شقایق فراهانی در سال‌های اخیر حضوری متفاوت در مجموعه‌های تلویزیونی داشته است.

سوره سینما- علی رضایی: شقایق فراهانی از نسل بازیگرانی است که به واسطه حرفه والدینشان پای به این عرصه می‌گذارند و طبیعی است که با وجود استعداد، سوابق و فعالیت‌های مختلف اعتماد کردن به قابلیت واقعی آنها زمان می‌برد. فراهانی که اواسط دهه ۷۰ با نقشی کوتاه در «لیلا» ساخته داریوش مهرجویی به سینما آمد، سال‌ها تجربه تئاتری دارد و این روزها او را در مجموعه «فوق سری» به کارگردانی مهدی فخیم زاده می بینیم.

شقایق فراهانی بازیگری است بی حاشیه که کوشیده در این سال‌ها نقش‌هایی متفاوت و دور از هم بازی کند. اما بخش عمده ای از این تنوع در مجموعه های تلویزیونی بوده و شاید به همین دلیل کمتر دیده شده است. اما جسارت او در پذیرفتن نقش‌هایی متفاوت و ارائه بازی‌های درست، بدون اغراق و همسو با درونمایه اثر از ویژگی های فراهانی است. بازیگری که می‌تواند به شهادت کارنامه‌اش نقش‌هایی ویژه را بازی کند.

در این سال‌ها حضور در نقش مریم دوران در مجموعه «مادرانه» ساخته جواد افشار یکی از بهترین بازی های فراهانی بوده. در نقش زنی جوان، محجبه و سنتی که با وقار و آرامش مشکلات مرد زندگی‌اش را حل می‌کند. فراهانی با استفاده از میمیک و بیانش به مریم جان داد و او را از قالب زن مثبت و کلیشه‌ای دور کرد. این روزها مجموعه «فوق سری» روی آنتن است و فراهانی در آن نقش زنی از طبقه پایین جامعه را بازی می‌کند که شوهری خلافکار دارد. زنی با واکنش‌های بیرونی و تظاهراتی که کاملا با مریم در «مادرانه» متفاوت است. تیپ سازی او برای بازی در این نقش، قابل توجه و نشان تسلط او بر بیان و بدن است.

در «محاکمه در خیابان» ساخته مسعود کیمیایی، شقایق فراهانی برای نخستین بار در قالب چنین زنی فرو رفت. او که پیشتر معمولا در نقش زنان مرفه شهری بازی می‌کرد، در فیلم کیمیایی از قالب قبلی فاصله گرفت، در یک سکانس مقابل دوربین رفت و با بازی برونگرایانه نقش زنی از طبقه پایین جامعه را جان بخشید. حضورش در «گناهکاران» مثل همیشه دلنشین، طبیعی و بی اغراق بود و متناسب با فضای فیلم و همسو با ویژگی‌های شخصیت. در «تجریش ناتمام» یکی از بهترین عاشقانه‌های شهری سال‌های اخیر، این شقایق فراهانی است که بیش از محمدرضا فروتن بازیگر مقابلش، عظمت یک عشق ویرانگر را به تصویر می‌کشد.

بازی درونی و باوقار او در نقش زنی رها شده، اما نجیب و عاشق، باعث شده فیلم باورپذیر، گرم و دوست داشتنی شود. مکث‌ها، نگاهها و لبخندهای تلخ اما عمیق اوست که وجه زنانه این درام عاشقانه را رنگ و بویی دیگر زده است. شاید به همین دلیل فیلم با تنهایی او در خانه در آستانه سال نو تمام می‌شود، گویا کارگردان هم دلش نیامده به پاس این نقش‌آفرینی ویژه بازیگرش را رها کند.

فراهانی به عنوان بازیگری که سال های جوانی را پشت سرگذاشته، کوشیده با دقت انتخاب کند و در سینما و تلویزیون فعال باشد، بدون این که مثل بعضی بازیگران همسن و سالش همچنان مصرانه بخواهد نقش دختران دم بخت را بازی کند. بازی در «خانوم» ساخته تینا پاکروان یکی دیگر از بخش‌های مثبت کارنامه اوست که مطابق با سن و سال و تجربه زندگی شکل گرفته است. او البته جسارت این را هم دارد که در «ارغوان» به کارگردانی امید بنکدار و کیوان علیمحمدی در نقشی بازی کند که در تمام فیلم تحرک ندارد و بیش از هر چیز به صدا و کلام و لحن بازیگر وابسته است. اگر داوران جشنواره سی و سوم فیلم فجر انصاف بیشتری داشتند فراهانی می توانست برای بازی در این نقش دست کم نامزد دریافت سیمرغ بلورین شود.

آنچه نگاه به کارنامه شقایق فراهانی به یادمان می‌آورد، رشد محسوس او در بازیگری است. از اولین تجربه‌هایش در تلویزیون مثل سریال «خانه پدری» زمان زیادی گذشته و او حالا به بازیگری تبدیل شده که می توان در هر فیلم یا مجموعه منتظر یک اتفاق از سویش بود. هر چند شاید او مثل بعضی بازیگرها در مرکز توجه رسانه‌ها نباشد، اما قطعا روزی پاداش این تلاش برای بهتر بودن را دریافت خواهد کرد.