الله‌مدد شاهسون امروز در کاخ جشنواره به تماشای فیلم خاطرات ۱۹ روزه خود از «مزار شریف» نشست.

او که تنها دیپلمات ایرانی بازمانده از جریان گروگانگیری کنسولگری افغانستان سال ۷۷ است توانست با مصائب و مشکلات فراوان بعد از ۱۹روز خود را از مزار شریف به مرز ایران برساند و اصل ماوقع را برای مقامات ایرانی تعریف کند.

شاهسون به سوره سینما گفت: از دیدن فیلم بسیار لذت بردم چون احساس کردم بالاخره زمان آن فرارسید که حقایق پنهان شده بتوانند ابراز شوند در صورتی که من بعد از ۱۹روز تحمل همه مشقت ها وقتی که فکر می کردم بیان ماجرا مورد استقبال مسئولین قرار بگیرد به سکوت دعوت شدم و از من خواستند همه چیز پنهان باقی بماند.

وی افزود: در آن ۱۹ روز اتفاقات و ماجراهای زیادی را از سر گذراندم. قطعا ممکن نبود همه آنها در فیلم نمایش داده شود اما مسایلی که باید و لازم بود مطرح شد و خوشحالم که این اتفاق افتاد چون مخالفت های بسیاری وجود داشت و من فکر می کردم هیچوقت به تولید نمی رسد. هنوز هم مخالفت های بسیاری وجود دارد اما به نظر من الان وظیفه من و همه رسانه ها این است که نگذاریم خون شهدا و خانواده دیپلمات ها پایمال شود هنوز هستند کسانی که مسکوت ماندن ماجرا به نفع شان است. من فکر می کنم لطف خدا بود که از بین آنها من زنده بمانم و اتفاقات آن روز ها را بازگو کنم.

شاهسون درباره شهادت همکاران خود گفت: در حقیقت دوستان ما را پاکستانی ها کشتند. من در بطن حادثه بودم. همانطور که دیدید یکی از آنها گفت می توانم با پاکستان تماس بگیرم و گروهی که به سفارت آمدند با عجله می خواستند ماموریتشان را انجام دهند و آنجا را ترک کنند بعد از بیست دقیقه هم ماشین های اصلی آمدند که فهمیدیم آنها طالبان بودند و با این گروه فرق داشتند. من از داخل حسینه ای که پناه گرفته بودم توسط احمد همه چیز را کنترل می کردم بعدها وزیر امور خارجه طالبان هم گفت اینها طالب بودند اما طالبان نبودند یعنی از ما نبودند.

وی ادامه داد: علت کارشان هم روشن بود چون در حقیقت خود حامی طالبان بودند و می خواستند افغانستان تحت حمایت آمریکا اشغال شود اشتباهی که این وسط وزارت خارجه ما مرتکب شد ما را به دست سفارت پاکستان سپرد باوجود اعتراضات ما اما اصرار داشتند همانجا بمانیم. دیپلمات های ما بهترین مردان دنیا بودند که ماندند از جان شان گذشتند و دستور را مو به مو اجرا کردند. من در این راه با خانواده ای همراه بودم که با کمک های شان توانستم بخش اعظمی از راه را طی کنم.

وی گفت: سید اولین کسی بود که همه آن روزها درکنار من بود یکی دیگر از اعضا خانم دکتر خواهر سید بود که شهیدصارمی را به ایران آورد و دیگری خواهرش که مرا تا یکی از روستاهای افغانستان نزدیک هرات همراهی کرد. ۱۹ روزی که در راه بودم صحنه های زیادی از سر گذراندم . خوشبختانه نقاط حساس در فیلم آمده است. ۸۰۰ کیلومتر راه را پیاده آمدم تا به مرز رسیدم. خدا خواست زنده بمانم و مظلومیت دوستانم را به گوش همه برسانم.

شاهسون گفت: افسوس که هیچ استقبالی از من نشد. مطابق قانون باید به من مدال می‌دادند، اما مرا فقط به سکوت دعوت کردند و عظمت کار دیپلمات‌های ایرانی مورد بی مهری قرار گرفت.