آیین بزرگداشت محمدعلی کشاورز همراه با صحنه‌هایی تاثیرگذار و خاطره‌انگیز بود.

سوره سینما – میثم محمدی: سالانه بزرگداشت های بسیاری برای چهره ها و مفاخر گوناگون در عرصه های مختلف ادبی ، هنری ، تاریخی و علمی برگزار می‌شود که هر یک از جنسی خاص و حال و هوایی دیگرگون برخوردار است. اینکه در یک تجمع همدلانه و به پاس زحمات و تلاش ها و حضور مستمر و موثر یک چهره خاص به تکریم جایگاه او می پردازند ، یک جنبه جریان است ، اما از سوی دیگر باید برخی از این بزرگداشت ها را خاص و منحصر به فرد دانست ، نه به دلیل شکل برگزاری و تشریفات و کمیت حضور افراد و چنین فاکتورهایی، بلکه مهمترین عاملی که یک بزرگداشت را وزن و رنگی متفاوت می‌بخشد، شخصیت و جایگاه کسی است که چنین مراسمی به پاس خدمات او برگزار می شود . شب گذشته یکی از این آیین های تقدیر برگزار شد که گرمایی خاص داشت و از ویژگی‌هایی قابل تامل برخوردار بود . وقتی به نام محمد علی کشاورز می‌رسیم باید ناخودآگاه به نسلی سفر کنیم که به مراتب با دشواری ها و مصائب بیشتری مواجه بودند و شرایط فرهنگی خاصی را پشت سر گذاشتند.

عزت الله انتظامی، علی نصیریان، داوود رشیدی، جمشید مشایخی، جعفر والی و بسیاری چهره های دیگر در عرصه هنر های نمایشی که به جرات می توان گفت که مشعل فروزنده هنر بازیگری در ایران را به دست گرفتند و با خلوص و تلاشی بی بدیل نسل به نسل این روشنایی را با خود آوردند و به آیندگان خود سپردند. هنرمندانی که اصالت و پشتکار آنها نمونه ای ندارد و آنها بودند که با عشق اصیل و ناب خود شخصیت هایی را خلق کردند که سالهای سال در اذهان مخاطبان باقی مانده است . آنها بودند که علاوه بر اینکه در طول یک قرن حضور مستمر و رشد و بالندگی در فردیت هنری خود، بسیاری را نیز با خود همراه کردند و نقش راهنما و چراغ راه را بازی کردند. وقتی به کارنامه محمد علی کشاورز نگاه می‌کنید، هیچ جایی از نامهای بزرگ سینمای ایران خالی نیست، نام‌هایی که هر کدام در جریان فرهنگی کشور تاثیراتی به سزا داشته اند و کشاورز هم با باور قلبی در مقابل دوربین آنها ایستاد و شمایلی از شخصیت های تاریخی، دینی و کاراکترهایی سرشار از اندیشه و تفکر را جان بخشید و بر لوح سینمای کشور حک کرد.

در کنار تمام این توانمندی ها و این کارنامه پربار نسل کشاورزها نسلی مملو از پاکی و صمیمت ناب است ، نسلی که آغشته به زرق و برق شهرت نشد و همیشه به معنای واقعی بر طبل انسانیت و مردمی بودن کوبید و خود را تکه ای جداناپذیر از مردم دانست. گواه این مدعا همین آیین بزرگداشتی است که در فرهنگسرای ارسباران تهران برگزار شد. آیینی که همان صفا و صمیمیتی که در وجود هنرمندان نسل کشاورز بود را نمایان می کرد و عطر این خلوص و پاکی در فضای آن پیچیده بود.

جایی که همه با کلماتی از جنس عشق و محبت و عاری از هرگونه ریا و تظاهر از یکدیگر یاد کردند و به شان و رتبه بی مثال محمد علی کشاورز در عرصه بازیگری مهر تایید زدند . جایی که هم نسلانی از دیروز در کنار نسل های بعد از خود با منش و مسلکی دور از برخی نمایش های رایج و مرسوم و اغراق های پوچ در عصر حاضر ، برگ هایی از دفتر تاریخ سینما را ورق زدند و با اشک شوق و تشویق هایی از اعماق وجود ، لحظه هایی ماندگار را ثبت کردند و در مقابل دوربین های مشتاق عکاسان قابی ماندگار را به یادگار گذاشتند و اینچنین است که تشریفات و کمیت و عناوین سفارشی در سایه قرار می‌گیرند و شاهد برپایی آیینی می‌شوند که هویت خود را نه از سازمان ها و یا ارگان‌ها ، بلکه از یک عمر هویت خودساخته و جایگاهی درخشان می گیرد که شب گذشته پرچمدار این هویت ، اصالت و اعتبار هنری در سینما کسی نبود جز محمد علی کشاورز که سینما ، تئاتر و تلویزون کشور سال‌های سال و نسل های بعد از این هم از او و هنرش به نیکی یاد خواهد کرد و او مصداق بارز این بیت از حافظ شیرازی خواهد شد که اکبر عالمی به نیکی در آیین شب گذشته به گونه‌ای دیگر خطاب به کشاورز به زبان آورد، « هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق ، ثبت است بر جریده عالم دوام تو!!! »