بازیگر جوان سینما و تئاتر، آثار سینمای ایران در اواخر دهه ۶۰ و دهه ۷۰ را مثال‌زدنی می‌داند.

سوره سینما – میثم محمدی: نیکی مظفری این روزها فعالیت حرفه‌ای در زمینه بازیگری را جدی تر از قبل دنبال می‌کند و دغدغه اصلی خود را حضور روی صحنه تئاتر می داند. با وجود اینکه در کودکی هم مقابل دوربین قرار گرفته، اما معتقد است که از دو سال پیش به صورت حرفه ای از پشت دوربین به مقابل آن آمده است. حضور در این مسیر و رسیدن تا به اینجا را با تکیه بر علاقه و دغدغه خود می‌داند و معتقد است که پدرش در انتخاب او برای فیلم ها و نمایش ها تاثیری ندارد. نیکی مظفری در گفتگو با سوره سینما از دوران کودکی، رابطه با پدر و همچنین نوروز و حال و هوای آن صحبت کرده است.

شاید در ذهن هر مخاطبی که شما را می شناسد این سوال مطرح شود که چطور شما بعنوان دختر مجید مظفری فعالیت خود را در زمینه بازیگری با سرعت بیشتری دنبال نکردید ؟ مساله ای که با توجه به نمونه های موجود ، خیلی ها معتقدند بسیار در ورود سریع تر برخی از بازیگران به سینما و تلویزیون موثر است .

در واقع من حدود دو سال است که بصورت حرفه ای بازیگری را دنبال می کنم و پیش از آن در پشت صحنه سینما و در زمینه طراحی صحنه و تهیه و تولید فعالیت می کردم و از روزی که تصمیم گرفتم بصورت جدی بازیگری را دنبال کنم همیشه دوست داشتم و تلاش کردم که بصورت مستقل و بعنوان نیکی مظفری و نه با تکیه بر نام مجید مظفری کارم را پیش ببرم و گواه این جریان هم کارهایی است که پدرم تهیه کرده است و من در هیچکدام بازی نکردم ، در وهله دوم هم من از ابتدا دغدغه تئاتر داشتم و معتقد بودم که باید تجربه های گرانبهای تئاتر را اندوخت تا در سینما بتوان از آنها بهره برد .

اولین تجربه های حرفه‌ای شما در زمینه تئاتر در چه نمایش هایی صورت گرفت؟

سال ۱۳۹۱ با پیشنهاد هادی مرزبان در نمایش «شب روی سنگفرش خیس» بازی کردم و در بهمن و اسفند همان سال در نمایش «رویاهای رام نشده» ایوب آقاخانی حضور داشتم. بعد از این بود که در واقع اولین کار حرفه ای تصویری را پذیرفتم و در سریال «بچه های نسبتا بد» به کارگردانی سیروس مقدم ایفای نقش کردم.

اما خیلی پیش از اینها هم در کارنامه شما و در دوران کودکی سابقه حضور در آثار تصویری مشاهده می‌شود.

بله .اما آن تجربه ها مربوط به دوران کودکی بود و من هفت سال داشتم که در مجموعه ای به نام «بچه ها و قصه ها » به کارگردانی خانم آزاده پورمختار عزیز که مجری برنامه هم بودند، حضور داشتم و ما گروهی بودیم که در آیتم های آن بازی می‌کردیم ، اما عرض کردم که بصورت حرفه ای با «بچه های نسبتا بد» وارد کار تصویری شدم .

پس در طول مسیری که تا به اینجا طی کرده اید پدر شما در آنها تاثیر نداشته و فارغ از این مساله و با تکیه بر تلاش و پشتکار خود حرکت کرده اید .

بله . من ابتدای صحبت و در خلال رزومه کوتاهی که گفتم ، اشاره کردم که بدون برخورداری از اعتبار پدرم این کار را پیش گرفتم و در همه کارها هم با انتخاب تهیه کننده و کارگردان حضور دارم و پدرم هیچ نقشی ندارد و در عین حال من نیاز به صبوری و آرامش در این راه دارم و نمی توانم تک تک نظرات را جویا شوم و معتقدم باید جوری کار کنم که حضورم بسته به این نباشد که دختر یک تهیه کننده ، کارگردان و یا بازیگر هستم ، بلکه یکسری استعداد و توانایی در شخص وجود دارد که براساس آن به درستی نقش ها را انتخاب کرده و ایفا می کند و در ادامه نظرها تغییر خواهد کرد ، اما نکته ای که وجود دارد این است که من همیشه از تجربیات پدرم بعنوان یک استاد که در کنارم هست استفاده می کنم و در مورد نقش ها با او صحبت می کنم .

در روزهای پایان سال هم در یک نمایش در مجموعه ایرانشهر روی صحنه رفتید. در مورد این تجربه صحبت کنید.

بله. به تازگی اجرای نمایش «یک صبح ناگهان» به کارگردانی حسین پاکدل را در سالن استاد سمندریان به پایان رساندیم که تجربه ای خوب با یک گروه گرم و صمیمی بود و من در کنار هنرمندانی بودم که تک تک آنها از دانش و بینش بسیار بالایی برخوردار هستند. این برای من افتخار بود و مانند یک کلاس درس در این مدت از حضور در میان این عزیزان استفاده کردم.

در زمینه فیلم و سریال پیشنهادهایی هم وجود دارد که به بررسی آنها بپردازید و چه معیارهایی را برای پذیرش یک اثر در ذهن دارید؟

در زمینه بازی در فیلم و سریال هم پیشنهاد وجود دارد ، اما از آنجا که دغدغه اصلی من یک فیلمنامه منسجم با قصه ای جذاب است که تعلیق اثرگذاری داشته باشد ، در این مدت هم پیشنهاد جذابی وجود نداشته ، اما چند مورد بوده که به توافق رسیدیم و از عوامل حرفه ای و فیلمنامه قابل قبولی برخوردار بوده ، ولی بدلیل مباحث مالی پروژه شروع نشده و حتی گاهی در مرحله پیش تولید متوقف شده است .

سال ۹۳ با تمام کم و کیفی که داشت به پایان رسید و بی شک تجربه ها و فراز و فرودهایی برای همه داشته است .شما به لحاظ حرفه ای و شخصی این سال را چگونه پشت سر گذاشتید؟

وقتی در مورد زندگی صحبت می کنیم ، همیشه همراه با خوبی و بدی و گریه و شادی است و نمی توان همه چیز را به یکسال محدود کرد و سال ۹۳ هم به همین منوال گذشت و به لحاظ حرفه ای هم پیشنهادهایی بود و با یک کار خوب تئاتر هم به پایان رسید و من هم بابت این کارهایی که نکردم غصه نمی خورم و باید صبر کنم و همیشه ذهن خودم را در این مدت به مطالعه ، تماشای فیلم، تئاتر معطوف کردم و اگر پیشنهادی هم بود مذاکره می کردم و زیاد این مساله در الویت نیست که هر کاری را انجام بدهم و در هیچ کاری هم به طول و عرض نقش فکر نمی کنم و با معیارهای خودم پیش می روم .

سی و سومین جشنواره فیلم فجر هم در واپسین ماه های سال ۹۳ برگزار شد . در مورد این رویداد سینمایی و آثاری که در آن حضور داشت، چه نظری دارید؟

متاسفانه امسال فیلم های جشنواره را بصورت محدود تماشا کردم ، اما باید بگویم که این اتفاق خوشایندی است که ما هنوز در کشور فیلم هایی می سازیم و جشنواره فجر برقرار است و نسل جدید از فیلمنامه نویس و کارگردان گرفته تا تهیه کننده و بازیگر حضور موثری دارند و افراد پیشکسوت و قدیمی تر هم همچنان حمایت می کنند و همین که همکاران هستند و جوان‌ها تجربه و آزمون خطا می کنند، بی شک اتفاق خوبی است و در آینده با روتوش کردن اشتباهات کارهای بهتری را براساس تجربه ها خواهند ساخت.

از میان معدود فیلم هایی که دیدید کدام یک توجه شما را به خود جلب کرد؟

فیلم های «رخ دیوانه» ، «ایران برگر» و «شیفت شب» را دیدم و دوست داشتم و مطمئن هستم اتفاق خوبی برای آنها خواهد افتاد. من هم امیدوارم مردم بروند و در سینما کارها را ببیند. هر چند پس از مدتی نسخه خانگی آنها در بازار عرضه می‌شود، اما مراسم سینما رفتن اتفاق خوبی است و لذت دیگری دارد .

بعنوان یک بازیگر جوان شرایط و فضای این حرفه را در میان هم نسلان خود چطور ارزیابی می کنید؟

در رابطه با بازیگری بعنوان یک بازیگر خانم فکر می کنم جوان های هم عصر من با بینش و آگاهی جدید وارد این حوزه شده‌اند و بیشتر از طریق آکادمیک و کلاس های معتبر بازیگری به کسب دانش می پردازند و تاریخ ، ادبیات ، و سینمای کشور را بخوبی مطالعه می کنند و فعال هستند و من هم با همین تفکر راه را ادامه خواهم داد و بخصوص سلامتی خود را حفظ خواهم کرد چون ورزش و اهمیت دادن به سلامت بدن برای یک بازیگر بسیار حائز اهمیت است و نباید از آن غافل شد .

کمی هم از حال و هوای نوروز صحبت کنیم .برخی افراد معتقدند که نسل جوان امروز به لحاظ دیدگاه و نگرش به سنت هایی مانند نوروز بی تفاوت هستند و با دهه های گذشته فاصله زیادی دارند.شما به این جریان چطور نگاه می کنید و آیا برای مراسم نوروز برنامه خاصی دارید؟

مطمئن هستم که ما نمی توانیم به لحاظ نوع نگاه به سنت هایی چون نوروز بطور کامل مانند پدران و مادران خود باشیم ، اما به این صورت هم نیست که در کل مهم نباشد و یا سنت ها را پیش پا افتاده تلقی کنیم . نسل ما هم دوست دارد در تب و تاب نوروز و مراسم آن باشد و کدورت ها را کنار گذاشته و حال روحی و فکری خوبی داشته باشد ، بخصوص من که با تمام اینکه گاهی تنهایی خودم را نیاز دارم ، اما هیچگاه از کانون گرم خانواده غافل نمی شوم و در مجموع اینکه برای مراسم نوروز و دید و بازدید برنامه داریم .

برای سال جدید چه آینده ای را متصور هستید و دوست دارید چه اتفاقاتی در زمینه بازیگری برای شما بیفتد؟

برای اینکه یک بازیگر مقابل دوربین قرار بگیرد و به یک نقش نمود ظاهری و عینی بدهد یک تیم بالغ بر ۳۰ نفر دور هم جمع می شوند و دست به دست هم می دهند تا این اتفاق صورت بگیرد ، پس تمام اینها در آینده یک بازیگر موثر است ، شاید من از نظر شخصی دوست داشته باشم در سال آینده ۵ کار مطرح و خوب داشته باشم ، اما این ایده آل است و من به این صورت فکر نمی کنم ، بلکه یکسری معیار و ملاک در راهم وجود دارد که آنها را همیشه در نظر دارم و تمام تلاش خودم را در سال جدید می کنم تا حد ممکن به آنها نزدیک شوم و استعداد و توانایی خود را نشان دهم .

آیا مسائلی وجود داشته که به آنها فکر کنید و تصمیم بگیرید در سال نو با تمام وجود آنها را کنار بگذارید تا روزهای بهتری را تجربه کنید؟

در این مورد من کمتر فکر می کنم و شاید متفاوت تر. به این جهت که همیشه با نگاه مثبت سعی کردم از تجربیاتی که در سالهای گذشته داشته ام درس بگیرم و این الگو را در تمام زندگی با خود همراه کنم. اینکه آدمها فقط به گذشته برگردند و عصبانی شوند و غصه بخورند برای من خوشایند نیست. باید بدانیم که زندگی با همه این مسائل ادامه دارد.

خیلی دوست دارم بدون در نظر گرفتن اینکه مجید مظفری پدر شماست، نظرتان را درباره این بازیگر سینما و تلویزیون بدانم .

فارغ از اینکه این بازیگر پدر من باشد عرض می کنم که نه تنها مجید مظفری ، بلکه نسل مظفری دیگر تکرار نخواهد شد. نسلی که با تجریبات عجیب و غریب و آثاری که نمی توان نادیده گرفت سینمای ایران را ساختند. مثلا نمی توان از سینمای بیضایی عبور کرد و یا نمی توان «جنگ نفت کشها» را به فراموشی سپرد. به واقع آن دوران در سینمای ایران درخشان و طلایی بود و آثاری وجود داشت که هنوز هم حرفی برای گفتن دارند.

اگر قرار باشد برای برقراری ارتباط بهتر با بازیگران نسل گذشته مانند مجید مظفری حرفهایی بزنید به چه نکاتی اشاره خواهید کرد؟

ترجیح می دهم خطاب به پدرم صحبت کنم. در رابطه با مجید مظفری باید بگویم که بهتر است بیشتر به این موضوع توجه کند که وقتی نسل جدید می آیند و دهه های نو شکل می گیرد. فیلم ها مطابق با سلیقه مخاطب و جامعه تغییر می‌کند و باید نوع نگاه به این جوانان را دقیق تر کرد. جوان‌ها با ایده های نو و خوب به راه ادامه می دهند و زحمت می کشند و ما در کنار جوانان احتیاج به هنرمندانی مثل مجید مظفری داریم تا اتفاق خوشایندی بیفتد.

صحبت های شما را می توان به نوعی یک نصیحت دخترانه به پدر تلقی کرد؟

بله ، چون من به عنوان نسل جوان و جدیدی که وارد حرفه بازیگری شده است احتیاج به برخورداری از حضور نسل مجید مظفری، حمایت، اعتماد و همراهی آنها دارم و باید این عزیران نسل جوانی را که برای فیلمسازی و کار اول به آنها رجوع می‌کنند حمایت کرده و شرایط را با دوره خودشان مقایسه نکنند. همین مساله باعث دوری مجید مظفری از سینما شده است و دور از هرگونه تعصب جای او خالی است.

در پایان این گفتگو چه آرزویی برای سال جدید دارید و دوست دارید از چه کسانی یاد کنید؟

در وهله اول تا هزاران و حتی بی نهایت آرزوی سلامتی برای همه دارم و امیدوارم همیشه سالم باشند. دوست دارم یاد کنم از هنرمندان از دست رفته که در سال ۹۳ کم نبودند و برای خانواده های آنها آرزوی توفیق و صبر دارم. هنرمندانی مانند مرتضی احمدی، انوشیروان ارجمند، مجید بهرامی، مرتضی پاشایی و همچنین یاد کنم از هنرمندانی مانند الهام پاوه‌نژاد، شبنم مقدمی و پانته آ پناهی‌ها که عزیزان خود را در این سال از دست دادند. در پایان هم آرزوی روزهایی خوش را برای همه هم میهنانم دارم.