«پدر آن دیگری» فیلمی است از جنس سینما، قهرمان و قصه دارد و مخاطب را با خود همراه می‌کند.

سوره سینما – میثم محمدی: دوباره بخش خارج از مسابقه و با هم یک غافلگیری عجیب از اینکه به واقع هیات انتخاب با چه معیارهایی فیلم ها را انتخاب می کردند. باز هم سانس آخر در سالن همایش‌های برج میلاد تماشاگران را شگفت زده کرد، نه از این جهت که شاید شاهکاری اتفاق افتاده باشد ، بلکه با فیلمی مواجه می‌شوید که از جنس سینما است، قهرمان دارد، داستانگوست و از همه مهتر جنس بازی‌ها و روابط آن هم از دورانی می‌آید که سینما بیش از اینها مخاطب داشت.

یدالله صمدی را همه با فیلم های چون «اتوبوس» ،«ساوالان»، «معجزه خنده» و بخصوص «دو نفر و نصفی» در سینمای کودک به خاطر دارند. فیلمی که در دوران سادگی و بی آلایشی سینما و البته جامعه ، پذیرای خانواده هایی بود که دست در دست فرزندان خود به صندلی ها تکیه می زدند و با قهرمان های آن همذات پنداری می کردند . «پدر آن دیگری» که شب گذشته به روی پرده رفت ، فارغ از هرگونه نگاه تکنیکال و روایت و بحث های اینچنین ، ویژگی مهمتری داشت و آن هم ظهور شمایل سینمای پر رونق دهه شصت و هفتاد بود، سینمایی که قهرمان داشت و مخاطب را با تبلیغات و ترفند ها به سینما نمی کشاند.

البته که این فیلم به لحاظ روایت ، ساختار ، دکوپاژ و حتی کاراکترها بسیار دقیق بود و به جرات در مقابل بسیاری از آثار حاضر در بخش نگاه نو و سودای سیمرغ سربلند است و باید دوباره تاسف خورد که چرا این آثار در بخش خارج از مسابقه حضور دارند. «پدر آن دیگری» فیلمنامه جذابی دارد که بی تردید مدیون اثری است که از آن اقتباس صورت گرفته و روابط و موقعیت های مشخصی که هیچ گونه تلاش ساختگی در آنها حس نمی شود ، بلکه بخوبی اتمسفر و شیمی مورد نیاز در فضا را ساخته و سرشار از احساسی ناب و درخور درون مایه اثر است . از طرفی هم صمدی با دکوپاژی درست و با بهره گیری از موسیقی متناسب با شرایط ، روایتی منطقی و دور از زرق و برق دارد و ذهن تماشاچی را پالایش می کند.

قصه ای برای کودکان و البته از آن مهمتر برای خانواده هایی که چشم خود را به روی رفتارها و کنش های خود در خانواده بسته اند و پس از ایجاد بحران برای فرزندان خود، چاره را در کلینیک های درمانی و روانی می‌جویند، با چنین رویکردی است که ما قهرمان جذاب اثر را به خوبی می فهمیم و درک می‌کنیم، کاراکتری که تمام چفت و بست های آن درست است، ضمن اینکه بازیگر کودکی این نقش را ایفا می‌کند، چیزی جز حیرت را برای تماشاچی به همراه ندارد . در مجموع باید گفت «پدر آن دیگری» گویی در سفر زمان بوده و حالا به اینجا رسیده است ، فیلمی که بی تردید یکی از دستاوردهایش زنده کردن یاد سینمای دو دهه گذشته است و با نگاهی منصفانه قابلیت های فنی و تکنیکی و همچنین فیلمنامه منسجمی دارد که در کلیتی باورپذیر لحظه‌های شیرینی را برای ما زنده کرد.