و بخش خصوصی نمایش پررونق این آثار می تواند، در بخش خصوصی ایجاد انگیزه و امید بیشتر برای فعالیت داشته باشد.

فوتبال به عنوان پدیده ای فراگیر و عاملی برای ایجاد امید و انگیزه در جامعه، عنصری برای تقویت روحیه ملی و تفریحی برای نیروی عظیم جوان در این جامعه پرجمعیت، همواره مورد توجه رسانه ها، هنرمندان و حتی کارشناسان حوزه های اجتماع، فرهنگ و رسانه بوده است.

استفاده از جذابیت های فوتبال با وجود حاشیه های ریز و درشتی که ستارگان ورزشی به وجود آورده اند، امری عادی است و برای مدیران و مردم پذیرفته شده است، اما سینما به عنوان رسانه ای که می تواند رقیب جدی سینما در بخش جذب مخاطب باشد، همواره با بی مهری مواجه شده است، مشکلاتی که برای اکران عید فطر به وجود آمد را در کنار حمایتی که همواره از فوتبال شده، قرار بدهیم متوجه می شویم که ارزش ها و پتانسیل سینما چقدر نادیده گرفته می شود.

فوتبال در دنیای امروز به عنوان عنصری پولساز و موثر بر بدنه جامعه پذیرفته شده و بسیاری از معادلات اجتماعی در سطح ملی و بین المللی برپایه آن شکل می گیرد، سینما هم به واسطه همه جذابیت و امتیازهایی که دارد نقشی تعیین کننده در شکل گیری روابط و ذهنیت ها دارد، اما در ایران آن گونه که با فوتبال و مسائلش مهربانانه برخورد می شود، با سینما برخورد نمی شود.

سینما و جشنواره فیلم فجر، تنها قرار نیست فرصت هایی برای درخشش بیشتر فوتبال باشند، سالن های سینما تنها ظرفیتشان افزایش مخاطب برای ورزش فراگیر فوتبال نیست، رابطه این دو پدیده جذاب می تواند، به نفع هنری باشد که در سال های اخیر از نظر مدیریتی و اقتصادی در شرایطی ناگوار به سر می برد، در حالی که قراردادهای فوتبالیست ها به راحتی ارقام میلیاردی را نشان می دهد، دستمزد ستاره های سینما هنوز حاشیه ساز و محل انتقاد است.

در حالی که سینمای ایران به واسطه حضور سینماگران برجسته و جهانی، نامی آشنا در عرصه های بین المللی و فرهنگی است، توجه بیشتر به ظرفیت های سینما و فیلمسازی در ایران، تقویت زیرساخت ها، رونق سالن سازی و حمایت از آثار سالمی که برای مخاطب ساخته می شوند، اگرچه همه محدودیت ها و ظلم هایی که به سینما می شود را جبران نمی کند، اما قطعا دستاوردهایی عظیم و سودمند (بسیار بیشتر از فوتبال) برای جامعه ایرانی خواهد داشت.

علی رضایی