منوچهر محمدی، محمدحسین لطیفی، شاهرخ  دولکو و جواد طوسی در برنامه «هفت» درباره جشنواره فیلم فجر صحبت کردند.

سوره سینما- بخشی از برنامه جمعه شب برنامه «هفت» اول اسفندماه به بررسی جشنواره فیلم فجر اختصاص داشت. در این میزگرد جواد طوسی به عنوان یکی از داوران جشنواره امسال گفت: به دلیل اینکه یکی از داوران سودای سیمرغ بوده ام بدون ورود به مصادیق اگر بخواهیم تولیدات منتخب جشنواره سی وسوم را آیینه تمام نمای سینمای معاصر قلمداد کنیم تصویر چندان خوشایندی را نمی بینم چرا که با حجم انبوه آثاری رو به رو هستیم که تفاوت بارزی با یکدیگر ندارند و به ندرت فیلم هایی دیده می شد که متفاوت باشند و آیا مصداق بارز جوان گرایی بی ضابطگی بدون رسیدن به توازن است؟ آیا قرار است فیلمساز برای دل خود وجمعی که با وی همفکری دارند فیلم بسازد و یا سینما بدون مخاطب محلی از اعراب ندارد. به هر صورت جشنواره فیلم فجربا همه این آزمون و خطاها این دوره ها را پشت سر گذاشته است و این جشنواره یکی از استثنایی ترین جشنواره ها است که فیلم هایی را داوری می کند که به نمایش عمومی گذاشته نشده است و به قدری در یک ترافیک گسترده آنها را نمایش می دهیم که رس آنها کشیده می شود و همچنان نیز مسئله اصلی فیلمنامه است  که در فیلم ها با واژگانی چون خرده روایت بازی می کنیم. این یک مانور متظاهرانه است که در وهله اول خود فرد را ارضا می کند.

منوچهر محمدی به عنوان یکی از تهیه کنندگان سینما در پاسخ به اینکه آیا جشنواره به اهداف خود رسیده است گفت: جواد طوسی به دلیل احاطه و نوع جایگاهش بحث را از جای خوبی شروع کرده است و امیدوارم همه مقید باشیم که جشنواره سی و و سوم ملاک ارزیابی نباشد. جشنواره سی و سوم به هر صورت ادامه اولین جشنواره ای است که شروع شد و سال های متمادی به راه خود ادامه داد و در این سال ها نشان و  اوج و فرود های خود را داشته است. در یک نگاه اختصاصی به جشنواره فیلم فجر و بررسی جشنواره سی و سوم، جشنواره دوره های قبل را روشن می کند و شاید برگشت به  آغاز ماجرا تکلیف را روشن کند.

این تهیه کننده افزود: طبیعی است که با وقوع انقلاب می بایست یک خط جدی و دیواری مرتفع در میان سینمای بعد و قبل از انقلاب ترسیم می کردیم. در حوزه مسائل فرهنگی به دلیل جنس انقلاب نیازمند این بودیم که سینما مورد بازنگری جدی قرار گیرد و اساسا بحث ایجاد دوباره سینما و انقطاع از سینمای قبل مطرح شد.

وی با تقسیم بندی جشنواره فیلم فجر به سه دوره کلی بیان کرد: دوره اول دوره تاسیس است که دو تا سه هدف مشخص داشت که به آنها رسید. اول از همه مشروعیت و مقبولیت بود و دیگری حضور  و کاربخش و نیروهای مختلف در کنار هم بود که اساسا نوع مواجه با لحن و نگاه متفاوت  مطرح بود که جشنواره فیلم فجر را نمایندگی می کرد بنابراین جشنواره در آن سال های آغازین درست حرکت می کرد و توانست تاثیر خود را داشته باشد. اما دوره دوم با جا افتادن مشروعیتی که در دوره قبل اتفاق افتاده بود و با جد و جهدی که با آن توام شده بود فضایی است که به شیوه ای جدید رسیده است و نوع مخاطب را کشف کرده است وبه نوعی جنبه استقرار سینما و بالابردن ارزش ها و استانداردهای کیفی مورد نظر بوده است. در این دوره جشنواره موفقیت هایی را در حوزه فنی داشته است و در میان صدابرداران و فیلمبرداران رقابت شکل گرفت اما از این دوره به بعد مسئولین جشنواره می بایست یک بازتعریف جدید برای جشنواره پیدا می کردند. در واقع در دوره سوم یک نوع سردرگمی در سیاست های جشنواره و تولید می بینیم.

محمد حسین لطیفی، تهیه کننده و کارگردان سینما در ادامه در بیان دیدگاه خود عنوان کرد: باید دید که در کجای این موضوع دچار مشکل هستیم بنابراین اتفاقی که می افتد بخشی از آن به اقتصاد سینما بر می گرددو متاسفانه  تولید فیلم ها گران در می آید و از این رو تهیه کنندگان سعی می کنند تک لوکیشنی کار کنند تا به هزینه کمتر منجر شود و البته که  همین موضوع موجب می شود اکثریت فیلم ها شبیه هم شوند. اما ظرف پنج تا شش سال گذشته چه می شود که اگر نام احمد را به جک تغییر دهیم در فیلم هیچ فرقی نمی بینیم و هویت ملی سینمای ایران نیست. به هر صورت ما به عنوان فیلمساز آمدیم که به سینمای استراتژی ایران هویت دهیم و ماباید سینمای ملی خود را داشته باشیم.

لطیفی یادآور شد: چه کسی می تواند بگوید که ضد قصه کار می کند در حالی که باید هفت تا هشت فیلم قصه گو داشته باشد این ضعف ما است که فیلمی کار می کنیم که هیچ ربطی به مخاطب ندارد. در حال حاضر به نقطه ای رسیده ایم که در کاخ جشنواره نیز هم خود ما به عنوان اهالی سینما و هم مردم ناراضی بیرون می آیند به هر صورت اگر حواسمان نباشد به تدریج از مردم فاصله می گیریم.

وی در پاسخ به سوال جواد طوسی که شما به عنوان یکی از اعضای شورای پروانه نمایش آیا می توانید وقتی اثری ارائه می شود آن را از یک چهار چوب دفاعی برخوردارکنید گفت: سه نفر از اعضای شورای نمایش در شورای پروانه ساخت نیز حضور دارند در آنجا باید تلاش شود که اگر نظر شایسته ای وجود دارد مقداری آن را بهتر کرد. در هر حال تمام تلاش ما این است که هیچ فیلمی توقیف نشود اما آن سه نفر مشترک باید مراقب باشند و البته فیلم هایی را پروانه ساخت دهند که شبیه به هم نباشد.

شاهرخ دولکو از دیگر افراد حاضر در استودیو هفت و میزگرد شب گذشته هفت بود که در ادامه صحبت های بیان شده اظهار کرد: پرسش اصلی اینجا مطرح می شود که وقتی می گوییم ارزیابی جشنواره سوالمان به چه بر می گردد. ما در مورد جشنواره به عنوان یک محفل صحبت می کنیم یا آیینه تمام نمایی در اختیار داریم و صحبت از آن است و یا نگاهمان تنها به فیلم هایی است که در جشنواره حضور دارند. یک غلط مصطلح وجود دارد وقتی می گوییم که جشنواره را ارزیابی کنیم. من جشنواره را یک مهمانی می بینم. در این جشنواره شکل های مختلفی می‌تواند به وجود آید و یک پذیرایی نیز صورت گیرد. باید در مورد فیلم ها و جریان های سینمایی ایران صحبت کنیم و بدان بپردازیم.

دولکو گفت: مسئله ای که در جشنواره امسال من را آزار می داد متوسط شدن فیلم هایی بود که نه خوب بودند و نه حتی بد بلکه فیلم هایی بودند که عقیم و اخته شده بودند بنابراین اگر بخواهیم بررسی کنیم باید به عقب بر گردیم. از حدود سال پیش مخالفت های شدیدی به نمایش برخی فیلم ها پدید آمد که به واقع دعوای قدرتی بود و در جریان جشنواره کار بالا گرفت تا زمانی که به اکران رسیدیم و در این زمان نیز دولت و قانون موفق نشدند جلوی کسانی را که به نوعی با آنها مخالفت می کردند را بگیرند. اگر در این مملکت قانونی داریم که همه پذیرفته اند و فیلمی ساخته می شود که پروانه ساخت و نمایش دارد پس چگونه می شود که یک طیف با مشکلی که دارد می تواند جلوی اکران یک فیلم را بگیرد و به چه صورت است که دست اندرکاران جشنواره حساب کار دستشان می آید و مدیر جشنواره بیان می کند که سعی می کنیم جشنواره ای بدون حاشیه داشته باشیم و  در نهایت چنین می‌شود که جشنواره ای خنثی با فیلم هایی کاملا متوسط را می بینیم که هیچ رغبتی به دیدن آنها را در خود پیدا نمی کنیم.