یک روزنامه‌نگار اکران سال ۹۲ را به دلیل نبود فیلم پرمخاطب بحرانی و دشوار ارزیابی کرد.  

سوره سینما- سی و یکمین جشنواره فیلم فجر به پایان رسیده و این روزها اکران نوروز ۹۲ بحث داغ محافل سینمایی است. بسیاری از سینماگران، منتقدان و روزنامه‌نگاران به دلیل نبود فیلم مناسب اکران سال آینده را دشوار ارزیابی می کنند. علی عمادی معاون سردبیر روزنامه همشهری درباره اکران ۹۲ با سوره سینما صحبت کرد.

سوره سینما- امسال جشنواره را دنبال کردید؟

علی عمادی: متأسفانه موفق به تماشای فیلم های زیادی نشدم، اما از میان کارهایی که دیدم، «سر به مهر» و «دربند» را دوست داشتم.

این فیلم‌ها از چه نظر مورد پسند شما واقع شدند؟

فیلم هادی مقدم دوست، مضمون نو و تازه ای داشت. دست روی موضوعی گذاشته بود که خطر خراب شدن آن وجود داشت، اما کارگردان موفق شد تا به انتها به خوبی پیش برود. در مورد «دربند» هم باید بگویم پرداخت قابل قبولی داشت. البته این فیلم هم مثل سایر فیلم های جشنواره امسال از انگیزه های محتوایی کافی برخوردار نبود. ما امسال هیچ فیلم شاهکاری نداشتیم و تمام آثار در سطح متوسط یا پایین تر قرار داشتند.

اما به هر حال جشنواره هر سال رأی مخاطبان را هم اعلام می کند و با در نظر گرفتن این موضوع باز هم آثاری با جذابیت های نسبی داشته ایم.

بله. «حوض نقاشی» یک ملودرام متوسط بود، وقتی فیلم‌ها در سطح متوسطی هستند، دیگر این آمارها سودی ندارد. فیلم مازیار میری ریتم کندی داشت و بازی ها یک‌دست نبود. در انتخاب بازیگرها می‌شد هوشمندانه تر عمل کرد، البته بازی نگار جواهریان به نسبت پذیرفتنی از آب در آمده بود. مشکل اصلی بسیاری از فیلم‌هااین بود که به اندازه یک فیلم تلویزیونی مردم را جذب می کردند، اما هیچکدام به کیفیتی ساخته نشده بودند که درصد قابل توجهی از مخاطب تصمیم بگیرد به خاطر آن هزینه کند و به سینما برود. به عبارت دیگر من برای دو بار تماشا کردن هیچ فیلمی از جشنواره امسال رغبت ندارم. «تاج محل» هم یکی از همان آثاری است که در قالب و اندازه های تلویزیون خوب بود.

به نظر شما این ضعف کلی فیلم ها از کجا نشأت می گیرد؟

باید این موضوع را در نظر داشت که فیلم های اخیر سینمای ما را نمی توان محصول فیلمسازان آنها به حساب آورد. سینماگران ما در شرایط اجبار و از سر بیکار باقی نماندن فیلم ساختند و اثرشان همان چیزی نیست که خودشان خواسته باشند. شرایط موجود بر روند کاری آنها تاثیر گذاشت و فیلم ها یا سفارشی بودند یا بعد از چند بار رد شدن یک فیلمنامه با اعمال ممیزی‌های زیاد به تولید رسیدند و یا اصلا کارگردان مجبور شد یک متن جدید را ارائه دهد. به همین دلیل هم فیلم های امسال هیچ کدام شاهکار نشدند.

فکر می‌کنید ترکیب اکران نوروزی چقدر می تواند رکود حاکم بر سینماها را بشکند؟

اکران موضوعی نیست که در اختیار ما و امثال ما باشد و نظرات ما هم تاثیری در روند آن ندارد. سال ۹۲ از همه لحاظ سال عجیب و غریبی خواهد بود ، به خصوص در زمینه اکران فیلم‌ها. اگر همه فیلم های پر فروش را برای نوروز خرج کنیم، از خرداد تا پایان تابستان رکود خواهیم داشت. مخاطب حق دارد که دست به انتخاب بزند و با شرایط موجود اکران، خیلی فیلم‌ها هم ممکن است به جای رقابت سالم به گیشه یکدیگر آسیب برسانند. مشکلات مختلفی برای نمایش بعضی فیلم‌ها وجود دارد.

جشنواره امسال یک جشنواره چارچوب بندی شده بود و سعی داشت آثاری را بپذیرد که حساسیت برانگیز نباشد، مثلا فیلمی با موضوع خیانت ندیدیم. در این مافیای اکران تهیه کننده‌ای که قوی باشد، تاثیر خود را خواهد گذاشت. با این حال فکر می کنم «رسوایی» حتما اکران می‌شود. به جز این فیلم چند فیلم دیگر داریم که به خاطر نام کارگردان یا بازیگران پر فروش خواهند شد، اما یک بحران کلی برای سینمای ما در راه است. مگر اینکه کسانی پیدا شوند که عزم خود را جزم کنند و با تولیدات سریع و جدید، سعی کنند تحولی در این روند به وجود بیاورند که آن هم با توجه به شرایط فعلی بعید به نظر می‌رسد.

 پس سال ۹۲ وضعیت سینمای ایران ناامید کننده است؟

سال پیش رو سال سختی برای سینمایی‌ها خواهد بود و امیدوارم خودشان زودتر به فکر بیفتند. ویترین سینمای ایران در جشنواره امسال منعکس نشد و به عبارت دیگر این جشنواره آینه تمام‌نمای فیلم‌های ما نبود. ما امسال به جز فیلم آقای مهرجویی کمدی دیگری نداشتیم و این در حالی است که شرایط جامعه آن را طلب می‌کند. امیدوارم مدیران سینمایی زودتر دست به کار شوند.