حسن زاهدی از اینکه با همکاری در  «مزار شریف» به خانواده شهدای دیپلمات ادای دین کرده، ابراز رضایت کرد.

زاهدی به سوره سینما گفت: امسال سال خوبی برای من بود. سه فیلم کار کردم که هر کدام را به نوعی دوست داشتم و از اینکه این فرصت به وجود آمد تا در آنها سهیم باشم، خوشحالم. «مزار شریف» سوای همه قابلیت‌های هنری و فنی، فیلمی بود که مخاطبانی بسیار ویژه داشت که سال ها منتظر آن بودند. منظور من خانواده شهدایی است که عزیزانشان را در جریان آن گروگان گیری در افغانستان از دست دادند. حالا که فیلمی درباره سرگذشت شهادت آن دیپلمات‌ها ساخته شده، احساس خوبی دارم. خوشحالم در ساخت فیلمی همراهی کرده ام که به حق، حرف های زیادی برای گفتن داشت.

وی افزود: یکی دیگر از فیلم هایی که امسال به پایان رساندم «گینس» بود. فیلمبرداری آن به تازگی تمام شده و نسبت به آن هم احساس خوبی دارم. محسن تنابنده با اینکه اولین فیلم خود را می‌ساخت بسیار توانا و حرفه ای بود. حال و هوای فیلم او به طور صد در صدی کمدی نامیده نمی‌شود، اما خنده را با ظرافت و لطافت خاصی بر لب مخاطب خواهد نشاند. به شدت منتظر اکران شدن این کار و تماشای بازخوردهای مردم هستم.

این صدابردار همچنین درباره فیلم دیگر خود در سال ۹۳ توضیح داد: «ایران برگر» در ترکیب نوروزی قرار گرفته و من از این بابت خیلی خوشحالم. در مورد این فیلم می خواهم عنوان کنم شاید باید به دور از برخی سطحی نگری‌ها با آن مواجه شد تا به عمق مطلبش پی برد. عده ای به خاطر بازی چند بازیگر معروف تلویزیونی در این اثر، آن را یک کار سینمایی به حساب نمی‌آورند اما این برداشت نمی‌تواند درست باشد. من حتی پیشنهاد می کنم این فیلم را بیشتر از یک بار تماشا کنند تا ورای شوخی‌ها و رگه های کمدی آن، به عمق حرف هایی که دارد، پی ببرند.

زاهدی درباره برنامه های خود در سال ۹۴ گفت: چند پیشنهاد داشته ام و احتمالا از ابتدای ۹۴ مشغول به کار می شوم. این فیلم ها به دست جوانان فیلم اولی ساخته می شود و از اینکه آنان برای شروع کار خود به حرفه ای بودن گروه اهمیت می دهند خوشحالم. این تجربه اندوزی موضوع با اهمیتی است که دلم می‌خواهد بیشتر به آن توجه شود. برای مثال امسال در جشنواره دیدیم هم در ترکیب داوران و هم در ترکیب کاندیداها، چیدمان افراد به گونه عجیبی بود و من نفهمیدم نگاه مسوولان امر چگونه بوده است.

این صدابردار باسابقه ادامه داد: مهارت و تجربه، چیزی است که با تحمل سال ها رنج و مرارت به دست می‌آید و در جشنواره ها انگار اهمیت آن نادیده گرفته می‌شود. می خواهم بگویم شبی همچون شب اختتامیه، همانقدری که برای یک هنرمند جوان مهم است، برای من با ۶۸ سال سن هم مهم است و ای کاش داوران اصل زحمت افراد را درک کنند و در جریان باشند که امور فنی هر فیلم چه ویژگی‌هایی داشته و بعد بر همان اساس انتخاب های خود را انجام بدهند.