فیلم سینمایی «ارغوان» نگاه، سلیقه و سبک همیشگی سازندگانش را دارد.

سوره سینما – خلاصه داستان: افروز مادر ارغوان مریض است و او به آموختن پیانو می پردازد ، اما پدر ارغوان حالا که همسرش مریض شده ، دلبسته مربی ویلن سلی به نام لی لی شده و ارغوان را به همین بهانه برای آموختن ویلن نزد او می برد .ارغوان از این رابطه مطلع شده و به شدت از پدر دلخور می شود و به نوعی به بیزاری از او می رسد تا جایی که به همراه خاله خود به شیراز رفته و دیگر حاضر به دیدن پدر نمی شود و سپس برای ادامه تحصیل به وین سفر کرده و این جدایی تا پایان زندگی او ادامه دارد . از طرفی هم آقای یگانه همسر ارغوان هم پس از مرگ او به ایران آمده و دست خطی را برای پدر ارغوان می برد که سالهاست با لی لی زندگی می کند و به سالها انتظار تلخ آنها پایان می دهد و خود نیز با آوا که اکنون با همسر خود به مشکل برخورده ارتباط دارد و برای حل نگرانی آوا در قبال دختر کوچکش همراهی می کند.

مختصری از روایت و ساختار – «ارغوان» روایتی از سه مقطع تاریخی زندگی شخصیتی به همین نام به کارگردانی کیوان علیمحمدی و امید بنکدار است . فیلمسازانی که از ابتدای حضور در سینما بیشتر نشانه های فرمیک خود را تقویت کردند و به هیچ عنوان نمی توان آنها را متعلق به سینمای قصه گو دانست . پرهیز از روایت مستقیم و خطی و پایبندی به یک وحدت تماتیک در روایت ها و فضاهای گوناگون شخصیت های آرام و درونی که با کلیت حاکم بر اثر همخوانی دارند و نورپردازی و طراحی های ریزبینانه «ارغوان» را از لحاظ بصری مانند آثار پیشین علیمحمدی و بنکدار چشم نواز کرده است ، همچنین نماهای بسته معروف و میزانسن‌های آشنا و ریتم مورد علاقه این فیلمسازان در کنار ارجاعات مشخص به برخی از آثار تاریخ سینما اشتراکاتی است که در تمامی کارهای این زوج فیلمساز با آنها مواجه هستیم و به نوعی می توان گفت همیشه ادای دین به سینما یکی از علاقمندی های کارگردانان «ارغوان» است.

در مورد فیلم سینمایی “ارغوان” نمی توان داستان سر راست و مشخصی تعریف کرد ، از این منظر که اصولا علیمحمدی و بنکدار فیلمسازانی هستند وابسته به فضاهای ذهنی و حسی که تمام تلاش خود را بکار می گیرند با بهره گیری از نور و رنگ و صحنه به یک موقعیت دراماتیک درونی فارغ از درگیری های کلاسیک و حادثه های مرسوم در سینما برسند ، در واقع فضای کلی در آثار علیمحمدی و بنکدار وابسته به روابط شخصیت های  قصه و پرداختن به مضامین عشق و زندگی است . با این تفاسیر بی شک مواجهه با آثار این زوج نیازمند یک نوع استراتژی خاص همچون خود اثر است . در واقع نباید تلاش کرد که در آثار این زوج بصورت جزئی درگیر ماجرای مشخصی شد ، بلکه با کشف روابط و تماشای آنها در یک قاب شکیل که موسیقی هم آن را همراهی می کند ، مقاطعی دلنشین را برای مخاطب بوجود می آورند . در فیلم سینمایی «ارغوان» هم باید خود را به شخصیت ها و حس و حال آنها سپرد.

در این فیلم هم ارغوان شخصیت محوری است که در سه مقطع به زندگی او پرداخته می شود و ما در چنین بستری به لحظه ها و روابط عاطفی که میان پدر ارغوان و مادر بیمارش و همچنین احساس او به لی لی مربی ویلن سل ارغوان گره می خوریم و در مقطع زمانی دیگری هم بصورت موازی درباره آشنایی همسر ارغوان که پس از مرگ او بر اثر بیماری در خارج از کشور به ایران بازگشته است می رسیم .در مجموع فیلم سینمایی «ارغوان» تجربه ای دیگر از جنس همین زوج فیلمساز است که البته نسبت به آثار قبلی خود داستان منسجم تری را در بطن خود دارد ، اما شکل و شمایل روایت و ارائه بصری آنها با همان پیچیدگی ها و اسلوب خاص آثار قبلی برابری می کند و موتیف های تکراری و آزمون پس داده آنها را دوباره روی پرده نمایان می‌کند .