غلامحسین لطفی که نشان درجه یک هنری را از دست وزیر ارشاد دریافت کرده، از بی‌توجهی‌ها ناراضی است.

لطفی که در سال‌های اخیر کم کار شده است به سوره سینما گفت: من که یک نشان و یک تابلوی تقدیر دارم با آن که ندارد چه فرقی می‌کند؟ این جمله را دیشب به آقای جنتی هم گفتم. البته آقای جنتی واکنشی نداشت، انتظاری بیش از این نداشتم و این بی‌توجهی را به حساب شلوغی می‌گذارم و اینکه آنجا شرایط مناسب صحبت کردن نبود. این تابلو جواب ۱۵ سال عمری که صرف ساخت یک مجموعه فرهنگی و شهرک سینمایی شد، بی‌نتیجه ماند و فقط سلامتی و دارایی من را گرفت، نمی‌دهد.

وی افزود: هر جای دیگری از دنیا بود دنبالم می‌آمدند تا این طرح هرچه زودتر و به نحو احسن انجام شود اما در این کشور یاد گرفتم انتظار هیچ چیز نداشته باشم. این تابلو چیزی نیست که به خاطرش ذوق کنم. این مدرک دغدغه تعدادی از هنرمندان بود. خودمان مطرح کردیم که چنین اتفاقی بیفتد. دو سال پیش اندازه دو گونی مدرک از ما خواستند و پوستم کنده شد تا به اینجا رسیدیم. در ممالک دیگر معمولا همراه این تابلوها یک تشکر مادی هم صورت می‌گیرد که تضمین تلاش های هنرمند باشد، اینجا همه چیز را با یک نوشته می‌خواهند جبران کنند.

لطفی افزود: در  ۱۵ سالی که وقت گذاشتم و تمام درآمدم را صرف ساخت مجموعه فرهنگی کردم که جوانان را از قهوه خانه‌ها به انجام کارهای فرهنگی تشویق کنم، اتفاقی نیفتاد و حماتی نشد. نه تنها ناراحتم از اینکه نتیجه ای نگرفتم و پروژه همچنان بلاتکلیف است، بلکه فکر می‌کنم این همه تلاش را اگر صرف کار دیگری کرده بودم اوضاعم از این بهتر بود. فقط وجدانم راحت است که کارم را انجام دادم. آینده اش را هم می‌دانم چیست. وقتی بمیرم همه می‌خواهند بگویند و بنویسند هنرمند فرهیخته از دنیا رفت.

وی ادامه داد: گفته‌هایی که نه روح من راضی است نه خداوند. هر فرهیخته ای زمانی که زنده است باید به خواسته‌هایش توجه کنند نه وقتی از دنیا رفت. آن زمان که فردی درگذشته، دوستان خیالشان راحت است که لازم نیست دیگر کاری انجام دهند.