نمایش فیلم «خداحافظی طولانی» ساخته فرزاد موتمن یخ سینمای رسانه‌ها را آب کرد.

سوره سینما – روز روم جشنواره فیلم فجر با فیلم سینمایی «خداحافظی طولانی» فرزاد موتمن آغاز شد. کارگردانی که در سالهای اخیر اثر قابل توجهی را روی پرده نبرده بود و انتقاداتی را نیز دریافت کرده بود. با این حال طبیعی بود که همه نگاهها به جدیدترین اثر او دوخته شده باشد . سالن همایش ها با وجود ساعت ابتدایی اکران فیلم ها تماشاگران قابل توجهی را در خود جای داده بود . «خداحافظی طولانی» تماشاگران را راضی از سالن خارج کرد.

این فیلم روایت زندگی یحیی با بازی سعید آقاخانی بود که به دلیل اتهام قتل یکسال در زندان بود و حالا اطرافیان با نگاهی دیگر به او می نگرند . یحیی را در ابتدای فیلم فردی آرام می بینیم که عاشقانه با همسر بیمارش ماهرو زندگی ساده ای را می گذراند و در کارخانه ریسندگی که ماهرو پیش از این در آنجا مشغول بوده کار می کند و با اهالی آنجا هم مشکل دارد . در ادامه داستان و در واقع در یکی از عطف های فیلمنامه متوجه می شویم که طلعت پس از مدت ها که در کما بوده فوت کرده است و حضور همسرش در خانه محصول فضای ذهنی و خاطرات آنهاست . یحیی حالا دلبسته دختری شده که به تازگی به کارخانه ریسندگی آمده و با او ازدواج می کند . در رابطه یحیی و طلعت فاش می شود که یحیی به اتهام قطع کردن دستگاه تنفس همسرش در دوران کما و قتل او یکسال در زندان بوده ، اما بدلیل نبودن مدرک از زندان آزاد شده است و خود او معتقد است که همسرش چنین چیزی را می خواسته است . همین جریان کدورت و کینه ای را بین یحیی و خانواده ماهرو بوجود آورده و برادر ماهرو مدام در پی گرفتن انتقام از اوست و این پرسه زدن های کینه توزانه برادر ماهرو در پیرامون زندگی یحیی تا پلان پایانی ادامه دارد . فیلمنامه با تمام اینکه در فصل هایی دچار اضافات است و می تواند ریتم مناسب تری داشته باشد ، اما در یک ساختار قابل قبول و با روابطی منطقی و باورپذیر و دیالوگ هایی مناسب نگاشته شده و توانسته قصه ای تاثیر گذار و جذاب را برای مخاطب روایت کند .از طرفی هم موتمن با همان سلیقه و علاقه ای که به سینمای کلاسیک دارد در مقاطع بسیاری ادای دین خود به این نوع سینما را اثبات می کند و بخوبی توانسته از پس روایت منسجم این درام عاشقانه برآید و قاب ها و طراحی های سرشار از حس و حال سینمایی را به تصویر درآورد که البته تصویربرداری خوب مرتضی غفوری نیز در این میان بی تاثیر نیست.

علاقه موتمن به سینمای کلاسیک در همان ابتدا و با موسیقی پرحجم و آشنای دوره کلاسیک سینما مشخص است و حتی شخصیت ها و همچنین انتخاب لوکیشن ها و اندازه نماها نیز در کلیت اثر ما را به سینمای کلاسیک گره می‌زند. در مجموع می توان فیلم «خداحافظی طولانی» را اثری قابل دفاع و سر راست در کارنامه فرزاد موتمن دانست که مخاطب را جذب فضاها و اتمسفر عاشقانه خود می کند و این در اکثر پلان های کار به وضوح قابل درک است. نکته بارز دیگری که درباره این اثر باید به آن اشاره کرد ، بازی خوب و بسیار هوشمندانه سعید آقاخانی در نقش یحیی است که توانسته است به خوبی خود را در قالب شخصیتی که مورد نیاز فیلمنامه بود جای دهد و اگر بگوییم که می توان او را در قواره کاندیدا شدن در بخش بازیگری دید ، پر بیراه نگفته ایم، ضمن اینکه ساره بیات و میترا حجار نیز بازی های روان و خوبی را در نقش‌های خود داشتند.