اکران نوروزی همواره یکی از مهمترین مقاطع فروش فیلم‌ها است و برای سینمای ایران اهمیت ویژه دارد.

سوره سینما – میثم محمدی : هر سال با نزدیک شدن به پایان سال و بخصوص پس از برگزاری جشنواره فیلم فجر تب و تاب تعیین برنامه اکران نوروز و همچنین پیش بینی های شرایط اکران سال آینده آغاز می شود. مبحثی که سالهاست تابع یکسری شرایط معین و با نتیجه ای نه چندان متفاوت است . اینکه از هر سو اظهار نظری می شود که اکران نوروز و سال چنین و چنان خواهد بود ، وضعیتی تکراری است که نسبت به سالهای گذشته خود تغییر و تفاوت آنچنانی ندارد و هر ساله مدیران سینمایی که غیر از نوید شکوفایی اکران مساله دیگری را طرح نمی کنند و صاحبان آثار هم که براساس میزان منفعت و یا مضرت خود از در تحلیل بر می آیند . اینکه می گوییم همه چیز تابع یک مکانیزم مشخص است ، در واقع بدلیل ساختار تولید و عرضه در سینماست.

سینمایی که در سال از مراحل پیش از تولید و ارائه پروانه ساخت خود را محدود به یکسری ژانرها و قواعد بازار عرضه و تقاضا می کند تا مبادا مخاطب را از دست بدهد و نتیجه این امر هم جشنواره هایی می شود که ضعیف ترین آثار را در خود جای می دهند و در بسیاری از مواقع از این موقعیت برای ایجاد یک موقعیت کاذب در جهت تحکیم شرایط اکران سال نیز بهره می برند . طبیعی است که بخش دولتی در این میان از سمبه پر زورتری برخوردار است و از سوی دیگر هم صاحبان سینما و پخش کننده های زنجیره ای که هر کدام قدرت های شبکه ای مشخصی دارند ، براساس ساز و کار و مولفه های مورد نظر خود دست به گزینش می زنند و در نهایت بهترین فصول و زمان اکران را با برخورداری از شرایط مناسب تر تبلیغات بر می گزینند و در یک اقدام قابل پیش بینی اکران نوروز را رونق می بخشند ، آما آیا نوروز و ایام تعطیل اینچنینی و اعیاد گوناگون می تواند ملاک خوبی برای سنجش رونق سینما باشد ؟ پاسخ این است که این ایام بطور بالقوه مخاطبان بسیاری را در دل خود دارد که به جرات درصد بالایی از آنها در طول سال و در روند طبیعی اکران فیلم ها مشارکتی ندارند و این را می توان با افت مخاطب در شرایط طبیعی سال متوجه شد .

پس اکران نوروز را نمی توان بعنوان یک معیار قوی برای تلقی بهبود شرایط اکران قرار داد. به همین منظور با نگاهی به اکران نوروز ۹۳ به راحتی می توان به این نتیجه رسید. «معراجیها» ، «طبقه حساس» ، «خط ویژه» ، «چ» و «با دیگران» فیلم های اکران نوروز ۹۳ بودند که اکثر آنها از ویژگی های حداکثری برای جذب مخاطب همراه بودند، از ژانر مورد نظر گرفته تا ستاره هایی که در آنها حضور داشتند. پس همه چیز مهیای فروش بود.

اما با تمام این تفاسیر فیلم های ما در اکران نوروز در پایتخت به فروشی نزدیک به ۵ میلیارد دست پیدا می کند و میانگین ۲۰۰ تا ۳۰۰ هزار نفر مخاطب جذب سالنهای سینما شده است که این آمار نسبت به جمعیت کلان شهر تهران نمی تواند خوشحال کننده باشد و فقط در مقایسه با سالهای گذشته که باز هم قیمت بلیت سینما و شرایط اجتماعی دیگر نیز دخیل است ، موفقیت محسوب می شود ، اما آمار قابل قبولی نسبت به جمعیت پایتخت و مخاطبان خاموش سینما نیست. حالا در نظر بگیرید که درصد قابل توجهی از همین مخاطبان هم در شرایط عادی سال ریزش دارند و فیلم ها را تماشا نمی کنند و در آن شرایط نه تنها نباید به چنین آماری بالید و بعنوان شرایط خوب سینما از آن یاد کرد ، بلکه باید ظرفیت ها و زیرساخت ها را تقویت کرد تا شرایط بهبود پیدا کند.

حالا طبیعی است که با شرایط جشنواره امسال هم نگرانی خاصی برای اکران سال آینده وجود نخواهد داشت ، چون با مکانیزم موجود در سینما بحث کیفی آنچنان در جذب مخاطب اثرگذار نیست و اولویت ندارد و برخی فیلم ها با بهره گیری از شرایط ویژه تبلیغاتی ، نفوذ صاحبان اثر و پخش کننده ها ، تمام برنامه ریزی خود را تا جایی مدنظر می گیرند که مخاطب وارد سالن سینما شود و حالا اینکه تا چه میزان با کیفیت اثر کار دارند و چه چیزی را به مخاطب ارائه می کنند در الویت های بعدی قرار می گیرد . با توجه به شرایط جشنواره امسال و فیلم های موجود و همچنین تعداد آثاری که پروانه ساخت گرفته اند و تولید خود را پشت سر گذاشته اند ، باز هم دست پخش کننده ها و متولیان عرضه آثار به لحاظ ژانرهای قالب در سینمای بدنه مانند کمدی و آثار اجتماعی باز است و طبق همان الگوی قدیمی بررسی ها صورت می گیرد و برنامه اکران هم تنظیم می شود و به قولی آب از آب هم تکان نخواهد خورد و به احتمال فراوان هم با آمارهای منتشره از سوی دفاتر و صاحبان آثار فروش و مخاطب بیشتری در قیاس با نوروز سال گذشته خواهیم داشت و به این خواهیم بالید که سینمای ما با رونق مواجه شده است ، دریغ از اینکه ما با قناعت به حداقل ها و چشم پوشی نسبت به بسیاری از مسائل در خصوص زیر ساخت ها و همچنین فرایند ساماندهی در ارائه پروانه های ساخت براساس نیاز سینما توهم برخورداری از یک سینمای پرمخاطب را به خودمان القاء می کنیم.