برنامه «خندوانه» که در ستایش شاد زیستن تولید شده، محبوب‌ترین برنامه این شبهای تلویزیون است.

سوره سینما- علی رضایی: برنامه «خندوانه» که از شبکه تازه متولد شده «نسیم» روی آنتن می‌رود، پیامی بزرگ و اساسی دارد. این برنامه در ستایش شاد زیستن و لذت بردن از مواهب زندگی است. عنصری که جامعه ایرانی به شدت به آن نیازمند است. «خندوانه» محصول ذوق و سلیقه رامبد جوان است و مانند هر برنامه ای از این دست، متکی به او و قابلیت‌هایش در اجرا،  و طنازی است. حتی دعوت از چهره‌ها و ستارگان حوزه‌های مهم در این برنامه بسیار به شخصیت و جایگاه این بازیگر و کارگردان بستگی دارد.

«خندوانه» اثری است که مشابه آن در شبکه‌های مختلف تلویزیونی جهان وجود دارد. شاید از این منظر، حاصل کار رامبد جوان و تیمش ارژینال نباشد، اما مهم این است که «خندوانه» سرگرم‌کننده، جذاب و مفرح است. با روح ایرانی سازگاری دارد، به دام ابتذال نمی‌افتد، طراوت دارد و می‌کوشد به مرور بهتر شود. حضور میهمانان مختلف، استفاده از شخصیت جناب خان، گزارش‌هایی که از انگلیس پخش می‌شود و ترانه‌های ویژه به «خندوانه» حال و هوایی خاص می‌دهند. فضای برنامه به نحوی است که مخاطبی که در پایان شب به آرامش و احساس سبکی و سکون نیاز دارد، پس از تماشای «خندوانه» به آرامش برسد و تب و تاب زندگی را برای ساعاتی فراموش کند.

«خندوانه» خالی از آموزش نیست، جدا از مسائلی که در گفتگوهای رامبد جوان و نیما مطرح می‌شود، حضور شخصیت بامزه جناب‌خان و موضع‌گیری‌های او درباره مسائل مختلف حاوی نکات آموزشی و اخلاقی است که به شکل غیرمستقیم ارائه می‌شود. «خندوانه» یکی از مهمترین کارهایی که تلویزیون از آن غافل شده، انجام می‌دهد. در ایرانیان ایجاد همدلی و مهربانی کرده، به قومیت‌ها و لهجه‌ها ادای دین می‌کند و از شهروندان ایرانی می‌خواهد آداب زندگی اجتماعی را بیاموزند و آن را به کار گیرند. «خندوانه» در ستایش شاد زیستن است. کیمیایی که در فرهنگ ایرانی گم شده. شاد زیستن برای گروهی که هر شب در کنار هم می‌نشینند، به حرف‌های مجری گوش می‌دهند، همراه میهمانان می‌خندند و با هم دست زده و ترانه می‌خوانند. روحی جمعی بر این برنامه حاکم است که به موفقیت آن کمک می‌کند.

جوان در «خندوانه» با خودش هم شوخی می‌کند، امین حیایی یک بار صدا و لحن جوان را تقلید کرد. جناب خان با نام او شوخی می‌کند و هر بار نوبت به آیتم این عروسک لاف زن می‌رسد از انتقاد کردن از مجری برنامه کم نمی‌گذارد. میهمان‌های برنامه و کمدین‌ها هم اجازه این را دارند با برنامه، خودشان و حرفه‌شان شوخی کنند. «خندوانه» می‌کوشد حساسیت و وسواس مخاطب را نسبت به طنز و شوخی کمرنگ کند. برنامه تازه رامبد جوان البته کاستی‌هایی هم دارد. از جمله کارگردانی تصویری برنامه که دچار مشکل است. دوربین‌ها در بیشتر صحنه‌های گروهی یا دو نفره، لحظه حساس و جذاب را گم می کنند به این دلیل که درگیر تمرکز روی رامبد جوان هستند. سوال‌ها از میهمان‌ها تکراری شده و مجری باهوش برنامه باید بداند که می‌تواند متناسب با هر شخصیت فضای برنامه را طراحی کند. گاهی به نظر می رسد خلاقیت میهمانان برنامه را جلو می‌برد و رامبد جوان، ترجیح می‌دهد میهمان بحث را اداره کند. مرضیه برومند، اکبر عبدی و مجید صالحی میهمانانی بودند که عملا فرمان گفت و گو را در دست داشتند و مجری «خندوانه» ناظر آنها بود.

«خندوانه» در استفاده از موسیقی و ترانه بدعت بزرگی در تلویزیون محسوب می‌شود. ترانه‌های این برنامه با هدف شاد کردن مخاطب ساخته می‌شوند و شوق و شور مخاطبان زمان خواندن گروهی آنها نشان می‌دهد که رامبد جوان در همراه کردن مخاطب با این ترانه‌ها از جمله «خلیج فارس» موفق است. سری دوم «خندوانه» از سری اول آن جذاب‌تر است. معمولا این اتفاق در تلویزیون ایران کمتر می‌افتد که سری دوم یک برنامه یا مجموعه حرکتی پخته‌تر را نشان دهد و برای مخاطب جذاب بماند. با توجه به ظرفیتی که در رامبد جوان وجود دارد می توان امیدوار بود «خندوانه» فعلا روی آنتن باشد. تلویزیون و مخاطبانش نیازمند تنوع، طنز و شادی هستند. اگر شادی همراه با تقویت روحیه جمعی باشد، کارکردی مضاعف می‌یابد و باید آن را مغتنم دانست.