فیلم سینمایی «طعم شیرین خیال» ساخته کمال تبریزی اثری شعاری است.

سوره سینما – میثم محمدی: فیلم سینمایی «طعم شیرین خیال» بر خلاف نامش طعم شیرین آنچنانی برای تماشاچیان در برج میلاد نداشت ، فیلمی که به شدت درگیر شعار است و به گفته خود فیلمساز پاستوریزه عمل می کند . این پاستوریزه بودن شاید از جهتی به درون مایه اثر مربوط باشد که بنای خود را بر توجه به محیط زیست گذاشته است و این خط را با شعارزدگی عجیبی دنبال می‌کند . فیلمی که از اساس شبیه به یک سخنرانی در همایشی مربوط به محیط زیست است و حتی تلاش نکرده در قالب سینما دستاوردی برای مخاطب داشته باشد.

در اینکه مساله انرژی ، طبیعت ، محیط زیست و مواجهه انسان با آن مساله مهمی است، شکی وجود ندارد، اما به نظر می رسد طرح چنین مساله ای آنهم با این رویه و سیاق در سینما ضرورتی ندارد. چون امروز بدلیل پیشرفت فناوری ها و رسانه های مختلف هر روزه درخصوص این مسائل بحث و گفتگو صورت می گیرد و مشکل اساسی را باید در بی تفاوتی جوامع در این خصوص دانست ، هرچند که به ظاهر در مجامع و کمپین های مرسوم این روزها بسیار بر طبل حمایت از این جریان کوبیده می‌شود.

حالا با وجود پذیرش چنین درون مایه ای و برای انتقال آن از طریق مدیوم سینما نمی‌توان همچون همایش ها که کارکردی مستقیم دارند عمل کرد و محصولی را تولید کرد. در این مسیر بی تردید نیاز به یک بستر دراماتیک و جذاب است که اگر ضرورت آن با چالش های اجتماعی روز جامعه هم مماس باشد بهتر خواهد بود ، بستری که علاوه بر اینکه همین هدف را در بر می‌گیرد، فضا را برای یک پرداخت و کشمکش زیبایی شناسانه فراهم کند ، نه اینکه اثری تولید شود که گویی فقط چند شخصیت دارد که با روابطی به هم متصل شده اند و یک نفر هم مقاله ای درباره محیط زیست و طبیعت و پاکی می خواند و آنها هم از او متاثر می شوند ، این حرفها و دیالوگ‌ها بایستی تبدیل به موقعیت هایی بصری و دراماتیک شود که از جنس سینما است تا مخاطب را پس نزند.

این چیزی است که در «طعم شیرین خیال» با آن مواجه هستیم، فضایی متورم از دیالوگ های شعاری و پندآموز که به جای تاثیرگذاری می‌تواند عکس جریان خود هم عمل کند و حساسیت موضوع را نیز کاهش بدهد. این فیلم با سر و شکلی که دارد و خود را از هیاهوی جامعه بیرون کشیده ، به شدت مورد پسند ارگان ها و نهادهای دولتی و غیردولتی مربوط به محیط زیست خواهد بود که شاید سالانه در همین راستا هزینه‌های هنگفتی را در جهت تهیه تیزرها و همایش ها و مراسم این چنین می کنند و آنها هم مانند «طعم شیرین خیال» به نتیجه ای نرسیدند، جز اینکه برای ارائه گزارش‌ها و بیلان کاری خود دستاویزی فراهم کنند. به هر صورت «طعم شیرین خیال» اثر قابل توجهی در کارنامه کمال تبریزی نیست و بیش از این که طعم شیرینی داشته باشد، طعم تلخ شعار را در کام تماشاگران ماندگار خواهد کرد.